سرشار کن از عشق،‌ افق‌های جهان را
در خلوت جانم بنشان شور اذان را

چندی‌ست دچار تبم ای یار! نشان ده
سرچشمۀ آرامش بعد از هیجان را

دیدیم در آوای قنوت و شب تسبیح
شوریدگی حضرت لاهوتی جان را

همراهی ذکر تو رفیق دل ما شد
بر دوش گرفتیم اگر بار گران را

تا کوچ کند رخوت و تا گام نهد شوق
بخشید نگاهت نفحات رمضان را

بر غربت ما بیشتر از پیش نظر کن
ای آینۀ صدق! ببر وهم و گمان را