زبانزد همه اند و میان جان منند
چو شمس تبریزی شور ناگهان منند
 
تمام قونیه تا بلخ در پی ات بودم
تویی که پرده ی چشمانت اصفهان منند
 
اگرچه نصف جهان است اصفهان اما
دو چشم عالمگیرت همه جهان منند
 
مخواب ای پری باغ های نیشابور
که پلک هات پرو بال طوطیان منند
 
شبیه لولی آشفته در تو تن شستم
که چشم های ترت جوی مولیان منند
 
سروش نامه ی آصف روایتی ساده ست
از این دو پیغام آور که حرز جان منند
 
مخواه بیدلِ چشمان هندی ات باشم
که شعرهای چنین خارج از توان منند