سیاستمداران امریکا و روشنفکران وابسته، امروز در عمل و زبان خود، برخلاف همهی ادّعاهای صلحطلبی گذشتهشان، جنگ را به صورت یک امر مقدّس جلوه میدهند؛ اصول و ارزشهای امریکایی را یک امر مطلق و مقدّس جلوه میدهند. درست نقطهی مقابل آن چیزی که در طول سالهای متمادی، تبلیغاتچیهای اینها تبلیغ میکردند و میگفتند ما به تکثّرگرایی و احترام به عقاید انسانها قائل هستیم؛ دائم ادّعا میکردند ما طرفدار صلحیم؛ ورود ما به فلانجا به خاطر صلح است؛ اقدام ما در فلانجا به خاطر صلح است. امروز در اظهارات خود به اینجا کشانده شدهاند که مجبورند جنگ را تقدیس کنند و آن را یک امر مقدّس جلوه دهند. این خطای بزرگ و فراموشنشدنی آنهاست که همهی ادّعاهای گذشتهشان را در چشم افکار عمومی دنیا بتدریج باطل میکند. نمیفهمند هوای نفس، برداشتن چه گامهای خطایی را بر آنها تحمیل کرده است. این گامهای خطا را یکی پس از دیگری برداشتهاند و بازهم برمیدارند. در دنیا چهرهی نظامی و جنگطلب و خشنی از خود نشان میدهند که برای قضاوت افکار عمومیِ امروز و فردای دنیا به شدّت محکومکننده است. چارهای هم ندارند.
ادّعا میکنند ما طرفدار دمکراسی و حکومت متّکی به آراء مردم هستیم؛ درعینحال از حکومتهای متعدّدی که با کودتا روی کار آمدهاند، یا از حکومتهای استبدادیای که در تشکیل آنها حتّی یک رأی مردمی دخالت نداشته است، حمایت میکنند. این رسوا شدن در مقابل افکار عمومی است. بدون اینکه بدانند و بفهمند چه کار میکنند، این خطاها یکی پس از دیگری آنها را وارد مراحل خطای جدیدتری کرده و میکند. اینها مقدّمهی سقوط است.1380/12/12
لینک ثابت
