واقعیتی که امروز در جامعهی ما هست- خارج از تبلیغات و شعار و نمیدانم بزرگنماییهای گوناگون- این است که ما یک کشوری هستیم که بر اثر تکیهی بر باورهای خودمان و اظهار شجاعت در میدان- شجاعت نشان دادهایم؛ اینها را که دیگر نمیتوان منکر شد- در دنیا یک ملت شاخص شدهایم؛ نمیگویم شاخصترین، اما یک ملت شاخصیم. این ایرانی که امروز شما دارید میبینید، این ایرانِ دورهی رژیم گذشته نیست؛ وقتی محاسبه میکنیم، در دنیا، در بین ملتها و دولتها، در محافل سیاسی دنیا، در تعاملات بینالمللی و در موازنهی بین قدرتهای بزرگ دنیا، این ایران، این ملت و این مجموعهی حکومت، یک مجموعهی درخور احترام یا مجموعهای که ناگزیر باید آن را جدی گرفت و آن را احترام کرد، تلقی میشود. امروز وضع کشور ما این است. پیشرفتهای زیادی هم داشتهایم. یعنی من اگر بخواهم مقایسه بکنم، باید با این تعبیرِ بیاغراق بگویم که، واقعاً قابل مقایسه نیست آنچه که ما بعد از انقلاب به عنوان یک ملت و یک کشور به دست آوردهایم، با آنچه که قبل از انقلاب بوده است. ما به خودمان اعتقاد پیدا کردهایم، استعدادهای خودمان را شناختهایم و این استعدادها را به میزان بسیار زیادی به فعلیت رساندهایم؛ در زمینهی علم، در زمینهی صنعت، در زمینهی مسائل اجتماعی و در زمینهی کارکردهای عمومی، پیشرفتهای زیادی پیدا کردهایم. نمیشود بین دوگونه نظام، یک نظام وابستهی حذفشدهی در تعاملهای بینالمللی و بیاعتقاد به خود و توسریزن به مردم خود را- که رؤسای کشور، مملکت را مال خودشان میدانستند؛ دورهی طاغوت این است دیگر! حالا خیلی از شماها هم یادتان هست، من هم یادم هست؛ ما هم در آن دوره تنفس و زندگی کردیم. دستگاه حکومت، کشور را مال خودش میدانست؛ برای مردم شأنی قائل نبودند، مگر از روی اجبار- با یک تشکیلات و نظامی که مسئولان کشور را نوکر مردم میداند، نه صاحب مملکت و صاحب مردم- این احساس واقعی مسئولان است، واقعاً خودشان را خدمتگزار و نوکر مردم و فلسفهی وجودی خودشان را، کار برای مردم میدانند- مقایسه کنید. اصلًا تقابل بین این دو شکل، تفاضل بین این دو شکل، قابل کیل و اندازهگیری کردن با پول و درآمد ماهانهی فلان آدم و اینها نیست؛ یعنی تفاوت وجود و عدم است، فاصلهی وجود و عدم است؛ این همان چیزی است که اسلام از ما میخواهد و به ما میدهد. حالا نمیخواهم وارد مقولهی ارزشهای اسلامی بشوم، اگر انسان بخواهد راجع به آنها فکر و بحث کند، مقولهی بسیار باشکوه و دلنوازی است.خوب، این کشور، در یک چنین شرایطی است؛ این کشور میخواهد پیش برود، این کشور میخواهد حرکت بکند؛ ما این چیزهایی که حالا شما در زمینهی فناوری هستهای و پیشرفتهای علمی
میشنوید، اینها فقط بخشی از بسیارِ آن چیزی است که در کشور اتفاق افتاده. بحمد اللّه جوان و استعداد هم که زیاد داریم، ما احتیاج داریم به امید، به شوق، به کار، به اعتماد به نفس، به کم کردن تکیهی بر بیگانگان- به فرهنگشان، به رفتارشان، به بخشنامههای فکری و فرهنگیشان- ما به اینها احتیاج داریم؛ به جوشیدن از درون، به استخراج گنجینههایی که در میراث فرهنگی ما هست. این جوان اگر بخواهد اینطور تربیت شود، به حضور شما در صحنه احتیاج دارد؛ یعنی شما باید وارد میدان بشوید تا این اتفاق بیفتد؛ من این را میگویم. من میگویم الآن کلید دست شماست. من شأن سینما را این میدانم. من میگویم امروز کلید پیشرفت این کشور، به میزان زیادی دست شماست؛ شما میتوانید این نسل را یک نسل پیشرونده، امیدوار، پُرشوق، معتقد به خود و معتقد به ارزشهای اسلامی و ملیِ خود بار بیاورید؛ و همینطور میتوانید این نسل را شرمنده، پشیمان، زیر سؤال برندهی افتخارات گذشته و زیر سؤال برندهی افتخار انقلاب و دفاع مقدس بار بیاورید.1385/03/23
لینک ثابت
