در باب بنیاد شهید، آنچه که من همیشه از سابق به آن توجه داشتهام و نگرانش هستم و در پیامهایی که گاهی در این هفت، هشت، ده سال اخیر در سالگردهای بنیاد و مناسبتهای مختلف دادهام، یا به بعضی از مسؤولان بنیاد - آقای کروبی و بقیهی آقایانی که گاهی با من ملاقات داشتهاند - یا در اجتماعاتی که گاهی جمعیتهای بنیاد آمدهاند، گفتهام، این است که سروکار بنیاد شهید، با یک مجموعهی انسانىِ ظریف و حساس است. این نهاد، با کمیتهی امداد و بنیاد مستضعفان و جانبازان فرق میکند؛ اگرچه جنبهی جانبازان بنیاد مستضعفان تقریباً همینطور است.
شما با مجموعهیی روبهرو هستید که در اخلاص و وفا و ایمان و عمل صالحشان - یعنی همین ملاکهای اصلی که ما در اختیار داریم - هیچ شکی نیست. اگر هم تردیدی باشد که فلان خانواده، آیا همان اخلاص اول را دارند یا نه، ما باید به خودمان مراجعه کنیم و سؤال نماییم که به چه علتی اینطوری شده است؟ والّا آن خانوادهیی که فرزندش را به میدان شهادت میفرستد و صبر میکند و سرش را بالا میگیرد و افتخار میکند، یا آن زنی که شوهرش میرود و افتخار میکند، یک موجود خودىِ انقلاب و انقلابی است؛ در این نباید بحثی داشت.
از طرفی، انسان هم است؛ یعنی ظرافتهای یک انسان و توقعات و ارزشهای یک خانوادهی شهید هم در او هست. این سه چیز است که هر کدام به تنهایی، رعایتهایی را ایجاب میکند. یعنی یک مجموعهی انسانی است که به خودی خود، رعایتهایی را لازم دارد؛ مجموعهیی که به دلیلی، توقع درستی دارند؛ مجموعهیی که به دلیل روشن و برهانی، اخلاصشان ثابت شده است. ببینید، چهقدر کار شماها سخت است.1369/10/23
لینک ثابت