[ بازگشت ]
|
[ چـاپ ]
مربوط به :بیانات در دیدار کارگزاران نظام - 1378/04/10 عنوان فیش :تقابل دو جریان موافق و مخالف حاکمیت دین در اوایل انقلاب کلیدواژه(ها) : حاکمیت اسلام, حاکمیت دین, عملکرد ضدانقلاب, مخالفت با نظام اسلامی, تاریخ مبارزات و پیروزی انقلاب اسلامی نوع(ها) : روایت تاریخی متن فیش : در اوّلِ انقلاب، دو جریان در مقابل هم قرار گرفتند؛ یك جریان، جریان انقلاب و دین و حاكمیت قرآنی و اسلامی و مبانی دینی و ارزشهای دینی بود كه امام رضوان الله تعالی علیه و قاطبهی ملت این راه را دنبال میكردند یك جریان هم جریانی بود كه به حاكمیت دین خدا در این كشور راضی نبود. البته بعضی از اینها مردمانی بودند كه انگیزهشان ضدیّت با اصل دین بود. بعضی دیگر هم انگیزهشان حمایت از حضور امریكا و قدرتهای بیگانه بود؛ اما بهخودیخود با دین كاری نداشتند. بعضیشان علیالظّاهر متدیّن هم بودند، ولی میدانستند كه وقتی نظام و دولتی براساس دین و مبانی دینی بر سرِ كار باشد، دخالت قدرتهای مستكبر و بیگانه امكانپذیر نیست؛ این را خوب میفهمیدند. لذا بهجای اینكه در این مسئله و آن مسئله با نظام مباحثه و مجادله كنند، اصل قضیه را مورد سؤال قرار میدادند: چرا باید دین در مسائل جامعه دخالت كند؟ چرا باید متولّیان امور دینی یعنی علمای دین اصلًا كاری به كار جامعه داشته باشند؟ چرا باید فقه اسلام كه امور زندگی مردم اعم از دنیا و آخرت را براساس حكم الهی معیّن میكند، در قانون و جعل قانون و انتخاب مسئول و امثال اینها دخالت داشته باشد؟ بنابراین، بنا كردند با اصل دین مقابله كردن. میدانستند كه تا دین و حاكمیت دینی هست، از هیچ طرف راهی برای دشمن وجود ندارد. البته من خواهش میكنم كه متفكّران و صاحبنظران جامعه، این حرف را درست بشكافند كه چرا وقتی دین هست، دشمن نمیتواند بیاید؟ یكی به خاطر خودِ احكام دینی و خودِ آیات قرآنی و خودِ قوارهی نظام اسلامی است كه اصلًا اجازهی دخالت به مستكبر و ظالم و توطئهگر و غارتگر را نمیدهد؛ جهت دیگر این است كه حالا دولتی كه معتقد است نباید به بیگانگان اجازهی ورود داد، با چه ابزاری میخواهد هدف خود را محقّق كند؛ جز با ابزار مردم و ارادههای مردم؟ فقط در حاكمیت دینی است كه ارادهی مردم، همراه با عشق، با شور، با ارادت و با اخلاص، همهی وجود آنها را در مقابلهی با دشمن بسیج میكند. در غیر نظام دینی، چنین چیزی ممكن نیست. این نكتهی خیلی مهمّی است. راه اینكه پشتیبانی مردم را از یك نظام جدا كنند، این است كه اعتقادات آنها را در دفاعشان دخالت ندهند؛ بین حضور و اراده و اعتقادات آنها آن هم اعتقادات دینی انفكاك ایجاد كنند؛ كه میدانید فرق اعتقاد دینی با اعتقاد حزبی و سیاسی این است كه اعتقاد دینی، ایمان است و در آن، عشق و شور هست. بههرحال، اینها با اصل دین مقابله میكردند. آن جریان اوّل كه جریان انقلاب و جریان دین و جریان اسلام بود صاحب منطق و صاحب حرف بود و در مقابل غوغاگریِ جریان مقابل محكم ایستاد. هركس كه در این صفآرایی توان ایستادگیش بیشتر بود، بیشتر مورد تهاجم قرار گرفت. شما نگاه كنید ببینید در طول آن دو سال و اندی كه آن جریانهای مخالف در این كشور خیلی فعّال بودند، علیه چه كسانی توطئه كردند؛ علیه چه كسانی بدگویی كردند؛ با چه كسانی در عالم ذهنیّت و مباحثات و مجادلات بیشتر درافتادند؟ با كسانی بیشتر دشمنی میكردند كه میدیدند در عالم روشنگریِ افكار مردم، اینها توان بیشتری دارند. بعضیها را با تهمت از میدان خارج میكردند؛ بعضیها را با تضعیف و اهانت از رو میبردند؛ لیكن بعضی مثل شهید بهشتی را نمیشد با این چیزها از میدان خارج كرد؛ آن وقت به این شیوهی ترور متوسّل شدند و شهید بهشتی و دیگران را در آن حادثه به شهادت رساندند. بعد هم مرحوم شهید باهنر و شهید رجایی و امثال اینها را شهید كردند. اینها شهدای هویّت اصلیِ اسلامیِ نظامند؛ چون در مقابل دشمنان ایستادند. خون مطهّر آنها خیلی هم اثر كرد؛ انصافاً سالهای متمادی مردم را بیدار و آگاه كرد؛ امروز هم الهام خودش را دارد. |