بسم‌اللَّه‌الرّحمن‌الرّحیم
امروز نمایش قدرت معنوی را - که بحمداللَّه نزد شما عزیزان و ایثارگران ذخیره ارزشمندی از آن وجود دارد - مشاهده کردیم و خدا را سپاسگزاریم که در نظام اسلامی، شاهد عظمت و شکوه معنویّت و قدرت اراده، در میان عزیزترین فرزندان این کشور هستیم.
من ابتدا لازم است از همه دست‌اندرکاران این مراسم بسیار با شکوه و پرمعنا و پرمضمون، تشکّر کنم و از یکایک جانبازان عزیزی که در این مراسم شرکت کردند - بخصوص کسانی که با نشان دادن قدرت اراده خودشان، اهمیت و ارزش نیروی معنوی را به منصه ظهور گذاشتند - سپاسگزار باشم.
جانبازان عزیز! در هر میدانی که شما به عنوان یک مجموعه ارزشی حضور داشتید، نشان دادید که دارای ابتکار، قدرت اراده و توان بیش از معمول سازندگی و برازندگی هستید. در میدان دفاع مقدّس، مجموعه شما و جوانان این کشور - ایثارگران ما که هر کدام در حقیقت یک شهید زنده‌اند - توانست کاری را نشان دهد که در تاریخ کشور ما بی‌نظیر و در دنیا هم انصافاً یا بی‌نظیر و یا کم‌نظیر بود!
همین اراده‌ها و همین قدرت نفسانی و معنوىِ شما جوانان موجب شد که در مقابله دنیای استکبار و کفر با نظام اسلامی - با وجود این‌که طرف مقابل شما از امکانات مادّی بیشتری برخوردار بود - شما پیروز شوید. این درس، درسی نیست که به این زودی برای یک ملت، قابل فراموش شدن باشد. این، چیزی نیست که آن را بشود یک پدیده جدا از گذشته و آینده دانست. این، یک جریان و یک حقیقت زنده است. این برای همه میدانها یک درس است.
جانبازان ما در میدان درس خواندن و در میدان سازندگی، همین قوّت و قدرت معنوی را نشان دادند. در هرجا که جای بروز نیروی حقیقی انسان بود، وقتی که شما وارد شدید، توانستید کارهای بزرگ و محیّرالعقول و ظاهراً دست نیافتنی انجام دهید. یعنی نشان دادید که وقتی قدرت معنوی باشد، حتی ضعف جسمانی هم نمیتواند تعیین کننده باشد.
با ضعف جسمانی و با کمبودهای قوای بدنی هم به خاطر قدرت اراده و قدرت ایمان و معنویّت، شما توانستید کارهای بزرگی را انجام دهید. این هم ورزش! در میدان ورزش هم همین‌طور، پرافتخارترین حضور ایرانی در یکی از میدانهای جهانی را جانبازان انجام دادند؛ یعنی در حضوری، این جانبازان بودند که هشتاد و نه مدال طلا را به کشور ایران هدیه کردند! معنای این پدیده چیست؟ معنای این پدیده این است که در میدان ورزش هم مثل میدان جنگ، مثل میدان علم و میدان سازندگی و میدان مدیریّت، آنچه تعیین کننده است، نیروی اراده و ایمان و خواست و همّت بلند و خلاصه نیروی معنوی است که نیروی جسمانی را هم به دنبال خود میکشد؛ ضعف جسمانی را هم جبران میکند. اینها برای کشور ما درس است.
من خوشحالم از این‌که میبینم رشته‌های گوناگون ورزشی در میان جانبازان و معلولین، گسترش پیدا کرده است. تقریباً همه رشته‌های ورزشیای را که با جسم معلول میتوان به نحوی نسبت به آنها اقدام و کاری کرد، شما به‌گونه‌ای در حیطه تصرّف خودتان آوردید؛ آن هم در شکل بهترین! این، برای ملت ما، برای جوانان و تصمیم‌گیران و مدیران ما در بخشهای مختلف، درس است.
روی قدرت معنوی و اراده ناشی از ایمان و انسانیّت تکیه کنید و آن را مهم بدانید. ایبسا انسانهای سالمی که به خاطر ضعف نیروی اراده نمیتوانند در هیچ یک از این میدانها حضور افتخارآفرینی داشته باشند؛ اما انسانهایی با ضعف بدنی ظاهری - کمبود بدنی، نداشتن دست، نداشتن پا، قطع نخاع، نداشتن چشم، بودن ترکشهای متعدّد در بدن و انواع و اقسام گرفتاریهای جسمانی که متأسفانه جانبازان دچار آن هستند و با آن دست و پنجه نرم میکنند - به مدد اراده و همّت قوی میتوانند به این پیشرفتها و به این کارهای درخشان نائل شوند! این، برای همه میدانها درس است.
عزیزان من؛ کسانی که در این میدان تلاش میکنید! این درس را برای ملت و تاریختان استمرار بخشید؛ یعنی باز هم بر همّت و تلاشتان بیفزایید و کارهای جدید، ابتکارهای تازه، تصرّف میدانهای نو و گشودن راههای ناگشوده را ادامه دهید.
مسؤولین عزیز بخشهای گوناگون هم از این پدیده درس بگیرند و به نیروی معنوی جوانان اهمیت دهند. بدانید که اگر ملتی از ایمان برخوردار بود و با اراده بار آمد و قدرت تصمیم‌گیری به او تعلیم داده شد، در همه میدانها - در میدان سیاست، در میدان مبارزات فرهنگی و مبارزات نظامی - پیروز است. چنین ملتی در مقابل همه دشمنان پیروز خواهد شد.
یک جمله هم درباره ورزش کشور که یک مسأله مهمّ کشور است، عرض کنم: اوّلاً همه آحاد مردم، باید ورزش را جدّی بگیرند. همه باید برای سلامتی خودشان، ورزش را یک ضرورت و کار لازم به حساب آورند. جامعه ورزشکار، جامعه بانشاط و پرتلاش و زنده و کارآمد خواهد بود. عادت ورزش را به فرزندان خودتان هم منتقل کنید. کودکان و نوجوانان - بخصوص جوانان - را به ورزش کردن وادار کنید. حتّی افراد مسن و پیر هم باید ورزش کنند - هر کسی ورزش متناسب با حال خود - ورزش، یک کار لازم و یک وظیفه است که برای نشاط و طراوت دائمی جامعه لازم است. امروز جامعه ما به این طراوت و این نشاط احتیاج دارد.
نکته دوم این است که اگر میخواهید ورزش، عمومی و همگانی شود، باید ورزش قهرمانی را هم تقویت کنید. باید مردم از میان خودشان الگوها را پیدا کنند. رشته‌های مناسب ورزشی را باید تقویت کنید. من وقتی نگاه میکنم و میبینم که در برخی از رشته‌های ورزشی در صحنه جهانی، جوانان ما برترین حرف را میزنند و درخشانترین چهره‌ها را نشان میدهند - مثل رشته کشتی - تعجّبی نمیکنم. این ملت ایران است؛ شوخی که نیست! این ملت، با استعداد است. وقتی در برخی از میدانهای ورزشی و نسبت به بعضی از رشته‌های ورزشی میبینم که ورزشکاران ما حرف قابل گفتنی عرضه نمیکنند، متأسّف میشوم و حس میکنم این‌جا در حدّ نیاز و در شأن ملت ایران کار نشده است.
من به مسؤولین ورزشی توصیه کردم، باز هم توصیه میکنم که چندین رشته ورزشی مناسب را که از نظر منطق و فرهنگ ما معنا و مضمون دارد، برگزینید و روی آن سرمایه‌گذاری کنید. منظورم فقط سرمایه‌گذاری مادّی نیست؛ سرمایه‌گذاری معنوی؛ یعنی همّت و مدیریت به خرج دهید و تلاش لازم و گزینشهای خوب بکنید، تا جوانان ما میدان پیدا کنند و در این رشته‌های ورزشی، در دنیا سرآمد شوند. بعضی از این ورزشها، ورزشهای اصالتاً ایرانی است، که از تاریخ ما برای ما به یادگار مانده است - مثل سوارکاری، چوگان بازی، یا بعضی از همین شاخه‌های ورزش باستانی - بعضی هم ورزشهایی است که از دیگران آموخته‌ایم، ولی آنها را میپسندیم - مثل ورزشهای دست‌جمعی، یا ورزشهای رزمی - اینها را گزینش کنند؛ روی اینها برنامه‌ریزی و همّت کنند.
به عقیده‌ی من، جوان ایرانی برای اوّل شدن در دنیا، هیچ چیز کم ندارد. جوان ایرانی با استعداد است. ورزشکار ایرانی دارای استعداد درخشان است. باید به او امکان داد، میدان داد و کار او را روبه‌راه کرد تا بتواند مثل ستاره‌ای در میدانهای ورزشی دنیا بدرخشد. امروز دنیا این‌طور است؛ ورزش از موجودی ملتها خبر میدهد و سخن میگوید - حتّی از توانایی دولتها هم خبر میدهد و حرف میزند - امروز ورزش در دنیا این است. جوانان و ورزشکاران ما آماده‌اند. آن رشته‌هایی را که به دقّت انتخاب میشوند، برنامه‌ریزی و روی آنان کار کنند. جوانان ما در آن‌جاهایی که سخن قابل گفتنی در دنیا ارائه کرده‌اند، بحمداللَّه توانسته‌اند مایه افتخار نظام جمهوری اسلامی شوند. من لازم میدانم از همه جوانان قهرمانی که در میدانهای ورزشی عالم، موجب آن شدند که نام ایران اسلامی عزیز، در بلندگوهای جهانی - برخلاف میل مستکبرین و علی‌رغم آنها - به طنین بیفتد و فضا را تکان دهد و پرچم و سرود مقدّس جمهوری اسلامی ایران چشمها و گوشها را بنوازد، تشکّر کنم. از همه این جوانان و از مربّیانشان سپاسگزارم. ان‌شاءاللَّه موفّق باشید. ما در همه میدانها میتوانیم این کار را بکنیم.
من به همه شما عزیزان و به همه مسؤولین ورزش کشور عرض میکنم: باید برای ورزش به عنوان یک کار جدّی، اساسی و لازم - که به هیچ وجه فواید آن به اشخاص پایان نمییابد، بلکه به کشور و انقلاب و دولت برمیگردد - رسیدگی مناسب و شایسته آن را بکنید؛ و اگر بخواهید این کار، آن چنان که شایسته است پیش برود، باید محیط ورزش را محیط معنوی کنید. محیط معنوی، همان محیط پهلوانىِ دیرین ورزشکاران قدیمی خودِ ماست؛ آنهایی که وقتی وارد گود ورزشی میشدند، خاک گود را میبوسیدند؛ آنهایی که همیشه ورزش را با نام خدا شروع میکردند و با نام خدا تمام میکردند - با بسم‌اللَّه شروع میکردند و با دعا تمام میکردند - کشور ما این‌گونه کشوری است. محیط ورزش آن، محیط معنوی، جوانمردی، ایمان، تقوا، پاکدامنی و پارسایی و محیط معنویّت و درخشندگی روحی و نفسانی است.
باید ورزش را همین‌طور، در چنین حال و هوایی قرار دهید و حفظ کنید. این برای ورزش کشور، هم مایه پیشرفت خواهد بود، هم خواهد توانست انعکاس نورانیّت خود را به همه قشرهای کشور بتاباند؛ همچنان که بحمداللَّه ما این خصوصیت را در ورزش جانبازان و معلولین مشاهده کردیم.
من لازم است از یکایک شما عزیزان ورزشکار، از مسؤولینی که این مانور بسیار زیبا و جالب و پرمغز را تشکیل دادند - از مسؤولین ورزش کشور - تشکّر کنم. امیدوارم که همه شما موفّق باشید و خداوند متعال روزبه‌روز توفیقات و فضل خود را بر شما افزایش دهد.
والسّلام علیکم و رحمةاللَّه و برکاته