دیگر آن شب‌ها نمی‌آیند، لحظه‌های از خدا سرشار
مردهای کربلای پنج، دردهای کربلای چار

بعد از آن مردان پولادین، مانده بر دوشم سری سنگین
زیر پایم شد زمین خالی، آسمان شد بر سرم آوار

اندک‌اندک عاشقان رفتند، اندک‌اندک عشق تنها ماند
کم‌کم این دل هم ز پا افتاد، کم‌کم این آیینه شد زنگار

شعله‌شعله آتشی جان‌سوز، می‌چکد بر سینه‌ام امروز
بستۀ دنیایم این دنیا، خستۀ تکرارم این تکرار

یک شلمچه خسته‌ام از خود، چند فکّه غرق اندوهم
این همه آوار را ای درد! یک سحر از شانه‌ام بردار