وعده‌ی خون‌خواهی مجاهد بزرگ، شهید اسماعیل هنیّه، در پی ترور او در تهران، حلقه‌ای از زنجیره‌ی بلند و مستحکم پیوند میان ایران و فلسطین است؛ پیوندی که ابعاد مختلفی دارد و نمی‌توان و نباید تک‌بُعدی به آن نگریست. ترور «مهمان عزیز ما» یک بار دیگر صحنه و مرزبندی جهان در موضوع مهم و راهبردی فلسطین را پیش چشم همگان قرار داد و این سؤال مهم را مطرح کرد که ما کجای این میدان ایستاده‌ایم و منطق این جایگیری چیست؟

یک سوی این میدان و در خطّ مقدّم آن، مردم مظلوم فلسطین هستند؛ مردمی که حدود هشت دهه از آوارگی تحمیلی، سیستماتیک و دسته‌جمعیِ آنان می‌گذرد و در تمام این سال‌ها، علی‌رغم رنج و ستم بی‌سابقه و کم‌نظیری که متحمّل شده‌اند، از سرزمین مادری خود دست نشسته و برای آزادی آن ایستادگی و مقاومت کرده و میدان را خالی نکرده‌اند. در جبهه‌ی ایستادگی و مقاومت، به غیر از ملّت فلسطین، کشورها و مردمی هستند که به دلایل و انگیزه‌های مختلف، حمایت از فلسطینیان را ــ در سطوح و اشکال مختلف ــ وظیفه‌ی خود می‌دانند.

رژیم صهیونیستی؛ زاده‌ی ترور
سوی دیگر این میدان، رژیم نامشروع اسرائیل است؛ رژیمی که بذر منحوس آن، سال‌ها پیش از روز نکبت، با کشتار و ترور کاشته شد و همان جوخه‌های ترور بودند که پس از تأسیس، زیربنای تشکیل ارتش این رژیم و موساد شدند تا ترور و کشتار، وسیع‌تر و سازمان‌یافته‌تر از پیش ادامه یابد.

در ادامه نقش شیطانی انگلیس در شکل‌گیری رژیم نامشروع و غاصب صهیونیستی، کشورهای غربی به سرکردگی آمریکا، حامی و پشتیبان اصلی این غده سرطانی به شمار میروند سفر اخیر نخست‌وزیر رژیم صهیونیستی به آمریکا و پشتیبانی تام و تمام هیئت حاکمه‌ی واشنگتن از این جنایت‌کار ــ که در ماه های اخیر  دستش به خون بیش از  چهل هزار فلسطینی آلوده است ــ نمادی از انحطاط و ریاکاری غرب است؛ همان‌هایی که شعار صلح و دفاع از حقوق بشر می‌دهند، امّا برای قصّاب کودکان غزّه فرش قرمز پهن می‌کنند و حتّی به مردم خود که معترض این همکاری در نسل‌کشی هستند، انگ یهودی‌ستیزی زده و آن‌ها را سرکوب و بازداشت می‌کنند. به‌راستی، اگر این حمایت‌ها نبود، رژیم صهیونیستی چگونه به خود جرئت می‌داد که این‌گونه در غزّه، این بزرگ‌ترین زندان جهان، حمّام خون به راه بیندازد و با گستاخی کامل، نسل‌کشی مردم مظلوم غزّه را نبرد تمدّن و بربریّت بنامد؟ ترور بی‌شرمانه‌ی شهید هنیّه در تهران نیز، حتّی اگر با همکاری عملیّاتی و تاکتیکی آمریکا صورت نگرفته باشد، بدون شک محصول همین پشتیبانی همه‌جانبه هیئت حاکمه امریکا از این ماشین کشتار و ترور است.

نشست اضطراری شورای امنیّت سازمان ملل متّحد که برای بررسی این ترور برگزار شد، نمونه‌ی دیگری از شکست مجامع بین‌المللی در مدیریّت صحنه‌ی جهانی است. سه دولت آمریکا و انگلیس و فرانسه، به عنوان سه عضو دائم شورای امنیّت و برخوردار از حقّ وتو، به جای محکومیّت این ترور و عامل آن، با بی‌شرمی تمام، ایران را مورد سرزنش و نکوهش و حتّی تهدید قرار دادند و بار دیگر تأمین آشکار سوخت ماشین ترور و نسل‌کشی رژیم اسرائیل را پیش چشم جهانیان به نمایش گذاشتند.

شما نگران افزایش تنش هستید؟
نکته‌ی جالبِ دیگرِ ماجرا آنکه این دولت‌ها، در روزهای اخیر، با پیغام‌وپسغام‌های خود سعی دارند جمهوری اسلامی ایران را از حقّ طبیعی، قانونی و انسانی خود برای تنبیه باند جنایت‌کار صهیونیستی منصرف کنند. آنها مدّعی‌اند که پاسخ ایران باعث افزایش تنش در منطقه خواهد شد. به‌راستی، اگر آمریکا و برخی کشورهای اروپایی نگران ثبات در منطقه هستند و با افزایش تنش مخالفند، چرا رژیم صهیونیستی را برای نسل‌کشی مردم فلسطین تسلیح می‌کنند؟ چرا افسار این سگ هار منطقه را نکشیده و مانع ترورها و تنش‌آفرینی‌های آن نمی‌شوند؟ ادّعای نگرانی از افزایش تنش در منطقه با حمایت آشکار از تروریسم دولتی رژیم صهیونیستی چگونه قابل جمع است؟

سمت درست تاریخ
و این سوی میدان، ملتهای مستضعف و آزاده جهان و مردم غیور ایران هستند که در سمت درست تاریخ ایستاده‌اند؛ در کنار مردم مظلوم غزّه و فلسطین. موضوع فراتر از دین و نژاد و حتّی خاک است؛ مسئله، مسئله‌ی انسانیّت است؛ مسئله‌ای که باعث پیوستن جمع کثیری از دانشجویان آمریکایی به جبهه‌ی مقاومت شده است؛ همان دانشجویانی که «وجدان بیدارشان آنها را به دفاع از کودکان و زنان مظلوم غزّه برانگیخته است.» ۱۴۰۳/۳/۵ مسئله‌ای چنان تکان‌دهنده که آرون بوشنل، افسر نیروی هوایی آمریکا را به خودسوزی در اعتراض به کشتار زنان و کودکان غزّه با مشارکت دولت آمریکا می‌کشاند و دختر اهل کره‌ی جنوبی را وامی‌دارد تا دویست روز، به‌تنهایی، هر روز مقابل سفارت رژیم صهیونیستی در سئول برود و به این نسل‌کشی اعتراض کند.

در این دوگانه‌ی «جنایت» و «مقاومت»، در برابر نمایش بی‌شرمانه‌ی تشویق ممتد سناریوهای آمریکایی از قصاب کودک کش و حمایت از باند تروریست در کنگره‌ی آمریکا، مراسم تحلیف رئیس‌جمهور در مجلس شورای اسلامی را شاهدیم که با حضور چهره‌های کلیدی مقاومت و سخنان قاطع و محکم رئیس‌جمهور منتخب برگزار شد: «آنان که سلاح کودک‌کشان غزّه را تأمین می‌کنند، نمی‌توانند به دیگران درس انسانیّت و مدارا بدهند. هیچ کس در دنیا نمی‌پذیرد رئیس رژیمی که با زنان و کودکان می‌جنگد و بر سر آنها بمب می‌ریزد، مورد حمایت و تشویق قرار گیرد. گویا برای برخی از مدّعیان تمدّن، حقوق اساسی انسان‌ها بر اساس رنگ پوست، زبان و دینشان سنجیده می‌شود.»

ترور؛ تخصّص باند جنایت‌کار
عجیب نیست که باند تروریست، چنین فضا و جبهه‌ی منجسم و متراکمی را برنتابد و مانند همیشه به تنها تخصّص خود، یعنی ترور، متوسّل شود. جمهوری اسلامی ایران هرگز به دنبال تنش و جنگ نیست، امّا برای داشتن صلح و آرامش باید با اقتدار کامل و بازدارندگی همه جانبه آماده‌ی مقابله و منازعه نیز بود، بخصوص در چنین دنیای بی‌رحم و جنگل‌واری که هیچ چیز جز داشتن اقتدار و بازدارندگی نمی‌تواند مانع خباثت و جنایت باند جنایت‌کار و پدرخوانده‌های آن شود. این روزها بهتر می‌توان دریافت چرا آمریکایی‌ها در ماجرای مذاکرات هسته‌ای و پس از آن، این‌قدر روی تحدید قدرت نظامی و ابزارهای دفاعی جمهوری اسلامی ایران تأکید و اصرار داشتند و مخالفت قاطع و ایستادگی محکم رهبر معظّم انقلاب اسلامی در برابر این باج‌خواهی دشمن و هشدار نسبت به برخی ساده‌لوحی‌ها در داخل کشور در این زمینه، چقدر هوشمندانه و مدبّرانه بوده است.

خون‌خواهی وظیفه‌ی ما است
همان رهبر هوشمند و دوراندیش، در ماجرای ترور شهید هنیه، خونخواهی مهمان عزیز جمهوری اسلامی ایران را وظیفه دانسته و در پیامشان تاکید می‌کنند: «رژیم صهیونی جنایت‌کار و تروریست، میهمان عزیز ما را در خانه‌ی ما به شهادت رسانید و ما را داغدار کرد، ولی زمینه‌ی مجازاتی سخت برای خود را نیز فراهم ساخت. شهید هنیّه سالها جان گرامی‌اش را در میدان مبارزه‌ای شرافتمندانه بر سر دست گرفته و آماده‌ی شهادت بود، و فرزندان و کسان خود را در این راه تقدیم کرده بود. او از شهید شدن در راه خدا و نجات بندگان خدا باک نداشت، ولی ما در این حادثه‌ی تلخ و سخت که در حریم جمهوری اسلامی اتّفاق افتاده است، خون‌خواهی او را وظیفه‌ی خود میدانیم.» ۱۴۰۳/۵/۱۰

امروز در یک نقطه‌ی حسّاس و تاریخی ایستاده‌ایم. تاریخ در حال ورق خوردن است و عمل به وظیفه خونخواهی مهمان عزیزمان، گامی دیگر در این مسیر پر فراز و نشیب است که ان شاالله برکات آشکار و پنهان بسیاری برای کشور خواهد داشت.