بسم الله الرّحمن الرّحیم (۱)

 خیلى متشکّرم از احساسات برادرانه و صمیمانه‌ی جنابعالى (۲) و بقیّه‌ی برادران عزیزِ رهبران شوراى ائتلاف هشت‌گانه‌ی افغانستان. حقیقتاً همان‌طور که میدانیم و میدانید، حضرت امام خمینى پدرى بود مهربان و معلّمى بود بزرگ و مرشدى بود حکیم و رهبرى بود در حدّ اعلاى فضایل و خصال رهبرى. ایشان به ملکوت اعلىٰ پیوستند و براى امثال ایشان، خطاب «اِرجِعى اِلیّْ رَبِّکِ راضِیَةً مَرضِیَّة» (۳) بسیار دلنشین و دلنواز است. و حقیقتاً آن روح بزرگ، جوار رحمت پروردگارش را میخواست؛ سه چهار روز قبل از رحلتشان، همین را به من فرمودند. و خداى متعال هم بنده‌ی شریف عزیز متعبّد صالح خودش را ‌ان‌شاءالله‌ با رحمت خودش و فضل خودش و مغفرت کامل و شامل خودش استقبال کرد و امیدواریم که ایشان هم‌اکنون در جوار ارواح مطهّره‌ی انبیا و اولیا باشند و متنعّم هستند به نِعَم الهى.

 ما باید به فکر وظایف خودمان باشیم و سعى کنیم حالا که این نعمت بزرگ از ما گرفته شده و این روح ملکوتى در منظر ما قرار ندارد و ما این کمبود بزرگ را داریم، تا آنجا که بتوانیم با مجاهدت خودمان، با تلاش مضاعف خودمان و بخصوص با اخلاص و توجّه خودمان به خدا این خلأ را تا آنجایى که میشود پُر کنیم؛ هر یک از افراد ما این‌جور باید باشد. یک وقت امکانى الهى در اختیار انسان است، از آن استفاده میکند؛ وقتى نیست، بایستى از همه‌ی سرچشمه‌هاى امکان و استعداد استفاده کرد تا به نحوى و تا آنجایى که بشود، جاى خالى آنچه را از دست داده‌ایم پُر بشود. انسانى که چشم دارد، با چشم میبیند؛ وقتى نعمت چشم از انسان گرفته شد، گوشش را انسان تیزتر میکند، قواى لامسه‌اش را انسان حسّاس‌تر میکند، از همه‌ی امکانات وجودى خودش استفاده میکند تا آن خلأ را تا آنجایى که ممکن است پُر کند؛ البتّه آن خلأ که پُر نمیشود ‌-انسان چشم که ندارد، نمیبیند عالم را؛ آن روز [که داشت] میدید- لکن نیازهایى را که با بودن چشم برطرف میشد، انسان تلاش کند ‌-با دست، با پا، با گوش، با بینى، با ذائقه، با شامّه- آن خلأها را تا آنجا که ممکن است پُر کند. ما و شما هم همین‌جور باید عمل کنیم. مسئله‌ی افغانستان بسیار مهم است. ما معتقدیم که این پیروزى، دم دست ملّت افغانستان بود و میتوانست دستش را دراز کند آن را بگیرد؛ متأسّفانه بعضى از تنگ‌نظری‌ها و عدم توجّه به حقایق نگذاشت. ما حالا توصیه‌مان به شما برادرها این است که تا آنجایى که ممکن است، تا آنجایى که در قدرت و توان شما است، تلاش کنید تا شاید بتوانید ‌ان‌شاءالله‌ آنچه را که ملّت افغانستان به‌خاطر بعضى از شاید کج‌فهمی‌ها یا امثال اینها از دست داده، مجدّداً به دست بیاورید؛ بلکه بتوانید با آن برادران دیگرى که در مسئله‌ی افغانستان فعّال هستند، به نقاط مورد توافقى برسید. تا این، توافق نشود، این در باز نخواهد شد. این در، یک کلید بیشتر ندارد و آن کلید هم ملّت افغانستان است ولاغیر. اگر همه‌ی عالم جمع بشوند [امّا] ملّت افغانستان نخواهد، نخواهد شد؛ اگر ملّت افغانستان بخواهد [امّا] همه‌ی عالم در مقابلش بِایستند، همان که او خواسته، آن خواهد شد.

 ملّت افغانستان هم یک گروه نیست، یک حزب نیست؛ ملّت افغانستان مجموعه‌اى است که همه‌ی احزاب و همه‌ی گروه‌ها وقتی‌که دستشان را روى دست هم بگذارند، به نظر میرسد که اکثریّت قاطع آن ملّت را پشت سر خودشان داشته باشند ‌-[البتّه] باز هم نمیشود یقین کرد که همه‌ی آن ملّتند؛ ولى خب، اکثریّت قاطعند- امّا وقتى همه با هم باشند؛ یَدُ ا‌لله مَعَ الجَماعَة. (۴) شاید ‌ان‌شاءالله‌ این هم‌صدایى و هم‌دستى را بتوانید ایجاد کنید. من از شما خواهش میکنم، شما تلاش خودتان را بکنید براى این کار که بلکه بشود با حفظ حقوق حقّه‌ی این بخش عظیم از ملّت افغانستان که عبارت باشند از شیعه، و نیز حفظ حقوق حقّه‌ی آن دسته از برادران سنّى که نماینده‌اى در آن جمع ندارند، ‌ان‌شاءالله‌ وحدت انجام بگیرد. اینجا وحدت و اتّفاق، خودش یک هدف است که تا شما به این هدف نرسید، به آن هدف بعدى ‌-که قدم دوّم است- نخواهید رسید. ما هم براى شما دعا میکنیم؛ خدا ‌ان‌شاءالله‌ به شما توفیق بدهد؛ خداوند ‌ان‌شاءالله‌ که راه را تسهیل کند و آینده را برایتان روشن کند.

والسّلام علیکم و‌ رحمة‌الله و‌ برکاته