حضرت آیتالله خامنهای در ابتدای جلسات درس خارج فقه خود، به شرح یک حدیث اخلاقی میپردازند. جلسات درس خارج ایشان از سال ۱۳۶۹ تاکنون ادامه داشته و هماکنون روزهای یکشنبه، دوشنبه و سهشنبهی هر هفته در حسینیهی امام خمینی رحمهالله برگزار میگردد. «آثار سخن نیکو» موضوع شرح حدیثی اخلاقی از حضرت امام سجاد علیهالسلام است که پایگاه اطلاعرسانی KHAMENEI.IR فیلم و متن آن را منتشر میکند. متن بیانات معظمله که در این فیلم مشاهده میکنید به شرح زیر است:
بسماللهالرحمنالرحیم
والحمدلله رب العالمین
حَدَّثَنا أَبُوحَمزَة الثُّمالِی عَن عَلِیِّ بنِ الحسین علیهالسلام: القولُ الحَسَنُ یُثرِی المالَ
[ابوحمزهی ثمالی از حضرت امام سجاد علیهالسلام روایت میکند که] حضرت فرمود: سخن نیکو مال دنیا را برای انسان زیاد میکند.
و یُنَمِّی الرّزقَ
رزق انسان را زیاد میکند و نماء میدهد.
و ُینسِئُ فی الأجل
اجل انسان را به تأخیر میاندازد.
و یُحَبِّبُ إلى الأهل
انسان را در میان اهل خود و خانوادهی خود محبوب میکند.
اینها همه آثار دنیایی سخن نیکو و قول حسن است؛ یعنی سخنی که هم با موازین شرع منطبق است [مانند] اسم خدا و پیغمبر و قیامت و دنیا و حدیث و زندگی دینی و سعادتمندانه و ضمناً با روی خوش [بیان شود]؛ قول حسن طبعاً لازمهاش این است که با روی خوش و با زبان خوش ادا بشود. آثار دنیویاش اینها است.
و ُیدخِلُ الجَنّة
این هم اثر اخرویاش است که انسان را به بهشت میکشاند.
۱) الامالی شیخ صدوق، صفحهی ۵۰
بسماللهالرحمنالرحیم
والحمدلله رب العالمین
حَدَّثَنا أَبُوحَمزَة الثُّمالِی عَن عَلِیِّ بنِ الحسین علیهالسلام: القولُ الحَسَنُ یُثرِی المالَ
[ابوحمزهی ثمالی از حضرت امام سجاد علیهالسلام روایت میکند که] حضرت فرمود: سخن نیکو مال دنیا را برای انسان زیاد میکند.
و یُنَمِّی الرّزقَ
رزق انسان را زیاد میکند و نماء میدهد.
و ُینسِئُ فی الأجل
اجل انسان را به تأخیر میاندازد.
و یُحَبِّبُ إلى الأهل
انسان را در میان اهل خود و خانوادهی خود محبوب میکند.
اینها همه آثار دنیایی سخن نیکو و قول حسن است؛ یعنی سخنی که هم با موازین شرع منطبق است [مانند] اسم خدا و پیغمبر و قیامت و دنیا و حدیث و زندگی دینی و سعادتمندانه و ضمناً با روی خوش [بیان شود]؛ قول حسن طبعاً لازمهاش این است که با روی خوش و با زبان خوش ادا بشود. آثار دنیویاش اینها است.
و ُیدخِلُ الجَنّة
این هم اثر اخرویاش است که انسان را به بهشت میکشاند.
۱) الامالی شیخ صدوق، صفحهی ۵۰