[دریافت فیلم]

غزل
پرسی مرا که «عمر گران‌مایه» چون گذشت؟
گاهی به غم گذشت و گهی در جنون گذشت
افسانه بود گویی و در گوش ما نماند
عمری که جمله‌جملۀ آن با فسون گذشت
بیرون ما چو غنچه اگر سبز می‌نمود
از خون دل لبالب و گلگون ‌درون گذشت
آویختیم خویشتن از تار لحظه‌ها
عمری چو عنکبوت همه سرنگون گذشت
بیش از ستاره‌ای نتوان بود در شبی
آن هم ببین ز دور فلک واژگون گذشت
آید صدای تیشۀ فرهادمان به گوش
شبدیز دشمنان مگر از بیستون گذشت؟
دیروز اگر «عبور» سخن تا گلو نبود
اینک سروده‌های من از «خط‌ّ خون» گذشت