آن چهارده توصیه‌ی ناگفته

 شانزدهم آبان 1388 بود که رهبر انقلاب مدت ریاست جناب ضرغامی را برای یک دوره‌ی پنج ساله دیگر تمدید فرمودند. با خود می­گفتم هنوز که یک سال از تمدید حکم ریاست جناب ضرغامی نگذشته، پس ممکن است چه رفته باشد که ایشان اهالی صداو­سیما را برای این دیدار به حضور طلبیده است. لیکن بعد از اتمام جلسه دانستم که این مجلس به درخواست جناب ضرغامی بوده و او خواسته است تا اهالی و دست­اندر­کاران فیلم­ها و مجموعه­‌های نمایشی سازمان را به حضور رهبر ببرد تا ضمن درد دل کردن و ابراز مشکلاتشان همچنین برای کار طاقت فرسای خود از رهبر انقلاب قوت و توان مضاعف بگیرند. برای این 350 نفر مهمان این یک دیدار بی­‌سابقه بود، چنانکه رهبر انقلاب هم در ابتدای سخن خود فرمودند که تاکنون در نظیر این جلسه شرکت نکرده است. دیداری خوب و شیرین؛ شیرین مثل لیمو شیرین اعلای ایرانی که البته آخرش تلخ بود. تلخ، چون یکصد دقیقه از وقت مجلس به اهالی تلویزیون رسید و سی دقیقه به رهبر. لذا حاضران در حسرت این سخنان ماندند. خصوصاً آن چهارده توصیه­‌ای که ایشان در انتهای سخن فرمودند که یادداشت کرده بودند تا بیان کنند. اما وقت ضیق بود و مؤذن بر مناره اذان می­گفت و ما را به ملاقات خداوند فرا می­خواند.

 صبح امروز شنبه دوازده تیر ماه 1389 در طبقه‌ی دوم حسینیه‌ی امام خمینی(ره) که تعداد کمی از دیدارها در آنجا صورت می‌گیرد، هر یک از مدیران تلویزیون به اتفاق دست اندرکاران فیلم­ها و مجموعه­‌های نمایشی سیما برای خود یک صندلی یافته و نشسته بودند، در چهارده ردیفِ 25 نفره. ساعت 10:40 دقیقه‌ی صبح رهبر داخل شد و جمعی از هنرمندان نیز از همان مدخل پس از او وارد شدند. افرادی چون فرج­‌الله سلحشور، محمدرضا ورزی، محمدحسین لطیفی، مسعود جعفری جوزانی، ابوالقاسم طالبی، سید ضیاء­الدین درّی، سید داوود میرباقری، سید رحمان نظام اسلامی، و در نهایت رییس رسانه ملی. گویا که برخی از ایشان به درخواست خود و بعضی به درخواست جناب ضرغامی در اندرونی داشتند به حضور رهبر معرفی می‌شدند. جناب ضرغامی این کار را بعد از جلسه نیز معمول داشت و تعدادی دیگر از هنرمندان را به ایشان معرفی کرد.

 با ورود رهبر حاضران صلوات فرستادند و آقای ابوالقاسمی قاری بین‌­المللی قرآن، آیات مبارکه 38 تا 44 از سوره‌ی احزاب را انتخاب کرده بود که خیلی با موضوع مجلس هماهنگی داشت؛ «... الذینَ یُبَلِّغوُنَ رِسالاتِ اللهِ و یَخشَونَهُ و لا یَخشَون أحَداً إلاّ الله و کَفَی بِالله حَسیباً... آن کسانی که پیام­های خداوند را ابلاغ می­کنند و از او می­ترسند و کسی را جز الله پروا ندارند، و خداوند (در مقام) حسابگر کافی است....». خب! اگر همه‌ی هنرمندان مبلّغ دین باشند و به این آیه عمل کنند که دیگر بحث و جدلی نمی­‌ماند. آن هنرمند حکیم که نامش سید مرتضی آوینی بود می­گفت که هنرمندان بسان انبیاء واسطه‌ی فیض هستند و بایست از آسمانیان بگیرند و به زمینیان بنوشانند. جناب نظام اسلامی، ناظم جلسه نیز قبل از سخنان رهبر از این شهید عظیم القدر یاد کرد. شاید اغلب ما از میزان علاقه‌ی رهبر انقلاب به سید شهید خبر داشته باشیم، تنها هنرمندی که حضرتش در تشییع پیکر حاضر شد و ده روز بعدتر در ابتدای قرآنی که به خانواده­اش تقدیم کرد با خط خوش خود آن شهید را به لقب «سید شهیدان اهل قلم» مفتخر فرمود.

 «آقا» اشاره کردند که آماده‌ی شنیدن هستند. جناب ضرغامی ریاست محترم سازمان صدا­وسیما که اولین حکم ریاستی خود را در سوم خرداد سال 1383 از رهبر انقلاب گرفته است، حاضران را معرفی کرد که اینان جمعی هستند از هنرمندان و دست­اندر­کاران مجموعه­‌های نمایشی رسانه ملی، نویسندگان و بازیگران، کارگردانان و تهیه‌کنندگان، اعضای شوراهای تخصصی فیلمنامه، شوراهای راهبردی شبکه­‌ها، به همراه مدیران گروه­ها و مدیران ارشد سازمان در تهران و مراکز استان‌ها.
 ضرغامی، در ادامه گزارشی از آمار و ارقام تولیدات رسانه ملی ارائه کرد. از جمله اقدامات تازه‌ی جناب ایشان یکی این بوده که شبکه جدیدی برای پخش فیلم و سریال به زبان عربی احداث کرده­ که تولیدات آن نیز اغلب در کشورهای عربی ساخته می‌شود. دیگر اینکه در دانشکده‌ی صداو­سیما برای مقطع کارشناسی ارشد رشته‌ی فیلمنامه‌­نویسی و تولید انیمیشن در تهران و قم دایر گشته است. جناب ضرغامی گویا این آمار را برای سایر حاضران و مردم ایران اعلام می­کرد، چون در اواخر صحبت گفت که مشروح این گزارش را به تازگی به رهبر تقدیم کرده است. و در انتهای سخن خود نیز اشاره‌­ای کرد به دشمنی برخی متحجران با صداو­سیما و اظهار امیدواری کردند تا با اقدامات و حمایت­های اساتید حوزه و دانشگاه و خصوصاً رهبر معظم انقلاب آن عده از متحجران فرصت هجمه نیابند.

 در ادامه، جناب نظام اسلامی به عنوان مجری مراسم، مقدمات گوشنواز و خوبی بیان کرد. او خبر داد که دوازده نفر از هنرمندان برای سخن گفتن پشت تریبون ثبت نام کرده‌­اند. اما عملاً در مجلس فقط نُه نفر توانستند صحبت کنند: مسعود جعفری جوزانی، سیروس مقدم، محمدرضا ورزی، پروانه معصومی، شهاب حسینی، محمد حسین لطیفی، مهدی سجّاده­‌چی، ضیاء­الدین درّی، و ابوالقاسم طالبی.

 جناب جوزانی ابتدا از گروه دو هزار نفره‌ی خود در سریال در چشم باد ذکری کرد، سریالی که دو هفته پیش پخش آن به پایان رسیده است. پیش از او، جناب ضرغامی نیز در سخنان خود از این سریال بسیار تمجید کرده آن را قابل ثبت در تاریخ هنر ایران دانسته بود. جناب جوزانی سپس متن پر از دردی را قرائت کرد که حاوی اعتراضاتی به مسئولان سینمایی کشور بود و گله‌گزاری از اینکه سفارشات رهبر انقلاب در 23 خرداد 1385 با اهالی سینما که فرموده بودند «بایست در جهت اعتلای سینمای ایران تلاش کنید» مغفول مانده و برخی مسئولان ترجیح می­دهند تا از فیلم­های محافظه کار و بی­‌خاصیت حمایت کنند تا مبادا از سوی گروه­هایی متهم شوند.

 سپس جناب سیروس مقدم، کارگردان پرکار فیلم­های تلویزیونی و مجموعه­‌های نمایشی بسیاری همچون اغماء، ریحانه و پیامک از دیار باقی در جایگاه قرار گرفت و ابراز خرسندی کرد که توانسته برای نوبت اول به حضور رهبر انقلاب برسد. او از خبر صبح امروز تنها روزنامه‌ی سینمایی کشور گفت، که دولت انگلیس بودجه بی.بی.سی. فارسی را افزایش داده در حالیکه از بودجه‌ی دولت خود کاسته است. صداو­سیما در مقابله با حجم وسیع شبکه‌­های روزافزون خارجی مظلومانه ایستاده و دفاع می­کند. ایشان سپس به مشکلات عملی ساخت فیلم اشاره کرد که باعث حذف برخی سکانس­ها از فیلمنامه می­شود و در نتیجه فیلم‌ها بی­خاصیت شده و جذابیت خود را از دست می‌دهند. او همچنین شکوه داشت که قوه قضائیه و نیروی انتظامی در ساخت فیلم سلایق خود را بر ما حاکم می­کنند.

 نوبت به محمدرضا ورزی رسید؛ کارگردان 37 ساله‌ی فیلم ستاره‌ی خضرا و سریال­های تاریخی که به تبع مدرک کارشناسی تاریخ خود بسیار به این حوزه علاقمند است. کارگردانی که سریال­های عمارت فرنگی، سال­های مشروطه، کودتای سیاه، قائم مقام فراهانی را در آستین دارد. از او همچنین فیلم ابراهیم خلیل الله­(ع) نیز ثبت شده است. او سه موضوع را بیان کرد. اول اینکه چرا مورّخان طراز اول کشورمان به ما مشورت نمی­دهند اما بعد که فیلم پخش می­شود به ما اعتراض می­کنند که کار شما غلط بوده و ایراد دارد. ایشان همچنین اعتراض داشت که چرا بایست بین تاریخ­‌نویسان ایرانی اختلاف وجود داشته باشد و کار ما سخت شود! سخن دوم اینکه ما نیاز به یک شهرک سینمایی جدید داریم تا مثلاً فضای میدان ژاله‌ی سال 1357 را در آن بسازیم. و سوم اینکه ایشان به عدم پخش سریال­های خوبی مانند امام علی(ع)، مختارنامه، خاک سرخ و یوسف پیامبر(ع) در سطح اروپا و امریکا اعتراض داشت و گفت که اگر اینها پخش شود به مراتب بالاتر از سریال­های جهانی شده‌ی مصری مانند صلاح­‌الدین ایوبی و ملک فاروق می­‌ایستند.

 خانم پروانه معصومی بازیگر قدیمی سینما و تلویزیون که در فیلم­ها و سریال­های زیادی از جمله یوسف پیامبر(ع) و نشانی، بازی کرده است به طور کلی به حضور کیفی زن در سینما و تلویزیون نقد داشت و گفت که البته در پنج شش سال اخیر این وضعیت بهتر شده و رو به بهبود است. او با اشاره به اینکه در پانزده سال اخیر در یک روستا در گیلان زندگی می­کند، متذکر شد که تلویزیون بایست خود را بیشتر برای طبقات روستایی متعهد بداند. قشری که پس از کار روزانه به منزل می­‌آیند و خود را در تلویزیون غرق می­کنند و به شدت از آن تأثیر می­پذیرند، مردمی که فقط با فیلم­ها و سریال­های وطنی ارتباط برقرار می­کنند و تنها تفریحشان همین تلویزیون است. وگرنه تهرانی­ها که به اندازه‌ی کافی مشغولیت و سرگرمی دارند. آیا ما برای تهران برنامه می‌سازیم یا کل ایران؟ تهران سرِ ایران است ولی دارد به کلّ ایران تبدیل می­شود. آیا نمی­شود موضوع قصه­‌ها و فیلم­های شما همین طبقات روستایی باشند؟ اینها که زندگی‌شان این همه معنا دارد. اما برخی نویسندگان و محققان هم که می­‌آیند فقط یک شب در روستا می­‌مانند و فردا برمی­گردند و می­گویند فهمیدیم چه قصه‌ای بایست بنویسیم. این روستاییان نجیب قصه­‌های زیادی دارند که جذاب و شنیدنی است. او سپس به برخی از همسایگان خود اشاره کرد و گفت اگر آنها امشب مرا در تلویزیون بببینند فردا طور دیگری به من نگاه می­کنند، چون‌که به حضور شما رسیده­‌ام و ساعتی در زیر آن سقفی بوده­‌ام که شما بوده­‌اید.

 پنجمین نفر از میان هنرمندان جناب شهاب حسینی بود، بازیگری که جزو فوق ستاره­‌های سینمای ایران محسوب می­شود و علاقمندان زیادی دارد. برخی از سریال­های او در تلویزیون عبارتند از مدار صفر درجه و پلیس جوان. او این یک سال اخیر را صرف بازی در سریال شوق پرواز و ایفای نقش شهید بابایی کرده است. امروز او این خبر مسرت بخش را اعلان کرد که این سریال در حال اتمام است. حسینی می­گفت که از همسر شهید بابایی شنیده­‌ام که موضوع ساخت فیلم در خصوص این شهید از سال 1373 مد نظر شما (رهبر معظم انقلاب) بوده است، و تازه اکنون بعد از این همه سال بنده دارم خبر می­دهم که فیلمبرداری این مجموعه رو به اتمام است. او این نقش را یک امانت الهی می‌دانست که به او محوّل شده است و افزود که برای ایفای آن از خداوند متعال مدد خواستم. او می­گفت سخن آقای ضرغامی درست است و ما «سربازان فرهنگی» کشورمان هستیم، بسان نسل قبل که «سربازان رزمنده» کشورمان بودند و کیان مملکت را حفظ کردند. جناب حسینی پیدا بود که حظّ وافری از فرو شدن در جلد شهید بابایی برده است و توصیه می­کرد که بودجه­‌های بیشتری برای ساخت فیلم از زندگی بزرگان کشورمان صرف شود تا جوانان ما به بی­‌هویتی مبتلا نشوند؛ بزرگان کشورمان در عرصه­‌های تاریخی، ادبی، فرهنگی، سیاسی و همچنین ورزشی؛ این کشوری که تاریخ چند هزار ساله دارد و متمدن­تر از دیگر ممالک است. [از اینجا بشنوید]


 جناب محمد حسین لطیفی کارگردان مجموعه‌ی موفق صاحبدلان ­(1385) و نردبانی به آسمان و نیز فیلم سینمایی روز سوم اعتراض داشت که چرا ما داریم از «دفاع» صحبت می­کنیم؟ در حالیکه ما قدرت حمله داریم. دوستان ما در اینجا از ده­ها شبکه‌ی تبلیغ مسیحیت به زبان فارسی، صحبتی نکردند. آن اجانب سکه‌ی مسین خود را برق انداخته­‌اند و طمع کرده‌اند تا سکه طلای ما را از دستمان درآورند. جناب لطیفی از بازخوردهای خوبی که از سریال صاحبدلان گرفته بود خبر می­داد، از مادری که مثل این فیلم قرآن برسر گرفته و شفا یافته بود، جوانی که در مرحله‌ی شک بوده و می­خواسته مسیحی شود ولی بعد از تماشای این فیلم در ایمان و مسلمانی خود راسخ گشته بود. او حضرت رسول الله­(ص) و حضرت عیسی­(ع) را از الگوهای خود در زندگی دانست، پیامبران اولو­العزمی که در راه تبلیغ دین بسیار کوشیده­‌اند. ایشان در انتها درخواست کرد که اگر قرار است نمایشگاه بین­‌المللی از تهران منتقل شود، مکان آن را به تلویزیون بدهند تا آن سوله­‌ها به استودیو تبدیل شود.

 هشتمین نفر مهدی سجّاده­‌چی بود، فیلمنامه­‌نویس سریال­های خاک سرخ و شهریار و فیلم سینمایی روز سوم، که طبق معمول با طنز و مطایبه سخن می­کرد. او می­گفت نمی­دانم از تشَر قضا است یا ریشخند قدر که در مملکتی که رهبرش با ادبیات کلاسیک و مدرن مأنوس است ــ و این را همه می­دانند ــ رهبری که استاد خطابه و سخن­وری و شعر و ادبیات است، آیا در چنین مملکتی باید نویسندگان این همه مورد بی­‌اعتنایی باشند؟ او می­گفت در اوائل انقلاب برای مبارزه با ستاره­‌سالاری سینمای قبل از انقلاب، آمدند و کارگردان­‌سالاری کردند که بخشی از مشکلات ما با همین ایشان است. او به سوی حاضران و کارگردانان حاضر در جمع رو کرده به ظریفی گفت که ما به کارگردانان ارادت داریم و مشکل شخصی با آنها نداریم بلکه مشکل صنفی. بنده این شکوه‌ی جناب سجاده­‌چی را پیش­تر نیز شنیده بودم. او به مناسبت نمایش فیلم روز سوم که فیلمنامه او را جناب لطیفی در مقام کارگردان تغییر داده بود، می­گفت: چرا من که یک فیلمنامه­‌نویس با سابقه در سینما و تلویزیون هستم تاکنون عین فیلمنامه‌ی خودم را بر پرده ندیده­‌ام! چرا همیشه کارگردانان به خود حق می­دهند که فیلمنامه‌ی مرا بازنویسی کرده ضایع کنند؟ او امروز به فقدان قانون مالکیت معنوی اشاره کرد و مثل جناب لطیفی می­پرسید که چه وقت این قانون به صحن علنی مجلس می‌رسد؟ جناب سجاده­‌چی نوبتی دیگر ­گفت که کشور ما با نگاهی سرشار از ادبیات مذهبی و سیاسی رهبری می‌شود، اما آیا باورتان می­شود که نویسندگانی هستند که دیگر نمی­‌توانند در سینما کار کنند چون خرج سینما بالا رفته است؟ سینما شرایطی خطرناکی دارد و دارد به جایی می‌رسد که بگوییم که آیا ما واقعاً تا این حد به سینما احتیاج داریم؟ سینما دارد به جایی می­رود که او «دختر ترسا» شود و کسانی که در سینما کار می­کنند بسان «پیر صنعان» بر او سجده برند.

جناب ضیاء­الدین درّی کارگردان کیف انگلیسی، لژیون، کلاه پهلوی (این آخری هنوز پخش نشده است)، سخنران ماقبل آخر هنرمندان بود. او سخن خود را با قرائت سوره‌ی والعصر شروع کرد و از رهبر انقلاب برای اجازه دادن به ترتیب چنین مجلسی تشکر کرد. ایشان بر سخنان جناب ضرغامی تأکید کرد. او گفت که بسیاری از مخاطبان کثیر تلویزیون بین پنج تا پانزده سال اخیر با تلویزیون آشنا شده­‌اند. راضی نگاه داشتن این مخاطبان جدید سخت­‌تر است از کسب رضایت مخاطبان قدیمی تلویزیون و فرزندان آنها. او همچنین از سخنان خانم معصومی تمجید کرد و گفت که به آن سخنان سخت معتقد است. ایشان در ادامه به مشکل ممیزی در تلویزیون اشاره کردند که محافظه کارانه و فوری و صریح است و نه ممیزی غیر صریح و کمرنگ. او گفت حتی ممکن است سریال کیف انگلیسی من برای پخش مجدد با مشکل روبه­‌رو شود. او در انتها گفت که ما در پرداختن به تاریخ ساقط شده‌ی  پهلوی مشکل داریم و مصادیق خیلی از حدود شرعی در اجرا برای ما روشن نیست. ما ده سال از عمرمان را صرف سریال کلاه پهلوی کردیم. در مواردی از این سریال به دلیل مسائل شرعی، زن و مرد جدا­جدا بازی کردند تا بعد این دو تصویر را با هم ترکیب کنیم.

آخرین سخن‌ران از جمع هنرمندان جناب ابوالقاسم طالبی بود که به مدت پانزده سال مدیر مسئول و سردبیر هفته نامه‌ی  سینما­ویدئو بوده و از وادی مطبوعات به سینما راه برده است، کارگردان مجموعه‌ی به کجا چنین شتابان (که اخیرآ پخش آن به اتمام رسیده) و فیلم­های سینمایی نغمه، آقای رئیس جمهور، بازگشت پرستوها، دست­های خالی، و عروس افغان. او نیز با طنز سخنان خود را آغاز کرد و گفت هر وقت در چنین جمعی حاضر می­شدم و دوستانم در حضور شما رهبر عزیز زیاد حرف می‌زدند با اشاره از آنها می­خواستم تا کم حرف بزنند تا ما از سخنان شما استفاده کنیم. اما وقتی اکنون خودم در این مقام ایستاده­‌ام می‌بینم که نیاز دارم تا یک ساعت وقت برای صحبت داشته باشم. او خود را اهل قلم خواند و گفت که در دو حوزه‌ی مطبوعات و سینما قلم زده و نویسنده‌ی تمام فیلم­هایی بوده است که تاکنون ساخته. او می­گفت که حرف­های من تقریباً خصوصی است و اگر منتشر نشود بهتر است. شهدا که رفتند و این دنیای فانی را برای ما گذاشتند. ما می­خواهیم مثل آنها از انقلاب اسلامی دفاع کنیم، اما نمی­شود. مدام کشور دچار فتنه می­شود و خداوند متعال هم مرتباً آزمایش و غربال دارد. من چطور باید از چالش‌های انقلاب اسلامی حرف بزنم و فیلم بسازم؟ برای من خیلی راحت است که فارغ از این مسائل بروم چیزهایی شبیه فیلم­های هندی بنویسم و بسازم، که هم مخاطب را راضی می­کند و هم اربابان تلویزیون را. ما در پرداختن به برخی عرصه­‌ها مشکل داریم. ما نمی­توانیم در کنار نشان دادن قضات خوب، یک «قاضی­‌نما» در فیلم نشان دهیم. آیا اصلاً این اصطلاح صحیح است؟ چون قاضی در جای حاکم شرع نشسته است. اگر بسازیم فردا از طرف قوه‌ی قضائیه یک سرباز می­فرستند و ما را جلب می­‌کنند و می­برند. اگر هم ناچاراً چنین فیلمی بسازیم مجبور می‌شویم در ابتدا و انتهای تیتراژ آن قسمت از سریال، با نوشته توضیح دهیم که ما از زحمات خوب قضات محترم تشکر می­کنیم و این یک نمونه‌ی نادر از رفتار یک قاضی ناشایست است. اما باز هم شب قبل از پخش، مدیر شبکه به ما می­گوید اگر آن ده دقیقه را از فیلم حذف کنیم، اتفاقی نمی­افتد که. او می­گوید من فقط ماهیانه یک میلیون و اندی حقوق می­گیرم و نمی­خواهم فردا مرا جلب کنند و ببرند. این مسئله در خصوص قوای دیگر هم هست. اینها کسانی هستند که از انقلاب اسلامی سوء استفاده می­کنند. ما مثل همیشه از شما استمداد می­کنیم، لااقل برای کسانی که برادری­شان ثابت شده اجازه دهید که در این خصوص فیلم بسازند. گرچه همه‌ی ما شیشه خرده هم داریم و بدمان نمی‌آید که گاهی با گوشه و کنایه زدن بتوانیم از برخی کشورهای خارجی گرین کارت بگیریم. جناب طالبی در انتها مثل جناب ضرغامی و جناب سیروس مقدم از محضر رهبر خواستند تا با فتاوای خود مشکلات هنرمندان و برخی از موانع شرعی را برطرف کنند.
سپس مجری جلسه جناب نظام اسلامی جای شهید آوینی را خالی کرد و حضار برای آن شهید والا مقام صلوات فرستادند.

ساعت 12:35 دقیقه بود که نوبت به رهبر معظم رسید و ایشان در مجموع 36 دقیقه صحبت کردند، تا لحظه‌ی  اذان ظهر. در ابتدا ایشان به حضار خوش آمد گفت و فرمود که به نظرم می­رسد که تاکنون با چنین جمع خوش ترکیبی روبه‌­رو نشده­‌ام، چهره‌های محبوبی را که اسم آنها یا خود آنها را فقط روی صفحه‌ی تلویزیون دیدیم. رهبر فرمودند که صداو­سیما و مخصوصاً هنرهای نمایشی برای ما در این زمان بیش از هر چیز ضرورت دارد. چون ما یک ملت زنده و فعال هستیم و اظهار وجود می­کنیم. لذا دشمنانِ قدری هم داریم و بایست دین و افکار خودمان را نشر دهیم. شما که یکی از بخش­های مهم صداو­سیما در اختیارتان است و مسئولیت و نقش بسیار مهمی در آینده‌ی  کشور دارید. امام که فرمودند تلویزیون دانشگاه است تعارف نکردند. باید از این قله و این سرچشمه درس­های مهم زندگی به سوی مردم سرازیر شود. شما چه می­خواهید بکنید؟ من این سخنان شما را پیش‌­بینی می­کردم و از آن غافل نبودم. به شما حق می­دهم که از نبود امنیت روحی و حتی آسیب­‌رسانی از سوی دستگاه قضا و پلیس شکوه کنید. شما هنرمندید و هنرمند ظریف است. امثال ما که پوست کلفت هستیم و اگر قرار بود با شبیه این نگرانی­ها از میدان به در رویم حالا اوضاع جور دیگری بود. من چطور به شما بگویم که از میدان به در نروید و به حرف­های معارض توجه نکنید. ایشان سپس گفتند که برخی از این دغدغه­‌های شما مطابق واقع نیست و از روح لطیف هنرمند ناشی می­شود. اما از سوی دیگر واقعاً برخی از این ایرادات بر کار شما وارد است. رهبر معظم سپس با اشاره به بخشی از سخنان جناب درّی که از یک الگوی جدید برای ممیّزی سخن گفته بودند، از وی خواستند تا این الگو را ارائه کنند. سپس فرمودند که ما بیشتر نگران حدود اخلاقی و شرعی هستیم تا مسائل سیاسی.

رهبر انقلاب فرمودند اشکالی ندارد که در فیلم­ها انتقاد صحیح هم باشد که در کنار نشان دادن ضعف­ها، قهرمان فیلم بتواند بر آن مشکلات غلبه کند و پیروز شود. اینچنین فیلمی مردم را ناامید نمی­کند. اما برخی فقط دوست دارند نق بزنند و خرده بگیرند. نشان دادن شرور در فیلم اشکالی ندارد به شرطی که حرکت خیر را نیز نشان دهید که قوی­تر از آن است و بر آن غالب می­شود. اگر اینچنین باشد من به عنوان یک روحانی مسئول اجازه‌ی  این کار را می‌دهم، وگرنه نه. اگر فقر را نشان دادید و نگفتید که در این مملکت انگیزه برای رفع آن وجود دارد این یأس­‌آور می­شود و بر خلاف واقعیت هم هست.

ایشان در ادامه به دشمنی بی­‌سبب قدرت­های بزرگ علیه کشورمان اشاره کردند و این موقعیت کنونی را بسیار حساس دانستند، و اینکه نقش هنرمندان در این عرصه بسیار مهم است. رهبر انقلاب افزودند که اگر شما هنرمندان این ایستادگی و این دشمن­‌شناسی را شناختید و به آن عمل کردید آنگاه خود شما قهرمان یک داستان حقیقی در نزد خداوند متعال هستید. آنگاه است که خواهیم دید که فیلم و اثر شما گرم­تر و جذاب­تر خواهد شد.

ایشان فرمودند که قدر کارهای نمایشی و زحمات هنرمندان را می‌دانند و با نام بردن از مراحل مختلف فیلم‌سازی، زحمات و بی‌خوابی­هایی را که دوستان متحمل می­‌شوند ستودند و گفتند که گلایه­‌های شما به حق است.

 به لحظه‌ی  اذان ظهر که نزدیک شدیم رهبر انقلاب خبر دادند که مطالبی به قدر یک جزوه یادداشت کرده بودند تا برای این جلسه بیان کنند اما وقت به پایان رسیده است. ایشان افزودند که ما چون فقط دستمان به آقای ضرغامی می­رسد، این مطالب را به ایشان انتقال می‌دهیم. شما خیلی زحمت کشیده­‌اید ولی فاصله میان آنچه انجام گرفته و آنچه بایست انجام بگیرد زیاد است. من در حضور خیلی از مسئولان این پرتوقعی را ابراز می­کنم.

 رهبر در انتها فرمودند که حرف­های ما ماند و بایست یک زمان دیگری را اختصاص دهیم. ایشان خبر دادند که چهارده توصیه برای دست اندرکاران یادداشت کرده بودند. در این لحظه برخی از حضار از ایشان خواستند تا برخی از آن موارد را متذکر شوند و ایشان یک مورد را برشمرد که لزومی ندارد که زبان فیلم­های تاریخی ما زبان کتابت قدیم باشد. چون آنها که به این زبان صحبت نمی­کرده‌­اند. این زبان مخاطب عام را از فیلم دور می­کند و مخاطب خاص هم می­فهمد که تقلید این نویسنده از سعدی و بیهقی درست نیست. بهتر است به همین زبان امروزی خودمان سخن بگوییم و فضای تاریخی را به نحوی دیگر القاء کنیم.

 رهبر در انتها فرمودند که دست ما به شما هنرمندان نمی‌رسد ولی به آقای ضرغامی چرا. ایشان خیلی بایست تلاش کنند، همانطور که در حکم چند ماه پیش ایشان گفته بودم. این تلاش بایست در خصوص هنرهای نمایشی بیشتر باشد. شما بایست از عهده‌ی دست و پنجه نرم کردن با این رقبای بی­‌انصافی که دارید برآیید.

 سخنان رهبر به پایان رسید و حضار برای دیدار با ایشان به سوی جایگاه سخنرانی شتاب کردند. خانم­‌های حاضر در جلسه دوازده نفر بودند از جمله بازیگرانی مثل پروانه معصومی، فاطمه گودرزی، افسانه بایگان، الهام حمیدی، بهاره افشاری و شهره لرستانی. ایضاً برخی از فعالان حقوق زن مانند خانم ناهید السادات شریفی تهیه کننده‌ی برنامه هزار راه نرفته. این خانم­ها را جناب ضرغامی به حضور رهبر معرفی کرد.

اما برخی از کسانی که به قصد دیدار رهبر خود شتافتند اینها بودند: ابوالقاسم طالبی، ضیاء الدین درّی، مسعود ده­نمکی، کامبیز دیرباز، حمید لولایی، محسن آقا علی­‌اکبری، مجتبی شاکری، رضا ایرانمنش، و سید داوود میرباقری. جناب ضرغامی قبل از خروج رهبر عده‌ای را به اندرونی برد تا در آنجا ایشان را به حضور رهبر معرفی کند. افرادی از قبیل محمدحسین لطیفی، مجید مظفری، سعید آقاخانی، سام درخشانی، محمدرضا شریفی­نیا، دانیال حکیمی، و همچنین داریوش کاردان که دست چپ شکسته‌ی  او از گردن آویخته بود و رهبر خصوصاً از حال او پرسید.


 موقع خروج برخی حاضران، هم‌زمان که ابراز رضایت می­کردند، تأسف می­خوردند از آن سخنان رهبر که ناگفته ماند. شاید در نزد خود می­گفتند که رهبر خودش خبر داد که به سخنان ما واقف بوده. شاید بهتر بود وقت می شد آن  چهارده توصیه را می شنیدیم وکمتر سخن می گفتیم،  ولی ایشان فرموده بودند که دوست دارند تا انتهای این جلسه را مستمع سخن هنرمندان باشند.

مؤذن بر مناره سخن می­گفت و ما را به ملاقات خداوند می­خواند.