بسم الله الرّحمن الرّحیم (۱)

 برادران عزیز، اعضاى هئیت رئیسه‌ی مجلس اعلا و بقیّه‌ی برادران! خیلى متشکّرم. همان‌طور که گفتید، واقع مطلب این است که فقدان ایشان ضایعه‌ی بزرگى براى اسلام بود و همه‌ی ما را یتیم کرد. امام خمینى (رضوان ا‌لله‌ تعالى علیه) این راه سنگین را با عقل و حکمت و قاطعیّت خود پیمود؛ اینها همه بود. ایشان این راه را با خلوص، صفا، معنویّت خود پیمود. ما رقّت قلب ایشان و تضرّع ایشان و توکّل ایشان را دیده و می‌شناسیم. ما معتقدیم که هم در قضیّه‌ی عراق و هم در همه‌ی قضایاى مسلمین، اگر بتوانیم مسئله‌ی توکّل به خدا و استمداد از خدا را مورد استفاده قرار دهیم، موفّق خواهیم شد. ما در قضیّه‌ی عراق و در قضیّه‌ی شخص جنابعالى و مجلس، همان جهت‌گیرى حضرت امام را دنبال خواهیم کرد و ‌ان‌شاءالله‌ به همان شکل که ایشان میخواستند، ادامه خواهیم داد. از خداى متعال میخواهیم که به ما و به شما کمک کند؛ نیّتهاى ما را براى خودش خالص کند. بنده از جنابعالى و آقایان ‌-به‌خاطر همدردى و تسلیتتان- تشکّر میکنم. ما همیشه شما را از خودمان میدانیم و بعد از این هم همین‌طور خواهد بود.