نکتهی دوم مربوط به همسران محترم جانبازهاست که من لازم میدانم از آنها تشکر کنم. آنها در رنجهای زندگی یک جانباز، داوطلبانه خودشان را شریک کردند و مشکلاتی را بر خود هموار کردند، که پیش خدای متعال اجر دارد. همسران جانبازان اجرشان خیلی بالاست و حقیقتاً ما باید از آنها تشکر کنیم. البته آنها هم باید بدانند که این جانباز یک نعمت خداست در دست آنها و برای آنها؛ چون وسیلهی اجر و پاداش الهی و جلب رضایت خداست؛ و البته جلب رضایت خدا با تلاش و زحمت و جدیت به دست میآید؛ همهی خیرات عالم اینگونه است. هیچ کس با راحتی و تنپروری به چیزی نمیرسد. هر کس هر دستاوردی در هر مقولهیی از مقولات مادی و معنوی دارد، با رنج دارد. اگر کسی علمی به دست میآورد، ثروتی به دست میآورد، نام نیکی به دست میآورد، اینها با رنج به دست میآید؛ با راحتی و تنپروری به دست نمیآید. ملتها پیروزی و عزتی که به دست میآورند، با رنج به دست میآورند. دستاوردهای اخروی هم عیناً همینطور است. ثواب الهی، رضای الهی و بهشت خداوند با رنج به دست میآید؛ بدون رنج به دست نمیآید. انسان باید تلاش و جد و جهد کند. یکی از این رنجها و جد و جهدها هم همین است که همسران جانبازان نسبت به جانبازان متحمل میشوند.
نکتهی سوم دربارهی فرزندان جانبازان است. من، هم به فرزندان جانبازانی که اینجا هستند، این را میگویم، هم به همهی فرزندان جانبازان در سراسر کشور، و هم به خود پدر و مادرهای اینها؛ یعنی جانباز و همسرش. شما فرزندان جانباز افتخار کنید به اینکه فرزند کسی هستید که جوانی و سلامت خودش را برای آرمانهای بلند الهی و اسلامی فدا کرده؛ این افتخار دارد. نگذارید دنیاطلبان، پُرروعزیزهای بیجهت در جامعه، و فرهنگسازهای دستنشاندهی دشمنان دین و انقلاب فضا را طوری کنند که فرزند جانباز نتواند افتخار کند فرزند جانباز است. شما در موضع مهاجم قرار بگیرید. افتخار، متعلق به شماست.1384/08/04
لینک ثابت