زبان‌زد همه‌اند و میان جان منند
چو شمس تبریزی شور ناگهان منند

تمام قونیه تا بلخ در پی‌ات بودم
تویی که پردۀ چشمانت اصفهان منند

اگرچه نصف جهان است اصفهان امّا
دو چشم عالم‌گیرت همه جهان منند

مخواب ای پری باغ‌های نیشابور!
که پلک‌هات پر و بال طوطیان منند

شبیه لولی آشفته در تو تن شستم
که چشم‌های ترت جوی مولیان منند

«سروش‌نامۀ آصف»، روایتی ساده‌ست
از این دو پیغام‌آور که حرز جان منند

مخواه بیدل چشمان هندی‌ات باشم
که شعرهای چنین خارج از توان منند