در قیامت هم گروه اوّلی که انشاءالله مورد لطف و رحمت و رضوان الهی قرار میگیرند، شهدایند. و صف دوم، پدران و مادران و خانوادهها هستند. شما پدران و مادران به گردن این انقلاب و این کشور، خیلی حق دارید. صبر شما، تحمّل و بردباری شما، تسلیم شما در مقابل حادثهی تلخی که چون در راه خداست، شیرین به کام شما میآید، پیش خدا خیلی اهمیت دارد.
یک مادر، فقدان عزیز خودش را چطور تحمّل میکند!؟ دوری گلی را که در طول سالهای متمادی در آغوش خود پرورده و نهالی را که با زلال محبّت خود آبیاری کرده است، چطور تحمّل میکند!؟ ولی ما، مادران عزیزی را سراغ داشتیم و سراغ داریم که در غم شهادت فرزند شهید خود، حتّی خم به ابرو نیاوردند! بنده گاهی که به دیدار خانوادههای شهدا مشرّف میشوم و از روی ارادت به آنها سری میزنم، بعضی از مادران میگویند ما گریه نمیکنیم تا دشمن، احساس ضعف در ما نکند. بنده به آن مادران عرض کردهام نه؛ گریه کنید، گریه اشکالی ندارد. ما باید به آنها بگوییم گریه کنید! چقدر عظمت در این دلها و در این روحها نهفته است!؟ پدران همینطور، مادران هم همینطور. فرزندانی هم که امروز به دوران جوانی رسیدهاند، بهخاطر شهادت پدرانشان افتخار میکنند؛ اینها خیلی عزیزند. همسران شهدا هم همینطور. جانبازان هم مثل شهدا هستند. جانباز قطع نخاعی، این جوانی که جوانی خودش را در راه خدا از دست داده، کم چیزی را از دست نداده است؛ اما با افتخار، با شرف و با عزّت، تحمّل میکند. خانوادهها، مخصوصاً همسران جانبازان هم همینطور. آزادگان هم بعضی دو سال، بعضی پنج سال، بعضی ده سال در اسارت دشمن بودند و در مقابل دشمن، ضعف نشان ندادند. آبروی ملت ایران و آبروی کشور و امام را حفظ کردند، تا سرفراز به خانهی خودشان برگشتند. خانوادهها، پدران و مادران، همسران و فرزندانشان، همه بر گردن انقلاب حق دارند.
عزیزان من! شادابی این انقلاب به این است که عزّت شهیدان، عزّت خانوادههای شهیدان و ایثارگران و احترام آنها محفوظ بماند و ارزش کار آنها فراموش نشود. بعضیها میخواهند یاد شهدا را هم به فراموشی بسپارند. ما متأسفانه کسانی را داریم - بخصوص بعضی روشنفکرنمایان و قلم بهدستان - که میخواهند یاد شهدا و ایثارگران از خاطرهها محو شود؛ یعنی یاد شهامت و شجاعت و عظمت این ملت، از خاطرهها برود! این خلاف مصلحت ملی و خلاف راه سعادت ملت است؛ این خلاف مصالح ملتی است که میخواهد آرمانهای بزرگ را دنبال کند. باید یاد شهدا را زنده نگه داشت. خانوادههای شهدا! به شهیدانتان افتخار کنید. جانبازان! افتخار کنید به اینکه در راه خدا امتحان سختی دادید. آزادگان! افتخار کنید که در دوران اسارت، از خود ضعف نشان ندادید. خانوادههایتان هم باید افتخار کنند. افتخار به معنای تکبّر و به معنای حقیر دانستن دیگران نیست؛ به معنای شکر کردن خداست. خدا را شاکر باشید که این نعمت بزرگ را به شما و به ملتتان داده است.1378/06/09
لینک ثابت