1388/06/14
دیدار شاعران ۸۸ | شعرخوانی خانم مژگان عباسلو
شبیه باد همیشه غریب و بیوطن است
چقدر خسته و تنها، چقدر مثل من است
کتاب قصّه پر از شرح بیوفایی اوست
اگرچه او همۀ عمر فکر ما شدن است
چه فرق میکند عذرا و لیلی و شیرین؟
که او حکایت یک روح در هزار تن است
قرار نیست معمّای سادهای باشد
کمی شبیه شما و کمی شبیه من است
کسی که کار جهان لنگ میزند بی او
فرشته نیست، پری نیست، حور نیست، زن است
پری نبودهام از قصّهها مرا ببرند
پرنده نیستم از گوشۀ قفس بخرند
زنم، حقیقت تلخی پر از پریشانی
پر از زنان پشیمان که تلخ و دربهدرند
چرا به شاخۀ خشک تو تکیه میدادم؟
به دستهات که امروز دستۀ تبرند
بگو به چلچلههای چکیده بر بامت
زنانِ کوچک من از شما پرندهترند
بهار فصل پرنده است، فصل زن بودن
زنانِ کوچک من گرچه سربریدهپرند
در ارتفاع کم عشق تو نمیمانند
از آشیانۀ بیتکیهگاه میگذرند
به خواهران غریبم که هر کجای زمین
اسیر تلخی این روزگار بیپدرند
بهار تازه! بگو سقف عشق کوتاه است
بلندتر بنشینند، دورتر بپرند