حسینبنعلی علیهالسّلام، کاری کرد که در همهی دورانهای حکومت طواغیت، کسانی پیدا شدند و با اینکه از دوران صدراسلام دورتر بودند، ارادهشان از دوران امام حسن مجتبی علیهالسّلام، برای مبارزهی با دستگاه ظلم و فساد بیشتر بود. همه هم سرکوب شدند. از قضیهی قیام مردم مدینه که به «حره» معروف است، شروع کنید تا قضایای بعدی و قضایای توابین و مختار، تا دوران بنیامیه و بنیعباس، مرتب در داخل ملتها قیام بهوجود آمد. این قیامها را چه کسی بهوجود آورد؟ حسینبنعلی علیهالسّلام. اگر امام حسین علیهالسّلام قیام نمیکرد، آیا روحیهی تنبلی و گریز از مسؤولیت تبدیل به روحیهی ظلم ستیزی و مسؤولیتپذیری میشد؟ چرا میگوییم روحیه مسؤولیتپذیری مرده بود؟ به دلیل اینکه امام حسین علیهالسّلام، از مدینه که مرکز بزرگزادگان اسلام بود، به مکه رفت. فرزند عباس، فرزند زبیر، فرزند عمر، فرزند خلفای صدراسلام، همهی اینها در مدینه جمع بودند و هیچکس حاضر نشد در آن قیام خونین و تاریخی، به امام حسین علیهالسّلام کمک کند.
پس، تا قبل از شروع قیام امام حسین علیهالسّلام، خواص هم حاضر نبودند قدمی بردارند. اما بعد از قیام امام حسین علیهالسّلام، این روحیه زنده شد. این، آن درس بزرگی است که در ماجرای عاشورا، در کنار درسهای دیگر باید بدانیم. عظمت این ماجرا این است. اینکه «الموعود بشهادته قبل استهلاله و ولادته»؛ اینکه از قبل از ولادت آن بزرگوار «بکته السماء و من فیها والارض و من علیها»؛ حسینبنعلی علیهالسّلام را در این عزای بزرگ مورد توجه قرار دادند و عزای او را گرامی داشتند و به تعبیر این دعا یا زیارت، بر او گریه کردند، به این خاطر است. لذا شما امروز وقتی نگاه میکنید، اسلام را زنده شدهی حسینبنعلی علیهالسّلام میدانید.
1371/11/06
لینک ثابت