بسم‌اللَّه‌الرّحمن‌الرّحیم
به همه برادران و خواهران عزیز از شهرهای مختلف، بخصوص به خانواده‌های معظّم شهیدان و دیگر ایثارگران خوشامد عرض میکنم. هفته کشاورزی که یادآور مسأله مهمّ کشاورزی در کشور ماست، باید گرامی داشته شود. به این مناسبت به کشاورزان سراسر کشور و همچنین به مسؤولان جهاد کشاورزی که بار این مسؤولیت سنگین را بر دوش گرفته‌اند، تبریک عرض میکنم.
یک مطلب درباره قشر عظیم کشاورز و مسأله کشاورزی در کشور عرض میکنیم؛ یک مطلب هم برای عموم مردم عزیزمان و مسؤولان محترم درباره نیاز کنونی کشور و ملت.
درباب کشاورزی و کشاورزان آنچه که در کشور ما بسیار مهم است، این است که این ملت عزیز و سربلند، در امر تغذیه و تهیه مواد غذایی اصلی خود، نباید به بیرون مرزها هیچ احتیاجی داشته باشد. از اوّل انقلاب تا امروز، تکیه بر مسأله کشت و زرع، برای تأمین این منظور بوده است. اگر یک ملت به دست خود و با ابتکار و نیروی خود، تولید و مصرف کند و حتّی بتواند شعاع مصرف تولیدات خود را در بیرون مرزهایش گسترش دهد، به مفهوم خاص و مهمّی از اقتدار دست خواهد یافت. این نیاز کشور ماست. تأکید جمهوری اسلامی از آغاز تا امروز بر روی مسأله کشاورزی، عمدتاً به این خاطر است. ما برای گندم و برنج و روغن و لبنیات و خوراک دام و بقیه مصارف عمده و اصلی کشورمان نباید نیازمند دیگران باشیم. بحمداللَّه امکانات طبیعی و انسانی در کشور وجود دارد و من امیدوارم حرکت اساسی و صحیحی در این باره انجام گیرد، که البته مقدّمات آن شروع شده است.
همه باید تلاش کنند؛ هم مسؤولان و هم آحاد مردم. باید علم و تجربه و امکانات فنّی و استفاده بهینه از موجودی طبیعی و انسانی را به احساس مسؤولیت و ابتکار و پیگیری و دلسوزی بیامیزند. امیدواریم در مجموعه وزارت جهاد کشاورزی، این آمیزه مهمِ‌ّ چندگانه بتواند کارساز باشد. ادغام این دو وزارتخانه باید این امید را در دلها زیاد کند که جنبه‌های مثبت را تعمیم دهد؛ هم جهاد سازندگی که از اوّل انقلاب میداندار کارهای بسیار باارزش و مهم بود، و هم وزارت کشاورزىِ سابق که مجموعه‌ای از تجربه‌ها و امکانات فراوان در آن متراکم بود. همه اینها به کارِ ادامه این راه مهم می‌آید. کارهای بزرگ، به همّتهای بزرگ و به ایمانهای عمیق - ایمان به کار، ایمان به مردم و پشت سر و مهمتر از همه‌اینها، ایمان به خداوند و پاداش الهی - احتیاج دارد و یک کار جهادی لازم است؛ جهاد یعنی همین. اگر بخواهیم کشاورزی سروسامان واقعی پیدا کند، باید این جهاد را انجام دهیم.
اگر این تلاشِ ارزنده صورت گیرد، یک فایده بزرگ دیگر هم بر آن مترتّب میشود و آن برخوردارىِ قشر عظیم کشاورز در سرتاسر کشور از دسترنج و محصول کار و تلاش طاقت‌فرسای خود است. کشاورزان ما خیلی زحمت میکشند و تلاش میکنند؛ این دسترنج باارزش آنها باید محصول متناسبی را برای خود آنها و برای کشور به وجود آورد.
سیاست کلّی باید این باشد: روستاها را آباد کنید؛ زندگی را در روستاهای کشور آسان کنید؛ دسترسی روستاییان عزیز را - که از قشرهای محروم کشور هستند - به امکانات زندگی ممکن کنید؛ برای آنها وسیله ارتباط، راه و جاده و امکان حمل و نقل و بقیه امکاناتی که برای یک زندگی راحت لازم است، به طور کامل فراهم کنید. از اوّلِ انقلاب، این کارها با شدّت و انگیزه خاصّی در اقصی نقاط کشور شروع شد؛ اما باید کار ادامه پیدا کند و برنامه‌ریزی کامل بشود. اینها وظایف بزرگی است. همه اینها همّتهای بلند، ایمانهای عمیق و انگیزه‌های صادق و راستین لازم دارد.
البته مسؤولان دارای ایمان و انگیزه‌اند؛ لذا همه ابزار و وسایل کار را باید جمع کنند. کشور ما به طور طبیعی فقیر نیست؛ ما امکانات فراوان طبیعی کم نداریم؛ از لحاظ نیروی انسانی هم کشور ما بالقوّه ثروتمند است؛ لذا مسؤولان باید از این امکانات استفاده کنند و چهره زشت فقر و نیاز و عدم استقلال در زمینه‌های اقتصادی را از این کشور پاک کنند و بزدایند. این کار - همان‌طور که عرض کردیم - احتیاج دارد به این‌که در داخل این مجموعه، ایمان و تخصّص و تجربه و کارایی و انگیزه و خلاصه کارِ جهادی تحقّق پیدا کند.
آن نکته‌ای که میخواهم به عموم مردم و بخصوص به مسؤولان عرض کنم، این است که ملاحظه کنید توجّه به کشاورزی، یکی از نیازهای کشور است. در همه بخشهای کشور - صنعت، مسکن، راه، تولیدات زیربنایی، خدمات گوناگون، علم و آموزش و پرورش و امثال اینها - مجموعه‌ای از وظایف سنگین بر دوش همه ما قرار دارد. فقط دولت مسؤول نیست؛ قوای سه‌گانه، مسؤولان گوناگون و آحاد مردم هم مسؤولیت دارند. همه ما مسؤولیت داریم که این کارهای بزرگ را بکنیم تا کشور را به نقطه مطلوب آبادانی برسانیم و آبروی اسلام و کشور و این ملت را در مقابل چشم جهانیان حفظ کنیم. امروز این یک وظیفه همگانی است. در طول سالهای متمادی و در حکومت فاسد و مستبد پادشاهان ظالم و جائر و وابسته، همه پایه‌ها و مبانی این پیشرفت، ویران و مورد تطاول واقع شده بود. ما باید اینها را جبران کنیم. ما راه طولانیای را در پیش داریم؛ اما این راه بسیار افتخارآفرین است.
این وظیفه، به چه چیزی احتیاج دارد؟ در درجه اوّل به این احتیاج دارد که مسؤولان کشور و آحاد مردم، با وحدت کلمه وارد میدان کار شوند. ما باید با هم باشیم؛ همه باید با هم باشند و به سوی یک جهت حرکت کنند تا بتوانند کار انجام دهند. با اختلاف کلمه، کاری صورت نمیگیرد. جماعتی که در یک جاده اسفالته راه افتاده‌اند تا به مقصدی بروند - ولو جاده اسفالته است و خطر و مهلکه‌ای هم در راه نیست - اگر در وسط جاده، سرِ یک بهانه به جان هم بیفتند و با هم اختلاف کنند، از راه خواهند ماند؛ چه برسد به این‌که موانع بسیاری هم در راه باشد؛ چه برسد به این‌که دشمنانی هم در کمین باشند؛ چه برسد به این‌که راه، طولانی هم باشد. در این‌گونه مواقع، راهروان باید بیش از معمول دامنها را به کمر بزنند؛ کمرها را ببندند؛ به هم کمک کنند و هیچ چیزی جز حرکت به سمت جلو را در نظر نداشته باشند تا بتوانند این مسیر مهم و افتخارآفرین و البته دشوار را طی کنند. این شرط اوّلِ هر پیروزی و موفقیّت است. ببینید کشورهایی که دچار اختلاف شدند، بر سرشان چه آمد.
من به شما عرض کنم، عزیزان من! ملت عزیز ایران و بخصوص جوانان عزیز! امروز مهمترین امید دشمنان ملت ایران و نظام اسلامی و انقلاب یک چیز است و آن این است که دولت و نظام جمهوری اسلامی نتواند خواسته‌های طبیعی ملت را برآورده کند. همه تلاش سیاسی و تبلیغاتىِ آنها تا امروز خنثی و بیاثر شده است. چشمِ امید دوخته‌اند که نظام اسلامی نتواند نیازهای مردم را برآورده کند، تا بگویند نظام اسلامی و اسلام نمیتواند؛ تا همان کسانی که دهها سال بر این مملکت حکمرانىِ همراه با ظلم و فساد کردند، دوباره به پشتیبانی قدرتهای چپاولگر بتوانند این کشور را در کام خود ببلعند. میخواهند نگذارند نظام اسلامی کار کند. راهِ نگذاشتن چیست؟ در درجه اوّل، ایجاد اختلاف و تضعیف نیروهایی است که میخواهند برای استقلال و سربلندی این کشور کار کنند. ایجاد فساد - که فساد در ارکان هر جامعه‌ای به وجود بیاید، در حرکت آن اختلال ایجاد میکند - و نابود کردن منابع کشور، جزو کارهایی است که دشمن روی آنها برنامه‌ریزی میکند. همیشه در هر جمعیت و هر کشوری عناصری پیدا میشوند که دشمن بتواند روی اینها سرمایه‌گذاری کند و اینها را مثل ابزارِ خود در دست گیرد؛ مسؤولان و مردم باید هوشیار باشند.
امروز علاج دردهای این کشور این است که قوای سه‌گانه با وحدت کلمه و با همکاری با یکدیگر، برنامه‌های منظّم و مرتّبی را که برای رسیدن به هدفهای این نظام و آسایش مردم مورد نظر است، تعقیب کنند. امروز این وظیفه است. قوای سه‌گانه نباید یکدیگر را تضعیف کنند. مطبوعات و رسانه‌ها نباید قوای سه‌گانه کشور را - که ارکان کشور و پایه‌های این نظامند - تضعیف کنند. مطبوعات و رسانه‌ها هم مراقبت کنند؛ اگر به گوشه‌ای از یک قوّه اعتراضی هست، این را نباید مجوّز قرار دهند و همه آن قوّه را تضعیف کنند. اگر فرضاً اعتراضی به یکی دو نماینده وجود داشته باشد، نباید مجلس را تضعیف کرد. اگر اعتراضی به یک حکم قضایی وجود داشته باشد، نباید قوّه قضایّیه را تضعیف کرد. اگر اعتراضی به بخشی از دولت وجود داشته باشد، نباید دولت را تضعیف کرد. تضعیف این پایه‌ها، تضعیف انقلاب و نظام و به تأخیر انداختن اهداف والای این نظام است. این را همه متوجّه باشند.
گویندگان، نویسندگان و کسانی که افکار عمومی به آنها متوجّه است، بدانند که چه میکنند و چه میگویند. وظیفه سنگین است. در این زمینه‌ها اگر کسی خدای نکرده خلافی مرتکب شود، خدای متعال از این خلاف نخواهد گذشت. توبه این‌گونه خلافها آسان نیست؛ چون مسائل شخصی نیست. ما در طول این بیست‌ودو، سه سال همیشه به برکت اتّحاد کلمه توانسته‌ایم بزرگترین موانع را از سر راه خود برداریم. امروز هم میتوانیم به برکت اتّحاد کلمه میان مردم و مسؤولان، بزرگترین موانع را از مقابل راهِ حرکت این ملت برداریم.
هر ملت و کشوری که هدف و حرفی دارد، دشمن هم دارد. این طبیعی است. انسان اگر بخواهد دشمن نداشته باشد، باید به یک موجود عقیم و بیخاصیت و خنثی که هیچ‌گونه تأثیری نداشته باشد، تبدیل شود. منافعش را ببرند، حرف نزند؛ به او هجوم کنند، اعتراض نکند؛ والّا اگر انسان بخواهد در این دنیای بزرگ و پُرآشوب راهی را برود و در همه دورانهای زندگی هدفی را تعقیب کند و حرفی داشته باشد، به‌طور طبیعی یک عدّه دشمن هم دارد.
ما توقّع نداریم دشمن نداشته باشیم؛ توقّع هم نداریم که دشمن، دشمنی نکند. آنچه که انتظار داریم، از خودمان است. ما باید بتوانیم با امید و شجاعت و عزم و اراده و وحدت و توکّل به خدا، به فضل الهی همه دشمنها و دشمنیها را از سر راهِ این ملت برداریم و دشمن را از دشمنی کردن پشیمان کنیم. به امید خدا و به فضل الهی ما میتوانیم و خواهیم کرد و ان‌شاءاللَّه آینده این را نشان خواهد داد. امید ما به ایمان و عزم و غیرت مردم و به بزرگوارىِ کم‌نظیری است که ملت ایران در دورانهای مختلف نشان داده است و با تلاش و حضور و ایستادگی و هوشیاری خود توانسته توطئه‌های دشمن را خنثی کند. ان‌شاءاللَّه در آینده نیز همین‌طور خواهد بود و مسؤولان با تکیه به ذخیره عظیم و تمام‌نشدنی اقیانوسِ پُربرکت انسانهای بزرگ در کشور ما، خواهند توانست به بهترین وجهی به وظایف خود عمل کنند.
خداوند همه شما را موفّق بدارد و دعای حضرت ولىّ‌عصر را در حقّ شما مستجاب کند.
والسّلام علیکم و رحمةاللَّه و برکاته