نمیشود میان مشرکان و رسولِخدا(صلّیاللهعلیهوآله) عهد و پیمانی باشد؛ چهاینکه اینها نمیتوانستند در نهایت باهم کنار بیایند و اگر عهد و پیمانی بسته میشد، موقّت و برای جهاتی زودگذر بود.
علاوهبراین، طبیعت ایمان و شرک، کنارآمدنی نیستند؛ لذا مشرکان با شما کنار نمیآیند؛ همانطوریکه حقیقت ایمان با شرک، و شرک با ایمان کنار نمیآید؛ گرچه موقّتاً ممکن است مشرکان با شما عهد ببندند، ولی در سر فرصت بر شما میتازند. پس این، مقابلهبهمثل و کاری عقلایی است.
آری، اسلام در راستای پیشرفت در مسیرش از تاکتیکهای مختلف بهره میجویَد؛ گاه با مانع و سدّی مواجه میشود که مجبور است راه را کج کند و سپس به مسیر اصلی بازگردد و راه مستقیم خود را ادامه دهد. این کج رفتن، بیراهه رفتن نیست، بلکه حرکت بهسویِ هدف و همان راه مستقیم است. عهد و پیمان با مشرکان از قبیل همین کج نمودن مسیر برای پیدا کردن راه اصلی و رسیدن به آن بود.
علاقمندان میتوانند برای تهیهی کتاب «تفسیر سورهی برائت»
اینجا را کلیک کنند.