آن روزی كه فریاد توحید، پس از لحظه‌ی باشكوه بعثت، از حنجره‌ی مبارك نبی‌مكرم اسلام بیرون آمد، دنیا - در همه‌ی اقطارش - دنیای كفر و ظلم و دنیای دوری از اخلاق و غوطه‌وری انسان در انواع مشكلات و مفاسد بود. این حركت عظیم در زندگی پیغمبر به نحو معجزآسایی در ظرف سیزده سال انجام گرفت و پس از سیزده سال اولین نطفه‌ی بارور امت اسلامی در مدینه گذاشته شد. آنچه كه می‌توانست این هسته‌ی مركزی را به آنچه ما در قرن چهارم و پنجم هجری از امت اسلامی می‌دانیم، تبدیل كند، عبارت بود از ایمان روشن ، تعالیم واضح و همه‌جانبه، عزم راسخ و جهاد مستمر؛ اینها بود كه توانست آن جامعه‌ی كوچكِ چندهزار نفریِ مدینه را در سالهای اول هجرت به یك امت عظیم و مقتدر و عالِم و عزیز و چشمه‌ی جوشان علم و حكمت برای دنیا در قرن چهارم و پنجم هجری تبدیل كند - كه تاریخ این را برای ما شرح می‌دهد - بعد امت اسلامی در افت‌وخیزهای فراوان خود و در هر جا كه از آن تعالیم غفلت كرد، دچار شكست و عقبروی شد. هرجا علم، اخلاق، روابط اجتماعی، اقتدار معنوی، عزت، وحدت و برتر از همه عدالت را نادیده گرفت، رشد آن متوقف شد و عقبگرد كرد و كار به جایی رسید كه قدرتهای متجاوز و متعرض و طماع توانستند این امت را تكه‌پاره كنند، در مقابل هم به تضعیف قوای یكدیگر وادار كنند، بر آنها تسلط پیدا كنند و منابع آنها را بگیرند.1383/06/23
لینک ثابت
