بی‌حضورت بس که در پس‌کوچه‌های انزوا ماندم
عاقبت در زیر بار کوهی از اندوه جا ماندم

بی‌صدا می‌خواستی دست و دل بی‌ادّعایم را
دست و دل را برد با خود ناامیدی، بی‌صدا ماندم

بودنم شد سایۀ نابودی امن و امان، برگرد
بی‌تو بی‌ایمان شدم، بی‌قبله بودم، بی‌خدا ماندم

شادی روز و شبت روز و شبم را غم به چنگ آورد
تا جدا ماندم از آن آیینه از خود هم جدا ماندم

کرد پیرم خوی دیروزی و دیدار پری‌روزی
در طلسم این معمّا با تو کافرماجرا ماندم

ای دل دیوانه! شاید او نمی‌داند چرا رفته‌ست
کاش می‌پرسیدی از خود، من که می‌دانم چرا ماندم