در جنگ، عقب‌نشینی یك تاكتیك است؛ عقب‌نشینی فرار نیست - این را آدمهایی كه جنگ را دیده‌اند، خوب میدانند، می‌فهمند - همچنانی كه پیشروی تاكتیك است، عقب‌نشینی هم تاكتیك است. یك جا فرمانده لازم میداند عقب‌نشینیِ تاكتیكی بكند، كه اگر نكند، خیانت است؛ همچنانی كه اگر آنجایی كه باید پیشروی كند، پیشروی نكند، خیانت است. فرق عقب‌نشینی تاكتیكی با فرار چیست؟ تفاوتش این است كه تحت انتظام فرماندهی و یك عمل منضبط است. فرار، یك عمل غیرمنضبط است و ناشی از رها شدنِ آن ریسمان محكمی است كه انسان به آن چنگ زده و ناشی از خالی شدن و تهی شدن است. آنجایی كه لازم است، به جلو حركت میكنیم؛ آنجایی كه لازم است، با تندی؛ آنجایی كه لازم است، با كندی؛ آنجایی كه لازم است، یك قدم به عقب، دو قدم به جلو. خدای متعال هم كمك میكند. در قضیه‌ی هستهای هم همین كار شده و بعد از این هم خواهد شد.
ما آن دو سال، دو سال و نیم، آن مشی‌ای كه داشتیم، اگر آن مشی را نمیكردیم، امروز ممكن بود خودمان را ملامت كنیم، بگوییم چرا آن راه را تجربه نكردیم؟ حالا نه، با دلِ قرص و با دید روشن، میدانیم داریم چه كار میكنیم. آن راه را هم تجربه كردیم و دیدیم؛ هیچ‌كس احتجاجی بر علیه دستگاه و نظام، نسبت به این ممشایی كه آقای رییس‌جمهور در باب مسئله‌ی هستهای تشریح كردند، ندارد. راه همین است. ما آن راه دیگر را هم تجربه كردیم؛ روشن شد. البته روشن بود، حالا سندهای اینها هم یك روزی ان‌شاءاللَّه منتشر خواهد شد. كلمه‌كلمه‌ی حوادث این روزهای گوناگون ثبت و یادداشت و ضبط شده است؛ یك روزی در اختیار افكار این ملت قرار خواهد گرفت و ان‌شاءاللَّه روشن خواهد شد كه در این مدت چه گذشته است. آن روز هم معلوم بود، منتها خوب، لازم بود. آن حركت، حركتِ لازمی بود و آن انجام گرفت. امروز هم این حركت، حركتِ درستی است. سیاست ما در مورد مسئله‌ی هستهای، سیاست روشنی است: پیشرفت، پافشاری برحق ملت ایران بدون عقب‌نشینی؛ البته با منطق روشنی كه داریم. هدف هم هدفِ انسانی و روشنی است.1385/07/18
لینک ثابت
