ما که در جمهوری اسلامی مشغول خدمت هستیم، فراتر از همه‌ی فکرها و سلیقه‌ها و گرایشها و انگیزه‌ها و تفاوتهایی که قهراً وجود دارد، همه باید در یک چیز مشترک و به آن مهتم باشیم و آن حفظ رابطه‌ی خودمان با خداست؛ ذکر نعمت الهی است؛ به یاد داشتن لطف و فضل پروردگار است به خاطر فرصتی که به ما داده است. این به اختلاف سلایق، بینشهای سیاسی و گرایشهای گوناگون سیاسی و جناحی و حزبی و غیره ارتباطی ندارد؛ این مربوط به همه است. هرکس مسئولیتش بیشتر است، به این بیشتر احتیاج دارد. بنده‌ی ضعیف و ناتوانی که مسئولیتم سنگین است، بیش از شما احتیاج دارم. مخاطب این موعظه در درجه‌ی اوّل خود من هستم. دلها را باید با خدا آشنا نگهداشت. آنچه در این راه مهمّ است، نیّت خدمت و تلاش برای خدمت است. این نیّت را باید حفظ کرد؛ نیّت مقدّسی است. خود انسان هم خوب می‌تواند بفهمد در کجا، کدام موضع‌گیری، کدام حرف، کدام تسلیم و کدام رد- مثلًا در مجلس- با نیّت خداست و برای خدا کار می‌کند یا انگیزه‌ی دیگری دارد. ممکن است دیگران نیّت ما را تشخیص ندهند؛ برای دیگران می‌شود طور دیگری واقعیتها و باطنها را جلوه‌گر کرد؛ اما انسان برای خود نمی‌تواند این کار را بکند. اگر انسان با دقّت و تأمّل نگاه کند، همه چیز در مقابل او باز و افشا شده است. مهم این است که نیّت خدمت و حرکت در راه انجام وظیفه را حفظ کنیم؛ آن‌گاه همه‌ی کارها دارای اجر خواهد بود. ممکن است در خصوص مسأله‌ای، دو موضع‌گیری کاملًا متضاد وجود داشته باشد؛ اما هر دو هم مشمول لطف و مغفرت و قبول الهی باشد؛ به شرطی که نیّت خوب باشد و عمل برطبق آنچه انسان احساس وظیفه می‌کند، انجام گیرد. برای شما این فرصت خیلی فراهم است؛ چون نقش شما مهمّ است.1381/03/07
لینک ثابت
