1404/09/01
سرمقاله شماره ۱۵۴ روزنامه صدای ایران
طناب غرب و چاه اوکراین
در میانهی جنگ آنگاه که اخبار و روایتهای گوناگون اوج میگیرند و خیز بر میدارند و حتی برخی متخصص رسانهای را در خود غرق میکنند - اخبار و روایتهایی که بعضاً حتی صحت و سقمشان هم مشخص نیست - سخن گفتن و روایت کردن از واقعیات، آنگونه که هستند نه آنگونه که دشمن آن را بازنمایی میکند، اهمیت و ضرورتی مضاعف پیدا میکند. البته نه به شکل آنچه که در هجوم اخبار و اطلاعاتی میبینیم و امکان رمزگشایی آنها برای مخاطب مشخص نیست بلکه به شکلی که اولویتها را به شیوهای منطقی برای مخاطب مشخص کند، ارتباط منطقی میان پدیدهها را تشریح کرده و توجه مخاطب به سمت و سویی رهنمون شود که در حالت عادی چندان مد نظر قرار نمیگیرند.«صدای ایران»، روزنامه اینترنتی رسانهی KHAMENEI.IR که از روزهای آغازین جنگ ۱۲ روزه رژیم صهیونی علیه ایران با مأموریتی که ذکر شد آغاز به کار کرد، حال و در زمان توقف آتش سعی دارد تا بهصورت روزانه همراه ملّت ایران باشد. محورهای مهم و مرتبط را از لابهلای سیل اخبار و اطلاعات درست و نادرست بیرون کشیده، سره را از ناسره جدا کرده و وضعیت راهبردی جمهوری اسلامی ایران را آنگونه که هست روایت کند. «صدای ایران» صدای ملّت ایران خواهد بود و راوی ایستادگی و مقاومت آنها.
صد و پنجاهوچهارمین شماره «صدای ایران» به روح مطهر شهید ابولفضل نیازمند تقدیم شده است.
این روزنامه اینترنتی هر شب حوالی ساعت ۲۲ در رسانهی KHAMENEI.IR منتشر خواهد شد.
سرمقاله
طناب غرب و چاه اوکراین
«غرب و در رأس آن آمریکا به هیچ عنوان قابل اعتماد و اتکا نیست.» درستی این گزاره بارها در طول چند دهه اخیر اثبات شده است. وضعیت امروز اوکراین نیز بار دیگر نمایشی از نتیجه اطاعت و اتکای بیش از حد به غرب به شمار می رود.اوکراین سالها با این تصور پیش رفت که اتکا به آمریکا و غرب میتواند امنیت این کشور را تضمین کند و آیندهای روشنتر برای آن بسازد، اما واقعیتهای میدانی و سیاسی نشان داد که این اتکا بیش از آنکه پشتوانهای پایدار ایجاد کند، وابستگی شکنندهای تولید کرد. واشنگتن از همان ابتدا اوکراین را بهعنوان بخشی از یک مهندسی ژئوپلیتیکی بزرگتر تعریف و نقش این کشور را در قالب یک سپر فشار علیه رقیب خود روسیه، ترسیم کرد و آن را در مسیر تقابلی قرار داد که هزینههای آن مستقیماً بر دوش مردم اوکراین گذاشته شد.
غرب با وعدههای پرزرقوبرق، کییف را به سمت انتخابهایی سوق داد که در ظاهر استراتژیک جلوه کردند اما در واقعیت، فاقد ضمانتهای عملی و حقوقی بودند و این کشور را در موقعیتی قرار دادند که خروج از آن بسیار دشوار شد. وعده عضویت در ناتو، بستههای امنیتی نمادین و حمایتهای مشروط همه در نهایت مشخص کرد که غرب هرگز قصد نداشت مسئولیت بلندمدت دفاع از اوکراین را بر عهده بگیرد و صرفاً به دنبال افزایش اهرمهای فشار خود در شرق اروپا بود.
اکنون با انتشار طرح ۲۸ مادهای آمریکا، چهره واقعی این سیاست بیش از گذشته آشکار شده است و اوکراین میبیند که همان قدرتی که سالها تشویق به مقاومت و ایستادگی میکرد، اکنون خواستار پذیرش شرایطی شده است که بخش قابلتوجهی از دستاوردهای طرف مقابل را تثبیت میکند و نقش آمریکا را از یک حامی پرصدا به یک بازیگر محاسبهگر و دورنگر تبدیل میکند.
طرحی که بخشهای شرقی و جنوبی اوکراین را عملاً از اختیار کییف خارج میکند، عضویت در ناتو را ممنوع میسازد، ارتش اوکراین را محدود میکند و ضمانتهای امنیتی را به شکلی مشروط ارائه میدهد که با کوچکترین اقدام لغو میشود و نشان میدهد که تعهدات آمریکا نه بر اساس شراکت، بلکه بر اساس مدیریت بحران برای منافع خود تنظیم میشود.
این تغییر لحن و رفتار، نتیجه طبیعی اتکای بیش از اندازه به قدرتی است که منافع خود را بالاتر از هر تعهدی قرار میدهد و در بزنگاههای حساس، اولویّتهایش را بدون توجه به هزینههایی که بر دیگران تحمیل میشود جابجا میکند.
نتیجه این روند آن است که اوکراین بهای اعتماد به غرب را با از دست دادن توان دفاعی، فرسایش اقتصادی، واگذاری اراضی، مهاجرت گسترده و کاهش استقلال سیاسی پرداخت و این تجربه بار دیگر ثابت میکند که امنیت پایدار با وعده قدرتهای خارجی ساخته نمیشود و اتکا به آنها سرانجامی جز فروپاشی و سردرگمی رقم نمیزند.
امروز اوکراین بیش از هر زمان دیگری با واقعیتی مواجه شده است که نشان میدهد اعتماد به غرب نه ثبات ایجاد کرد و نه امنیت ساخت و تنها نتیجهای که تولید کرد، وابستگی، فرسایش و سردرگمی در لحظات سرنوشتساز بود.
