«در روزهای جنگ بیش از ۲ برابر حالت عادی کالا از بنادر خارج شد. پیش از جنگ کامیون‌داران مشکل داشتند اما در جنگ ]پای کار[ آمدند.» رئیس‌جمهور دارد کارنامه‌ی دولت را مرور می‌کند و از موفقیت‌ها می‌گوید. این وسط یادش نمی‌رود که بعضی از این موفقیت‌ها از جمله کارنامه‌ی مثبتی که دولت در طول ۱۲ روز جنگ بر جای گذاشت با کمک و همراهی و همکاری مردم حاصل شده. مردمی که مثل همین راننده‌های بامرام تریلی و کامیون ممکن است در حالت عادی توی اعتصاب هم باشند اما در بزنگاه دیگ معرفت است که به جوش می‌آید و پای کار ایران.

پیش‌تر در گفت‌وگویی که با دکتر عارف داشتیم، آقای معاون اول هم به تفصیل درباره‌ی تأثیر مشارکت مردم در آرامش فضای کشور در روزهای جنگ صحبت و به همین حماسه‌ی خروج کالا از بنادر و اسکله‌ها و گمرکات کشور هم اشاره کرده بود. حماسه‌ای که سرسلسله‌جنبانش رگ غیرت آدم‌های باصفایِ سنگین‌کار بوده و پا خوش‌رکاب‌هایشان.

حالا دوباره در جلسه‌ی هیئت دولت با شخصیت نخست کشور صحبت کشیده می‌شود به این آدم‌ها و چگالیِ بالای معرفت و مرام‌شان. ناگفته پیداست که مختصات این قهرمان‌ها متفاوت خواهد بود با استانداردهایی که افواه از مفهوم قهرمان ساخته‌اند. این را شخصیت شهدای جنگ اخیر هم به ما نشان می‌دهد که حالا در قطعه‌ی ۴۲ بهشت‌زهرا(س) آرام گرفته‌اند.

 عدالت آموزشی، شانگهای و خطوط ریلی
دکتر پزشکیان در گزارش کاری که آماده کرده اشاره‌ی پررنگی هم به موضوع عدالت آموزشی و بهداشتی می‌کند. بریکس، اجلاس شانگهای و سفر اخیر به چین هم بخش دیگری از اشارات پررنگ گزارش است. از جلسه مفصل دو ساعت و نیمه با ولادیمیر پوتینِ رئیس‌جمهور می‌گوید و بعضی جزئیاتی که در دستور کار قرار گرفته‌اند.

در ادامه هم اشاره به جلسه با رئیس‌جمهور چین و اتصال ریلی شرق به شمال‌غرب که مورد تأکید شی‌ جین‌پینگ هم قرار گرفته و قرار و مدارهایی برای پیگیری‌های بعدی. نمودی از اینکه بعد از التفات به همسایگان، نگاه به شرق هم جای پررنگی در سیاست خارجی دارد. خانم فرزانه صادق وزیر راه و ترابری هم تأیید می‌کند. همراه خانم بهروزآذر معاون امور زنان در ردیف اول نشسته‌اند.

 مردان جگرآورِ ایران
امثال علی رضوانی و یوسف سلامی و من در ضلع شرقی حسینیه نشسته‌ایم که میزانسن تصویریِ هیئت دولتیِ مراسم را به هم نزنیم. همزمان که گوشم به صحبت‌های رئیس‌جمهور است با رضوانی هم درباره‌ی مصاحبه‌ی اخیرش با دو افسر نیروی هوافضا صحبت می‌‌کنم که چند شب قبل مصاحبه‌شان روی آنتن بیست‌وسی رفت و خیلی هم بازخورد داشت. یک تنه سطح شجاعت و غیرت و دفاع از ایران را وارد لیگ دیگری کرده بودند. تصویر عجیبی بود که از میان دود حاصل از بمباران دشمن، بالستیک پرتابگر کناری ققنوس‌وار بر می‌خیزد و روانه‌ی هدف می‌شود. جایی در وصف‌ این افسرها گفته بودم ابوالفضل بیهقیِ دبیر اگر بعد از هزار سال سر از تیره‌ی تراب بر می‌داشت در وصف این پهلوانان می‌نوشت: «...و ایران را مردانی‌ست سخت جگرآور...!»

سلامی هم که در سفر چین همراه رئیس‌جمهور بوده از بعضی دیده‌هایش می‌گوید. سفرهای خارجی در این سطح، دید و افق کار خبرنگاران و روزنامه‌نگاران ایرانی را عجیب افزایش می‌دهد. سلامی و سفر چین هم از این قاعده مستثنی نیستند. قبل از مراسم هم داشت با یکی از مدیران سابق صداوسیما صحبت می‌کرد درباره‌ی خط صحیح پیگیری مطالبات در رسانه‌ی ملّی به‌گونه‌‌ای که از ضعف و تضعیف ساختارهای کشور و سیاه‌نمایی هم فاصله داشته باشد. کاری که مثل راه رفتن روی بند می‌ماند. همین چیزهاست که یک کارگزار رسانه‌ای که دل در گرو ایران دارد را متفاوت می‌کند با لاشخورهای رسانه‌ای مریض و مغرض. موضوعی که اتّفاقاً در ادامه‌ی بیانات آقا هم مورد اشاره قرار گرفت که اصحاب قلم و قدرت و بیان: «راوی قدرت و قوّت و امکانات کشور باشند... راوی ضعف و ناتوانی و ناامیدی و مانند اینها نباشند.»

جالب آنکه گزارش آقای رئیس‌جمهور را هم مصداق روایت از قوت و امکانات و قدرت دانستند و از آن تمجید هم کردند. ذهنم فلاش‌بک می‌زند به عباراتی که دکتر پزشکیان سخنانش را با آن آغاز کرد: «آنچه مهم است توکل و امید ما به خداست. غیر از خدای متعال به کسی امید نبسته‌ایم. باور و اعتقادمان این است که با توکل و امید به خدا می‌توانیم بر همه مشکلات فائق آییم با وجود همه‌ی چالش‌هایی که با آن مواجهیم.» خروجی این روحیه و انگیزه و نگاه به‌طور طبیعی کار و پیگیری و همت خواهد بود و کنار زدن وضعیت «نه جنگ نه صلح» فعلی که به‌شدت هم برای کشور زیان‌آور است. موضوعی که در ابتدای بیانات آقا مورد اشاره‌ی ایشان هم قرار گرفت: «تشکّر ویژه میکنم از رئیس‌جمهور محترم به خاطر کار متراکم و مفیدی که ایشان انجام میدهند. این‌جور کار کردن و با این انگیزه‌ها کار کردن و با این روحیه کار کردن، همان چیزی است که کشور به آن نیاز دارد.»

 تیم سه‌نفره‌ی تشویقی‌ها
غیر از شخص رئیس‌جمهور دکتر عارف معاون اول رئیس‌جمهور و مجموعه‌ی وزارت بهداشت هم مورد تمجید قرار می‌گیرند. ارائه‌ی گزارش رئیس‌جمهور نیم‌ساعتی طول می‌کشد. اول و آخر صحبت‌ها هم همان روحیه‌ی امید است: «همه‌ی این مشکلات قابل حل است.»

نوبت آقا می‌رسد. شروع بیانات تشکر ویژه از بعضی دستگاه‌ها مانند وزارت بهداشت است که در جنگ ۱۲ روزه به‌طور ویژه نقش‌آفرینی داشتند و بعد هم شخص رئیس‌جمهور به‌خاطر کار متراکم و مفید. این تمجیدها و این اشارات در نقطه‌ی مقابل دیدگاهی قرار می‌گیرد که بعضی جریان‌های داخلی نسبت به کلیت دولت و رئیس‌جمهور دارند.
 
بعد از بیانات نشستم و متن ۲۷۵۶ کلمه‌ای را مجددا بررسی کردم. تقریباً یک‌سوم متن مربوط به مسائل اقتصادی است. تداوم همان نگاه و سیاستی که در چند سال اخیر در رأس مسائل کشور قرار داشته. نکته‌ی جالب اما بین‌سطور این بیانات است. سطور متن بیانات را اگر اصول و محورهای اصلی بدانیم که واجد اهمیت هستند و باید مورد توجه قرار بگیرند، بین سطور متن آن دسته از مفاهیمی هستند که به اندازه‌ی مفاهیم مطرح شده اولویت ندارند و برای همین به حاشیه رانده شده‌اند. به نظرم مهم‌ترین بین سطور این متن نادیده گرفتن شرایط «نه جنگ نه صلح» فعلی است که بعضی جریان‌های داخلی هم به آن دامن می‌زنند.

 کار و کار و کار
تشکر ابتدای جلسه را اگر فاکتور بگیریم از الباقی متن مشخص نمی‌شود که دیدار رهبری با هیئت دولت در چنین شرایطی انجام شده. این وضعیت را باید کنار زد. باید پس زد. در عین هوشیاری نهادها و دستگاه‌هایی که باید مراقب باشند اما فعالیت‌های اصلی کشور نباید تعطیل و معلق بماند. همان انگیزه و روحیه‌ای که باعث شد سنگین‌کاران بامرام و خوش‌رکاب‌‌هایشان در میان روزهای جنگ دست به کاری بزنند که در صحبت‌های رئیس‌جمهور هم ضرب‌المثل شود:
«منتظر تحوّلات بیرونی هم نباشیم. در دنیا، در عالم سیاست، در عالم دیپلماسی، حوادثی اتّفاق می‌افتد؛ منتظر آنها نمانیم، کار خودمان را انجام بدهیم. آن کسانی که وظیفه‌شان آن کارها است، آنها را انجام میدهند. ما کار موظّف خودمان را انجام بدهیم. روحیه‌ی کار و تلاش را غلبه بدهیم بر حالت نه جنگ، نه صلح که دشمن میخواهد بر ما تحمیل کند. یعنی یکی از ضررها و خطرهای کشور همین حالت نه جنگ، نه صلح است که خب خوب نیست، فضای خوبی نیست. روحیه‌ی کار را، روحیه‌ی تلاش را، همّت و انگیزه را، با گفتن، با عمل کردن، با نشان دادن نتایج، بر این حالت غلبه بدهیم.» ۱۴۰۴/۰۶/۱۶