اگر مانند هیزم، تن به خاکسترشدن دادم
چه غم؟ آویشن کوهی نخواهد رفت از یادم
 
نیاکانم درختان اصیلِ زاگرس بودند
شکوفا می‌شود با هر درختی روح اجدادم
 
ندارد هیچ باغ و باغبانی بر سرم منّت
که من مثل بلوط کوهی از هر منّت آزادم
 
که بود آن بوته‌ی خاری که از من دستگیری کرد؟
در آن ساعت که از رهکوره‌های کوه، افتادم
 
چرا اندیشه‌ی دریا نباشد در دل و فکرم
که یادم هست از پهلوی سنگِ خاره‌ای زادم
 
که در چشم گیاهانِ بیابان، گریه‌ی ابرم
که در گوش درختان کویری، زوزه‌ی بادم
 
غرورِ بی‌کرانِ لحظه‌ی آتشفشانت را
به هرکوهی که در این سرزمین دیدم خبر دادم
 
کسی از سویِ کوهستان، مرا فریاد زد، گویی
که پژواک صدای خود، رسید آخر به فریادم

[دریافت صوت]

رهبر انقلاب: طیب‌الله انفاسکم، خیلی خوب.