اگرچه در نظر خلق اهل پرهیزیم
به یاد گوشه‌ی چشم تو اشک می‌ریزیم

شنیده‌ایم که فصل بهار می‌آیی
چقدر برگ به این شاخه‌ها بیاویزیم

هنوز از کف دریا فروتریم اما
به موج‌های فراگیر درمی‌آمیزیم

تو مهربانی و با ذرّه مهر می‌ورزی
وگرنه پیش تو ما چون غبار ناچیزیم

غبار روی زمینیم و آن‌چنان مغرور
که پیش پای کسی جز تو برنمی‌خیزیم