بسم‌اللَّه‌الرّحمن‌الرّحیم
متقابلاً این عید سعید و روز بزرگ را که میلاد وجود مبارک مولود بزرگ عالم انسانیّت و نبىّ‌مکرم اسلام، حضرت محمّدبن‌عبداللَّه صلّیاللَّه‌علیه‌وآله‌وسلّم و ولادت سلاله پاک آن بزرگوار، امام صادق علیه‌الصّلاةوالسّلام است، به همه مسلمانان عالم، به همه حق طلبان و عدالت جویان عالم؛ بخصوص به ملت بزرگ ایران و به خانواده‌های شهدا و شما حضّار این مجلس، تبریک عرض میکنم.
روز ولادت نبىّ بزرگوار اسلام، روز تدبّر در برکات بیپایان این مولود مکرّم است که شاید بتوان گفت: بزرگترین برکات این ولادت عظیم، عبارت بود از هدیه کردن توحید و عدالت به جوامع بشری. انسانها امروز هم، که روز پیشرفت علم و ترقیّات عظیم فکری بشری است، در عالم اعتقاد، اسیر شرکند؛ حتی در کشورهای بسیار پیشرفته از لحاظ مادّی. پس، معلوم میشود که اعتقاد به توحید، با همه برکاتی که دارد، به نورانیّتی احتیاج دارد که جز از طریق عقلی که با وحی الهی هدایت شده باشد، رسیدن به آن، امکان‌پذیر نیست. این هدیه را، پیغمبر مکرّم ما به بشریّت داد؛ همچنان که انبیای گذشته داده بودند. اعتقاد به توحید، در جان و قلب و حتّی در زمینه زندگی انسان، دارای برکاتی است که باید به آنها اندیشید و به سمت آثار و برکات توحید حرکت کرد.
یکی دیگر از هدیه‌های بزرگ الهی که به وسیله این مولود مکرّم به بشریّت هدیه شد، عدل وعدالت بود؛ هدیه عدل و عدالت به انسانی که گرفتار بیعدالتی است. از اوّل تاریخ تا امروز نیز، همچنان، گرفتارىِ بزرگ بشریّت، گرفتارىِ بیعدالتی است. این دینی که مولودِ مکرّمِ امروز به بشریّت عرضه کرد، انسانها را به چنین نقطه‌های برجسته‌ای مانند توحید و عدل در زندگی انسان، دعوت میکند. پس، برکات این روز، برکاتی است که اوّلاً متعلق به همه بشریّت است؛ یعنی هر کس که بتواند از آن استفاده کند؛ ثانیاً، مخصوص به زمان خاصّی نیست. امروز هم بشر به این احتیاج دارد که به توحید خالص و دستور عدل اسلامی و نسخه‌ای که اسلام برای عدالت به بشریّت داده است برگردد، که فرمود: «اِنَّ اَکْرَمَکُمْ عِنْدَاللَّهِ اَتْقیکُم.»(۱) یعنی دعوت به تقوی و پرهیزکاری؛ دعوت به دور ریختن انگیزه‌های تفرقه بین انسانها؛ مثل قومیت و نژاد و خون و رنگ و از این چیزها.
امروز، کشورهای از لحاظ مادّی مترقّىِ دنیا، هنوز گرفتارىِ سیاه و سفید دارند. سیاهپوست حدودی دارد؛ سفید پوست حدودی دارد. هنوز جنگ نژادی است؛ جنگ خون است؛ جنگ قومیّتهاست. و چقدر انسانها، که به خاطر جنگ میان قومیّتها و ملیّتهای ساختگی از بین میروند؛ کشته میشوند؛ حقوقشان ضایع میشود و بی‌خانمان میشوند! پس، امروز هم بشر محتاج ندای وحدت و توحید و عدل است؛ که پرچمدار آن، اسلام و مسلمین هستند. چه کسی با این مخالف است؟ قدرتمندانی که از تفرقه استفاده میکنند؛ از شرک استفاده میکنند؛ از نبودن عدل استفاده میکنند و بنای زندگی و فلسفه حیاتشان، بر تبعیض است. امروز قدرتمندان بزرگ مادّی عالم، یعنی همان کسانی که در کشورهای خودشان دادِ دموکراسی زده‌اند و ادّعای دموکراسی و یکسانی حقوق افراد جامعه را مطرح کرده‌اند و با استبداد حکومتها - البته در ادّعا و در لفظ - مخالفند، همانها، در سطح عالم، دموکراسی را از بین برده‌اند. ترجیح ملتی بر ملتی؛ ترجیح منطقه‌ای بر منطقه‌ای؛ ترجیح خونی بر خونی! استبداد را بر دنیا حاکم کردند، تا به گونه‌ای که بخواهند، دنیا را اداره کنند. این، وضع بشریّت امروز است. و میبینیم که امروز بشریّت محتاج همین فریادی است که پیغمبر اسلام مبنی بر توحید و عدل میان انسانهابلند کرد. ما ملت ایران، این هفته را «هفته وحدت» قرار دادیم و امام بزرگوار ما رضوان‌اللَّه‌تعالیعلیه که همیشه منادی وحدت بین مسلمین بودند، در این هفته، ندای وحدت را به گوش همه مسلمانان عالم، بلکه همه حق‌طلبان عالم رساندند.
«هفته وحدت»، اسم مناسبی است. بحمداللَّه وحدت بین آحاد ملت ایران، بین قشرهای مردم، در هر راه و رسم و حدّی که هستند و به هر کاری که مشغولند، وجود دارد. آحاد ملت ما، علی‌رغم توطئه‌ها و بذر نفاق افکنیها، با هم متّحدندو در یک جهت حرکت میکنند: در جهت اسلام؛ در جهت قرآن؛ در جهت حاکمیت دین؛ بدون فرقی بین شیعه و سنّی و قومیتهای مختلف (فارس و عرب و ترک و ترکمن و بلوچ و کرد و غیر اینها)؛ یک ملت یکپارچه. واقعاً ملت ایران، به برکت اسلام، یک نمونه است. بین ملتهای مسلمان، یک الگوی موفّق است. خداوند از شما ملت ایران، به خاطر صادقانه پاسخ گفتنتان به دعوت دین و ندای امام بزرگوارتان راضی باشد. این را باید حفظ کنید. همین وحدت با ارزشی که به برکت آن، شماتوانسته‌اید این همه پیروزی را به دست بیاورید، دشمنهایی در کمین دارد. باید هوشیار باشید و نگذارید اختلافات به وجود آید. در آن‌جایی که بهانه اختلاف هست و دشمن میتواند آن‌جا مستمسکی برای اختلاف درست کند، بیشتر مواظب باشید. در مسأله مذهب و اختلافات مذهبی، که قرنهای متمادی دشمنان از آن سوءاستفاده کردند، بیشتر باید مواظب باشند. هم شیعه باید مواظب باشد، هم سنّی.
در قضیه قومیّتها، که دشمنان کمین گرفته‌اند؛ پشت خم کرده‌اند تا بلکه بتوانند به نحوی بین قومیّتهای ایرانی که در طول تاریخ در کنار هم زندگی کردند، اختلاف ایجاد کنند، باید هوشیارتر و مواظب‌تر باشید. اینها آن نقطه‌هایی است که دشمن میخواهد ازشان استفاده کند. باید در مقابل اینها ایستاد.
دشمن میخواهد ایران نباشد. دشمن میخواهد یکپارچگی و تمامیت ارضی ایران نباشد. دشمن میخواهد پرچم اسلام بالای سر این ملت در اهتزاز نباشد. دشمن میخواهد در رأس این حکومت، کسانی مثل رژیم گذشته - نوکرها و دست نشانده‌های خودش - بر سرِ کار باشند. البته که دشمنان جهانخوار حاضر نیستند یک ملت مستقل را با اتّکا به نفس، با اعتماد به خدا، با تکیه به دین اسلام ببینند؛ آن هم در چنین منطقه حسّاسی از عالم و با این احساس عظمتی که در این ملت هست و احساس همدردیای که نسبت به مسلمانان دارند!
آن روز که شما برای مردم بوسنی هرزگوین آن راهپیمایی عظیم را در خیابانهای تهران و دیگر شهرهای کشور راه انداختید، خیال میکنید کسانی که جلّادان بوسنی هرزگوین محسوب میشوند و پشت سر آن جلّادان ایستاده‌اند، آن اجتماع عظیم را ندیدند!؟ متأثّر نشدند از این‌که ملت ایران چگونه با عزمی راسخ، در یک مسأله بین‌المللی ایستاده است و براساس مصداق «من اصبح و لم یهتّم بامور المسلمین...»، اهتمام به امور مسلمین دارد؛ آن هم با همه وجود و در هر جایی که این مسلِم باشد، ولو در اروپا! مردم ما چه میدانند مردم بوسنی هرزگوین، مردم سارایوو چه کسانی، چگونه مردمی و با چه احساساتی هستند!؟ ما تابه حال چه ارتباطی با هم داشتیم؛ به جز اسلام، احساس اسلامی و احساس این‌که ملت مسلمانی زیر ستم قرار گرفته است!؟
این احساس، مردم ما را به حرکت وا میدارد؛ مردم ما را به اهتمام به امور آنها وامیدارد. اگر لازم است به خیابانها بیایند، با گروههای میلیونی به خیابانها میریزند. اگر لازم است کمک کنند و پول بدهند. به حسابهای مربوط پول میریزند و کمک میکنند. اگر چیز دیگری هم در راه حمایت از برادران مسلمان لازم باشد، باز هم ملت ما سینه را سپر میکند و آماده، می‌ایستد. این، یک نمونه از ملتی است که اعتقاد به وحدت اسلامی، به برادری اسلامی و به خویشاوندی اسلامی دارد. حال اگر همه ملتهای مسلمان با هم چنین باشند، ببینید چه چیزی در دنیا پیش می‌آید! این، وحدت اسلامی است. وحدتِ بالاتر، بعد از وحدت میان آحاد یک کشور و یک ملت: وحدت امّت اسلامی است.
اگر سران کشورها، در همه کشورهای اسلامی به ملتها برای ابراز احساساتشان نسبت به مسائل بین‌المللی اسلامی میدان و راه بدهند و آنها را هدایت کنند، و آنها همان وضعی را پیدا کنند که ملت ایران دارد، ببینید چه حادثه‌ای در دنیا اتّفاق میافتد! فکر میکنید اگر چنین وحدت و همدلی و همدستیای بین ملتهای مسلمان باشد، دیگر دشمن جرأت میکند یک ملت مسلمان را مثل همین ملت بیچاره و مظلوم بوسنی هرزگوین، آن‌گونه در حلقه محاصره قرار دهد!؟ آیا دیگر مجامع بین‌المللی جرأت میکنند مسأله را با حرف و زبان، از سر، باز کنند؟ واقعاً حادثه عجیبی در دنیا اتّفاق میافتد! این همه ادّعای طرفداری از حقوق انسان میکنند؛ اما وقتی نوبت به یک عدّه مردم مسلمان میرسد، همه از یاد میرود! این چه عنادی است که دشمنان و قدرتهای جهانی با اسلام دارند!؟ این چه جنگ صلیبیای است که امروز علیه اسلام و مسلمین به راه انداخته‌اند، که انسان در همه جا نشانه‌های آن را مشاهده میکند!؟ این چه مظلومیتی است که مسلمانان در همه نقاط عالم - هر جایی که دشمنان بتوانند نسبت به آنها اعمال کنند - مشاهده میشود!؟ این، ناشی از چیست؟ ناشی از این است که بین مسلمانان تفرّق است؛ بین امّت اسلامی تفرقه است؛ بین دولتهای مسلمان تفرقه است و این تفرقه، کار دشمن است.
ما کشورهای اسلامی، با هم اصطکاک منافع نداریم. یک مجموعه اسلامی، یک بلوک اسلامی، برای همه خوب است، نه برای یک جمع خاص. کشورهای بزرگ اسلامی هم از یک مجموعه اسلامی سود میبرند؛ کشورهای ضعیف و کوچک و فقیر هم سود میبرند. این، به نفع همه است. به نفع همه اطراف قضیه است. پس به ضرر کیست؟ چه کسی از اجتماع مسلمین متضرّر است؟ آن قدرتهایی که میخواهند اغراض فاسد خودشان را روی ملتهای مسلمان اعمال کنند؛ یعنی قدرتهای بزرگ، امریکا، سیاستهای استعماری. ما از اوّل انقلاب تا امروز، کشورهای مسلمان را به وحدت دعوت کردیم؛ کشورهای منطقه اسلامی و مجموعه‌های کوچکتر را به وحدت دعوت کردیم. ما نگفتیم بیایید وحدت کنیم تا ما از این وحدت استفاده کنیم. ما اگر همواره سعی کرده‌ایم برادری و رفاقتمان را با دولتهای اسلامی حفظ کنیم، نه برای این است که دولت یا ملت ایران، احتیاج ویژه‌ای به این همراهی دارد؛ نه. برای این است که همه دنیای اسلام از این رابطه سود ببرد.
ملت ایران ملتی قوی است. دولت ایران دولت مستحکمی است؛ چون به آحاد ملت خود متّکی است. ما را که در جنگ تحمیلی عراق دیدید! دیدید چگونه رفتار کردیم! دیدید ملت ما چگونه عمل کرد! ما که از تهاجم دشمن باکی نداریم! چه کسی میتواند بگوید که عراق وقتی هشت سال با ما میجنگید، امریکا و ناتو پشت سرش نبود!؟ امروز همه حقایق آشکار میشود: به عراق سلاح میدادند، پول میدادند، نقشه جنگی میدادند، خبر ماهواره‌ها را میدادند، برایش جاسوسی میکردند و همه به نفع عراق کار میکردند. دولتهای عربی خلیج فارس، از روی ترس به عراق کمک میکردند. چه کسی میتواند اینها را منکر شود؟ کدام دولت از این دولتهای منطقه هست که بتواند بگوید در این جنگ هشت ساله، به عراق کمک نکرده است؟ نتیجه چه شد؟ آیا ملت ایران یک قدم عقب‌نشینی کرد؟ آیا ملت ایران احساس ضعف کرد؟ آیا رهبر ایران، که مثل کوه در مقابل همه دنیا ایستاد، احساس ترس کرد؟ آیا ملت و رهبر و مسؤولین کشور، به خاطر دشمنیها رابطه‌شان روزبه‌روز صمیمانه‌تر نشد؟ ما که از تهاجم دشمن باکی نداریم! ما میگوییم وحدت، برای این‌که شما منتفع شوید؛ همه دولتها منتفع شوند؛ دنیای اسلام منتفع شود. وحدت، این است! امروز میشنوید که در خلیج فارس، باز سر و صداهایی درست کرده‌اند: بهانه‌ای به اسم جزیره ابوموسی و از این حرفها. این حرفها چیست!؟ اینها کار کیست!؟ کیست که دست استعمارگران دیروز - همان دستهای پلید - را در این ماجرا نبیند!؟ کیست که دست قدرتهای حاضر در خلیج فارس را، دست امریکا را، دست استعمارگر پیرمنحوس، یعنی دولت انگلیس را، در این ماجرا نبیند!؟ چه میخواهند اینها؟ چرا میخواهند بین همسایه‌ها اختلاف بیندازند؟ چرا میخواهند برای توجیه حضور خودشان در خلیج فارس، برادران را با هم دشمن کنند؟ این کشورها اگر با یکدیگر همدست باشند، مشتی خواهند شد و آن وقت دشمن جرأت نمیکند در مقابل آنها بایستد و به این کشورها زور بگوید. میخواهند این همدستی از بین برود و این مشت باز شود. چرا؟ چه کسانی هستند؟ معلوم است که دست قدرتهای بیگانه است. ما تصوّرمان این است. ما خیال میکنیم در این قضایا، شیوخ منطقه اگر گناهی داشته باشند، گناهشان غفلت از حقایق است. آنها هم دلشان میخواهد اتّحاد و اتّفاق باشد.
ما توصیه‌مان به دولتهای خلیج فارس و همسایه‌ها این است که دشمن را ببینند؛ دشمن را بشناسند؛ کید دشمن را بشناسند؛ دست دشمن را بشناسند و بدانند کیست که میخواهد در این منطقه اختلاف بیندازد؟ این اختلاف، بیشتر به ضرر خود آنهاست. حوادث دو، سه سال پیشِ منطقه را دیدید؟ دیدید نتیجه کمک به عراق چه شد؟ نتیجه حضور قدرتمندانه امریکا و انگلیس و دیگران را در این منطقه دیدید؟ چقدر منطقه و دولتهای جنوب خلیج فارس تحقیر شدند و هنوز هم میشوند! ملتها چقدر تحقیر شدند! علاج همه اینها، اتّحاد کلمه است. والّا دولت ایران که از چیزی نمیترسد. ملت ایران هم از چیزی نمیترسد. ما در انقلاب متولّد شدیم، با انقلاب پیش رفتیم و در مقابل دشمنیها رشد کردیم. بیشتر از آنچه که دنیا تا امروز با ما دشمنی کرده‌است، ممکن نیست با کسی دشمنی کرد. با کدام ملت این‌قدر دشمنی کرده‌اند؟ با این وجود، ملت ایران مانده است؛ انقلاب مانده است؛ جمهوری اسلامی مانده است و همیشه به فضل الهی خواهد ماند. این، آن پیام وحدت اسلامی است که برای همه، مایه عزّت، مایه کرامت و مایه آرامش است. این، آن آرزوی ماست.
ما آرزو داریم که این یک میلیارد مسلمان، حقیقتاً یک واحد باشند؛ نه این‌که دولتها و کشورها وجود نداشته باشند. چنین چیزی، علی‌الظّاهر، تا قبل از ظهور ولىّ‌عصر ارواحنافداه، نخواهد شد. اما میگوییم در یک جهت حرکت کنند. با یک روحیّه حرکت کنند. ملتها و دولتهای مسلمان، با یک دل حرکت کنند. و این، عزّت و قدرت آنهاست. عزّت و قدرت، در سایه اسلام است. عزّت و قدرت، در سایه همبستگی و همدلی اسلامی شما ملت ایران است. عزّت و قدرت در سایه تقوا و تمسّک به قرآن است. عزّت و قدرت، در سایه نترسیدن از غیر خداست. اینها را اگر ما رعایت کردیم، دیگران باشند یا نباشند؛ همراه ما باشند یا مقابل ما باشند، خدای متعال پشتیبان ما خواهد بود. و ما این راه را به فضل الهی ادامه خواهیم داد و میدانیم که خدای متعال با ماست و توجّهات ولىّ‌عصر ارواحنافداه، ان‌شاءاللَّه شامل حال شما ملت است.
من مجدّداً به همه حضّار، مخصوصاً میهمانان هفته وحدت که از اکناف کشور و از کشورهای دیگر تشریف آورده‌اند و همچنین سفرای محترم کشورهای اسلامی، تبریک عرض میکنم. خداوند پشت و پناه همه شما باشد.
والسّلام علیکم و رحمةاللَّه و برکاته.
۱) حجرات: ۱۳