شعرخوانی ناصر فیض


 

کردم روانه هرچه پسر داشتم به شهر
باشد کزان میانه یکی کارگر شود


داشتم دلقی و صد عیب مرا می‌پوشید
صد و یک عیب که شد دلق من از کار افتاد


در مذهب ما باده حلال است ولیکن
در مذهب اسلام همین باده حرام است


سال‌ها دل طلب جام‌جم از ما می‌کرد
بی‌خبر بود که ما مشترک کیهانیم


سعدیا مرد نکونام نمیرد هرگز
مرده آن است که آن را به نکویی نبرند


تو را ز کنگرۀ عرش می‌زنند صفیر
چرا به کنگرۀ شعر می‌روی شاعر


ما آبروی فقر و قناعت نمی‌بریم
فقر و قناعت آبروی ما رو می‌بره


گر زمسجد به خرابات شدم خرده مگیر
در خرابات کسی کفش ندزدد ز کسی


به آب روشن مِی‌ عارفی طهارت کرد
و رفته رفته به این کار زشت عادت کرد