بسم‌الله‌الرّحمن‌الرّحیم

اوّلین لحظه‌ی دیدار من از این شهر عزیز، خوشبختانه دیدار با شما یادگاران شهدای عزیزمان و خانواده‌های معظّم شهیدان است. خدا را شکر می‌کنم که می‌بینم این شهر مؤمن‌پرور، این شهری که همیشه به تدیّن و پایبندی به دین و متعبّد به احکام اسلام، معروف بوده است، امروز هم همین مردم، متعبّد به نمونه‌های عالی عمل به احکام اسلامی و پایبند به اسلام ناب و از اعماق دل، معتقد به انقلابند. مظهر این هم عبارت از احترام به شهیدان و به شهادت و شادابی خانواده‌های شهداست که من این را از دور می‌دانستم و بحمدالله از نزدیک هم مشاهده می‌کنم.

البته این آقای «کاوه(۱)»، رفیق قدیمی ماست و شهید کاوه که یکی از برجستگان این شهر و منطقه‌ی شماست و یک ستاره‌ی درخشان است که او را هم از دوران کودکی می‌شناختم.

آنچه که برای یک ملت، حائز اهمیت است و زنده بودن و لایق بودن آن ملت را نشان می‌دهد، این است که برای رسیدن به هدفهای بزرگ، آماده‌ی تلاش باشد و اگر لازم شد، آماده‌ی فداکاری باشد. این دلیل خوبی است برای این‌که یک ملت نشان دهد که لایق عظمت و تعالی است. ملت ما این را نشان داده است. شما خانواده‌های عزیز شهیدان، حقّی بر گردن این ملت دارید که این ملت هرگز نباید آن را فراموش کند؛ زیرا در یکی از خطرناکترین لحظات حیات این ملت، جوانان شما بودند که به کمک ملت عظیم‌الشّأن ایران و به کمک اسلام شتافتند؛ به کمک استقلال این کشور رفته و جانشان را کف دست گرفتند و شهید شدند. همیشه مهم آن است که کسی در لحظه‌ی نیاز، در آن‌جایی که به او احتیاج است، حاضر باشد. بعضیها کاری را که باید انجام دهند، به وقت انجام نمی‌دهند؛ هر وقت دیگر که انجام دهند، آن نتیجه را نخواهد داد. فرق بین شهدای کربلا و توّابین همین است. شهدای کربلا هم شهید شدند، توّابین هم شهید شدند. فاصله‌ی زمانی بین آنها هم خیلی زیاد نبود؛ اما شهدای کربلا در عرش انسانیت قرار دارند، شهدای توّابین نه؛ مقامشان با آنها خیلی فرق دارد. چرا؟ چون شهدای کربلا به ندای حسین بن علی علیه‌السّلام در وقتِ خود پاسخ دادند؛ ولی توّابین به ندای آن حضرت، بعد از گذشتن وقت پاسخ دادند. فرقش این است.

شهدای ملت ایران، فرزندان و جوانان شما به ندای انقلاب، به ندای امام و ندای قرآن، در همان وقتی جواب دادند که به آن احتیاج بود؛ درست در وقت خود. برای همین بود که ایران ماند و ملت ایران توانست عزّت خود را حفظ کند. برای همین بود که پرچم اسلام برافراشته باقی ماند؛ چون شهیدان ما «نیازِ لحظه» را برآورده کردند. همان وقتی که لازم بود، سر مأموریت خدایی خودشان حاضر شدند. این ارزش خیلی بزرگی است. امروز دنیا به اسلام و شعارهای شما و به راه شما احتیاج دارد. ممکن است اعتراف نکنند؛ نمی‌گویند احتیاج داریم. البته مصلحان و با انصافها و جوانانشان می‌گویند، ولی سیاستمدارانشان نمی‌گویند. امروز دنیای اسلام، به راه ملت ایران احتیاج دارد؛ به همین جهت است که روشنفکران و با انصافهای دنیای اسلام هم به ملت ایران احترام می‌گذارند. اما این ملت توانست این راه را به کمک بچه‌های شما طی کند. قدر عزیزانتان را بدانید. بچه‌های شهدا! قدر پدرانتان را بدانید. خانواده‌های شهدا! قدر این ستاره‌های درخشان را بدانید.

امروز هم باب شهادت بسته نیست. ما امروز در میدان کار و سازندگی هستیم. جنگی نداریم؛ اما آن دشمنی که نمی‌خواهد ملت ایران کشور خود را بسازد، گاهی حوادثی را بر ما تحمیل می‌کند. همین ناامنیها، همین قاچاقها، همین تهدیدها و همین شرارتها، موانعی است که دشمن بر ملت ایران تحمیل می‌کند. من قبل از این مراسم، فرزند شهیدی را در این‌جا زیارت کردم که پدر او چند ماه قبل در مقابله با اشرار شهید شده است. این هم شهادت ارزشمندی در راه خداست. این هم همان «حضور در لحظه» است. هر کس امروز با دشمنان ملت ایران مواجه شود، در سرِ محبوبیّت خود هست. خداوند شما جوانان عزیز و جوانان کشور ما - مردان و زنان - را حفظ کند؛ شما ذخیره‌های آینده‌ی ملت هستید. خدا روح مطهّر شهدا را روزبه‌روز از درجات قُرب خود بیشتر بهره‌مند فرماید و عزّت شهدا و خانواده‌های شهدا را در دنیا میان مردم و در آخرت در عرصه‌ی محشر انسانها، هرچه بیشتر بالا ببرد.

والسّلام علیکم و رحمةالله و برکاته

۱) پدر شهید کاوه