ماجرای عاشورا عبارت است از یك حركت عظیم مجاهدتآمیز در هر دو جبهه. هم در جبههی مبارزه با دشمن خارجی و برونی؛ كه همان دستگاه خلافت فاسد و دنیاطلبان چسبیده به این دستگاه قدرت بودند و قدرتی را كه پیغمبر برای نجات انسانها استخدام كرده بود، آنها برای حركت در عكس مسیر اسلام و نبی مكرم اسلام صلیاللَّهعلیهوآلهوسلم میخواستند، و هم در جبههی درونی، كه آن روز جامعه بهطور عموم به سمت همان فساد درونی حركت كرده بود.
نكتهی دوم، به نظر من مهمتر است. دوران سختیهای اولیهی كار طی شده بود. فتوحاتی انجام شده بود. غنایمی به دست آمده بود. دایرهی كشور وسیعتر شده بود. دشمنان خارجی، اینجا و آنجا سركوب شده بودند. غنایم فراوانی در داخل كشور به جریان افتاده بود. عدهای پولدار شده بودند و عدهای در طبقهی اشراف قرار گرفته بودند. یعنی بعد از آنكه اسلام، اشرافیت را قلعوقمع كرده بود، یك طبقهی اشراف جدید در دنیای اسلام به وجود آمد. عناصری با نام اسلام، با سمتها و عناوین اسلامی پسر فلان صحابی، پسر فلان یار پیغمبر، پسر فلان خویشاوند پیغمبر در كارهای ناشایست و نامناسب وارد شدند، كه بعضی از اینها، اسمهایشان در تاریخ ثبت است. كسانی پیدا شدند كه برای مهریهی دخترانشان، به جای آن مهرالسنهی چهارصد و هشتاد درهمی كه پیغمبر اكرم صلی الله علیه و آله و سلم و امیر المؤمنین علیهالسّلام و مسلمانان صدر اسلام مطرح میكردند، یك میلیون دینار؛ یك میلیون مثقال طلای خالص قرار دادند! چه كسانی؟ پسران صحابیهای بزرگ، مثلًا مصعب بن زبیر و از این قبیل. وقتی میگوییم فاسد شدن دستگاه از درون، یعنی این. یعنی افرادی در جامعه پیدا شوند كه بتدریج بیماری اخلاقی مسری خود دنیازدگی و شهوتزدگی را كه متأسفانه مهلك هم هست، همینطور به جامعه منتقل كنند. در چنین وضعیتی، مگر كسی دل و جرأت یا حوصله پیدا میكرد كه به سراغ مخالفت با دستگاه یزید بن معاویه برود؟! مگر چنین چیزی اتفاق میافتاد؟ چه كسی به فكر این بود كه با دستگاه ظلم و فساد آن روز یزیدی مبارزه كند؟ در چنین زمینهای، قیام عظیم حسینی به وجود آمد، كه هم با دشمن مبارزه كرد و هم با روحیهی راحتطلبی فسادپذیر رو به تباهی میان مسلمانان عادی و معمولی. این مهم است. یعنی حسین بن علی علیهالسّلام، كاری كرد كه وجدان مردم بیدار شد. لذا شما میبینید بعد از شهادت امام حسین علیهالسّلام، قیامهای اسلامی یكی پس از دیگری به وجود آمد. البته سركوب شد؛ اما مهم این نیست كه حركتی از طرف دشمن سركوب شود. البته تلخ است؛ اما تلختر از آن، این است كه یك جامعه به جایی برسد كه در مقابل دشمن، حال عكسالعمل نشان دادن پیدا نكند. این، خطر بزرگ است. حسین بن علی علیهالسّلام، كاری كرد كه در همهی دورانهای حكومت طواغیت، كسانی پیدا شدند و بااینكه از دوران صدر اسلام دورتر بودند، ارادهشان از دوران امام حسن مجتبی علیهالسّلام، برای مبارزهی با دستگاه ظلم و فساد بیشتر بود. همه هم سركوب شدند. از قضیهی قیام مردم مدینه كه به «حره» معروف است، شروع كنید تا قضایای بعدی و قضایای توابین و مختار، تا دوران بنی امیه و بنی عباس، مرتب در داخل ملتها قیام به وجود آمد. این قیامها را چه كسی به وجود آورد؟ حسین بن علی علیهالسّلام. اگر امام حسین علیهالسّلام قیام نمیكرد، آیا روحیهی تنبلی و گریز از مسئولیت تبدیل به روحیهی ظلمستیزی و مسئولیتپذیری میشد؟ چرا میگوییم روحیه مسئولیتپذیری مرده بود؟ به دلیل اینكه امام حسین علیهالسّلام، از مدینه كه مركز بزرگزادگان اسلام بود، به مكه رفت. فرزند عباس، فرزند زبیر، فرزند عمر، فرزند خلفای صدر اسلام، همهی اینها در مدینه جمع بودند و هیچكس حاضر نشد در آن قیام خونین و تاریخی، به امام حسین علیهالسّلام كمك كند. پس، تا قبل از شروع قیام امام حسین علیهالسّلام، خواص هم حاضر نبودند قدمی بردارند. اما بعد از قیام امام حسین علیهالسّلام، این روحیه زنده شد. این، آن درس بزرگی است كه در ماجرای عاشورا، در كنار درسهای دیگر باید بدانیم. عظمت این ماجرا این است.1371/11/06
بیانات در دیدار جمعی از پاسداران
تحلیل حادثه عاشورا, حضرت امام حسین(علیه السلام), اثرات قیام عاشورا, عبرتهای عاشورا, تاریخ عصر حضور ائمه اطهار (ع) و حادثه کربلا
روایت تاریخی
لینک ثابت
تحلیل حادثه عاشورا, حضرت امام حسین(علیه السلام), اثرات قیام عاشورا, عبرتهای عاشورا, تاریخ عصر حضور ائمه اطهار (ع) و حادثه کربلا
روایت تاریخی