جز حرف راست هیچ نگوید زبان ما
تیر شکسته را نرهاند کمان ما

پا در رکاب باش که در راه زندگی
شور نفس بود جرس کاروان ما

بلبل بیا به غمکدۀ ما که از فراق
شاخ گل است هر مژۀ خون‌چکان ما

پرواز ماست رو به تجلی، وگرنه خلق
در زیر خاک ساخته‌اند آشیان ما

ما را به عشق کُشتی و ما زنده‌تر شدیم
رنگی به جز بهار ندارد خزان ما

یارب هزار بار به عنقا حلال باد
بر خوان صبر مائدۀ استخوان ما

ای شهریار! از نفس واپسین نترس
جان می‌دمند بر بدن نیمه‌جان ما