پیام به مجمع یادواره‌ی فقهی سی‌امین سالگرد ارتحال آیت‌الله العظمی بروجردی(ره)

بسم‌اللَّه‌الرّحمن‌الرّحیم‌

جای خوشوقتی بسیار است که همت و پشتکار مؤمنین این مجمع و شما حضار محترم آن، مصروف تجدید یاد و اعلای ذکر فقیه عظیم‌القدر و کم‌نظیری شده است که برکات و آثار حیات پُربار او، به زمان خود او و به عرصه‌ی فقاهت منحصر نماند و او چون خورشیدی درخشان، بر تعدادی از علوم اسلامی، بلکه بر روشها و شیوه‌های تحقیق در آنها و نیز بر فضای عام حیات مسلمین در زمان خود و پس از آن، پرتوافشانی کرد و هنوز علمای اسلام و جهان اسلام، از تأثیرات مبارک آن عمر پُرثمر و ریاست و مرجعیت تامه‌ی پانزده‌ساله‌ی او متمتعند. این شخصیت عالی‌قدر و کم‌نظیر، مرجع عام شیعه در زمان خود و استاد فقیهان و مراجع معاصر، حضرت آیةاللَّه العظمی مرحوم حاج آقاحسین بروجردی است؛ (اعلی‌اللَّه مقامه و رفع‌اللَّه اعلامه).

علم و تقوا و اخلاص و روشن‌بینی و بزرگ‌منشی و کیاست و نوآوری و جامع‌نگری و خستگی‌ناپذیری و بسی خصلتهای کمیاب و نفیس دیگر از این مرد بزرگ و ذخیره‌ی الهی، چنان شخصیت ذوابعاد و عظیمی فراهم آورده بود که نظیر آن را در فقهای صاحب‌نام و برخوردار از زعامت، بندرت می‌توان یافت.

او در فقاهت، مبتکر شیوه‌یی جدید، و در رجال و حدیث، صاحب سبک بود و در تدریس و تربیت شاگرد و تعلیم کار دسته‌جمعی، بر زمان خود سبقت داشت. بینش وسیع او، از مرزهای حوزه‌ی قم و حوزه‌های علمیه و چهارچوب کشور ایران و جهان تشیع فراتر می‌رفت و بر جهان اسلام و همه‌ی مذاهب مسلمین پرتو می‌افکند. زعامت او، نه تنها به اداره‌ی امور درسی و معیشتی حوزه‌ها، که به مسایل سیاسی و اخلاقی آن، و نه تنها به امور حوزه، که به امور دینی و شعایر اسلامی در سراسر کشور و در سطح بین‌المللی شمول می‌یافت. حوزه‌ی علمیه‌ی تحت زعامت او، پرورشگاه و خاستگاه افکار نو و گوهرهای درخشانی شد که به برکت آن در سالهای بعد، نهضت روحانیت پی ریخته شد و حرکتی که در اوج آن، انقلاب عظیم و شکوهمند اسلامی به رهبری مجدد بزرگ اسلام حضرت امام خمینی(قدّس‌اللَّه نفسه‌الزّکیّه) بود، سر برآورد. با این همه، در مجموع شخصیت آن بزرگمرد، آنچه بیش از همه درخشنده و چشمگیر بود، اخلاص و تقوایی بود که وی در همه‌ی امور خود از آن بهره می‌گرفت.

اکنون که پس از گذشت سی سال، از رحلت مرحوم آیةاللَّه العظمی بروجردی (قدّس‌سرّه) به برکت نظام جمهوری اسلامی یاد و تجلیل می‌شود، شایسته است که حوزه‌های علمیه و زعمای علمی آن، به این تکریم اکتفا نکرده، روشهای علمی و تحقیقی آن بزرگوار را نیز - که همچنان از تازگی برخوردار است - تعقیب و تکمیل کنند و گردونه‌ی فقاهت اسلام را به پیش برند.

از خداوند متعال، علو درجات آن عالم جلیل‌القدر و توفیقات آقایان محترم را در ظل توجهات حضرت بقیّةاللَّه(روحی‌فداه) مسألت می‌نمایم.

والسّلام علیکم و رحمةاللَّه - سیّد علی خامنه‌ای - 8/2/1370