پرچمی که ۴۳ سال قبل با انقلاب مردم بالا رفت، حالا بلندتر از همیشه در اهتزاز است و در میان نوازش‌های باد و دور از طوفان‌های زمانه رخ می‌نماید. آیا واقعاً این اقتدار و غرور به‌راحتی به‌دست‌آمده یا برای آن خون‌دل‌ها خورده شده است؟ آیا بالاماندن این پرچم افتخار نتیجه کنارآمدن با این‌وآن و چشم‌بستن بر روی معادلات نابرابر جهانی بوده، یا اینکه روی پای خود ایستادن‌ها و یاعلی گفتن‌ها، این نماد هویت و افتخار ایرانی را همچنان بالا نگه داشته است؟ رازورمز این افتخار در کجاست؟

نخست، شهیدان عزت آفرینان ابدی تاریخ
روزگاری که حاج آقا روح‌ا... عَلَم قیام علیه ظلم را بلند کرد، مژده یاران در گهواره‌ را داد. چند صباح بعدتر، هنگامی که شرق و غرب عالمِ زور و تزویر پشت‌سر صدام آمدند تا پرچم عزت ما را بر زمین بیندازند، همان نوزادان در گهواره سینه سپر کردند و با تقدیم جانشان، سر ایرانیان را بالا نگه داشتند. هزاران شهید در سال‌های حماسه و خون بر زمین افتادند تا این پرچم به زمین نیفتد. این خط سرخ شهادت و عزت، تا امروز هم ادامه دارد و جان مدافعان امنیت، سلامت و ... را سرمست کرده است.

دوم، العلمُ سلطانٌ
جنگ که تمام شد، آوینی نوشت: «شاید جنگ خاتمه یافته باشد، اما مبارزه هرگز پایان نخواهد یافت.» اندکی که زمان گذشت، معلوم شد مبارزه نه‌تنها پایان‌نیافته که راه جدیدی از آن پیش روی این مردم باز شده است. فصل ساختن کشور و ایستادن در مقابل طراحان تحریم و تهدید فرارسید و بعد از حدود دو دهه از پایان جنگ، دستاوردهای علمی و فناوری یکی بعد از دیگری نمایان شد؛ از سلول‌های بنیادی و شاهکار کاظمی آشتیانی گرفته تا ریزفناوری و زیست فناوری‌ها، فناوری فضایی، چرخه سوخت هسته‌ای و ضرب‌شست فخری‌زاده‌ها و شهریاری‌‌ها و علی‌محمدی‌ها به آن‌هایی که می‌خواستند علم و دانش هم در چنگال خودشان باشد و بس! اینجا بود که باز هم پرچم افتخار و اقتدار ایرانی جماعت بالا رفت. «رشد شتابنده‌ علمی و فتح قله‌های دانش که با همت و عزم جوانان مؤمن و غیور و توانایی همچون مصطفای شهید (احمدی روشن) رونق یافته، امروز قائم به هیچ فردی نیست، این یک جنبش تاریخی و برخاسته از یک عزم خلل‌ناپذیر ملی است.» ۱۳۹۰/۱۰/۲۰

سوم، اگر مدافعان حرم نبودند
هنوز خون شهدای هسته‌ای گرم بود که خبر رسید، مدعیان آزادی و حقوق بشر، جماعتی خوارج‌مسلک را از چهارگوشه دنیا جمع و تجهیز کرده‌اند تا به قول خودشان «دولت اسلامی عراق و شام» راه بیندازند و بعد سراغ ما بیایند! عده‌ای ابتدا ماجرا را در حد یک مسئله داخلی برای کشورهای منطقه تصور کردند و دیپلمات‌مآبانه حرف از عدم مداخله زدند، اما وقتی صحنه‌های سر بریدن‌ها و خرید و فروش نوامیس مسلمین را دیدند، تازه فهمیدند دشمن بیدار است، اگر ما خودمان را به خواب بزنیم. مدافعان حرم و منادیان واقعی آزادی انسان‌ها، اما خیلی قبل‌تر از آن دست‌به‌کار شده بودند و زیر پرچم فرماندهی سرداری به اسم حاج‌قاسم، شر اشرار را از سر کشورمان و از سر مظلومان منطقه کم کردند تا باز هم پرچم عزت و شرف ایران و ایرانی بالا بماند. به‌خاطر همین واقعیت بود که آقا تلنگر زدند که «این شهدای [مدافع حرم] رفتند با دشمنی مبارزه کردند که اگر این‌ها مبارزه نمی‌کردند، این دشمن می‌آمد داخل کشور ... اگر جلویش گرفته نمی‌شد، ما باید اینجا در کرمانشاه و همدان و بقیه‌ استان‌ها با این‌ها می‌جنگیدیم و جلوی این‌ها را می‌گرفتیم. در واقع، این شهدای عزیز ما جان خودشان را در راه دفاع از کشور، ملت، دین، انقلاب اسلامی فدا کردند.» ۱۳۹۴/۱۱/۵

چهارم؛ برو قوی شو، اگر راحت جهان طلبی
پرچم اقتدار ایران و ایرانی فقط در میدان علم و مقاومت بالا نمانده است. وقتی ورزشکار خوش‌غیرت ایرانی، برای سرافرازی این مردم و شادی دلشان، رنج‌ها و مرارت‌ها را به جان می‌خرد، نتیجه‌اش می‌شود پرچمی که هم‌زمان با نواختن سرود ملی ما در پیش چشم جهانیان بالا می‌رود و غروری که هم‌زمان با «سر زد از افق ...» در دل میلیون‌ها ایرانی زنده می‌شود. اینکه با وجود این محدودیت‌ها پرچم کشور بالا برده و سکوهای جهانی فتح می‌شود، نشان از اراده قوی و عزم راسخ است و این عزم، اراده و قهرمانی و امیدآفرینی نه‌تنها در ورزش، بلکه در عرصه‌های علم، فناوری، هنر و ادبیات نیز وجود دارد؛ که «این برای جوانان کشور پیام است... خنثی‌کننده‌ی تلاش کسانی است که دوست دارند امید را سلب کنند و فضای ناامیدی در کشور به وجود بیاورند... یکی از وظایف مسئولینِ ما نشان دادن صادقانه و واقعی این کارها است.» ۱۴۰۰/۶/۲۷ هرچند عده‌ای انگشت‌شمار در این کارزار تلاش کنند که با پشت‌کردن به پرچم و هویت ملی خود و رفتن زیر پرچم بیگانه برای خود‌ نان و نامی دست‌وپا کنند، اما باز هم این جوان ورزشکار غیرتمند است که پرچم افتخار را بالا نگه می‌دارد: «ابراز عشق و محبت به پرچم ایران، صحنه‌های نمازخواندن و در آغوش‌گرفتن حریف مغلوب ... جلوه‌هایی از ارزش‌های اسلامی و معرف هویت ملت ایران هستند.» ۱۴۰۰/۶/۲۷

پنجم، ساخت ایران
حکایت تلاش برای سرافرازی ایران و ایرانی، فصل ممتاز دیگری هم دارد که در یک دهه گذشته و در کوران جنگ اقتصادی و تحریم‌های ناجوانمردانه خودش را نشان داده است. آنجا که «جنتلمن‌های پای میز مذاکره» دستشان را بیخ گلوی این ملت گذاشتند تا با تحریم، نفس این مردم را قطع کنند، باز این غیرت کارگر و صنعتگر و مهندس ایرانی بوده است که -باوجود سختی‌ها و تنگناها و موانع داخلی و خارجی- چرخ اقتصاد این مملکت را چرخانده و پرچمش را بالا نگه داشته است: «... در این ده سال روزبه‌روز شدت این جنگ (اقتصادی) بیشترشده، اما سنگر تولید و اقتصاد کشور بحمدالله پابرجا و زنده است. آن لشکری که در مقابل دشمن ایستاد، شماها بودید؛ افسران این دفاع مقدس، کارآفرینان و مدیران شایسته اقتصادی بودند؛ رزمندگانش هم کارگران بودند؛ کارگران، رزمندگان با اخلاص و باصفای این میدان بودند. همه‌ شماها و همه‌ فعالان اقتصادی در این افتخار -افتخار حفظ اقتصاد کشور- شریک‌اند ...» ۱۴۰۰/۱۱/۱۰

این‌ها نمونه‌هایی از تلاش‌های چهار دهه گذشته برای عزت و سرافرازی ایران اسلامی است؛ اما حاصل مجاهدت های مردم انقلابی ایران منحصر در این دستاوردها نیست؛ حفظ تمامیت ارضی و استقلال ایران اسلامی، آزادی، امنیت پایدار، مشارکت وسیع مردم در صحنه های سیاسی و اعمال حق سرنوشت خویش در انتخابات، همدلی و هم افزایی مردم و مسابقه خدمت رسانی مردم در رخدادهای طبیعی و کمبودهای اجتماعی، سنگین شدن کفه‌ی عدالت در تقسیم امکانات عمومی کشور و افزایش چشمگیر معنویت و اخلاق در فضای عمومی جامعه از برکات و دستاوردهای این انقلاب است. البته جریان تحریف چشم دیدن پیشرفت های ایران اسلامی را نداشته و "ایران قوی" را نمی خواهد و پیوسته در مسیر رشد این ملت سنگ اندازی می کند. امروز دشمن با روی آوردن به جنگ ترکیبی با به کارگیری تحریف در کنار تحریم و تهدید، تلاش می‌کند تا دستاوردهای انقلاب را پنهان نگه داشته و یا مخدوش منعکس کند؛ اینجاست که قدر و اندازه گوهر«جهاد تبیین» به عنوان فریضه فوری و قطعی ما در عصر گام دوم انقلاب اسلامی نمایان می‌شود: « در کشور هزاران حماسه به‌وجود می‌آید؛ در طول این سال‌ها، در طول این چهار دهه در کشور چقدر کارهای بزرگ انجام گرفته، چقدر کارهای حماسه‌آمیز انجام گرفته! خب این‌ها بایستی بیان بشود؛ این‌ها را دشمن کتمان می‌کند، دشمن اجازه نمی‌دهد [پخش بشود].» ۱۴۰۰/۱۱/۱۹