اگر فرصت دست بدهد و بتوانی آن‌جلوها بنشینی، حس کنج‌کاوی‌ات هم گل می‌کند و بعضی‌وقت‌ها گردن می‌کشی که ببینی چه کسی آمده و چه کسی نیامده و این آقا که الآن آمد چه‌کاره است و آن یکی را کجا دیده بودم و امثال این جست‌وجوهای ذهنی. جایی که نشسته بودم از طرفی نزدیک به محل نشستن مسئولین بود و از طرف دیگر نزدیک به جایگاه خبرنگاران.
صدای چیلیک‌چیلیک دوربین‌های عکاسی توجه آدم را جلب می‌کرد.
گاهی که سر در گریبان برده بودم از سرمای استخوان سوز، ناگهان صدای دوربین ها بالا می گرفت و می فهمیدم که یکی دیگر از آقایان به جمع مسئولین اضافه شده است.
خلاصه این که جمع همه جمع بود و من آرزو می کردم همین خوش‌وبش‌ها و در کنار هم‌بودن‌ها و وحدت مسئولین را بیرون از این دایره نیز ببینم.