فکر من آرام از طول خیابان می‌رود بالا 

من تماشا می‌کنم غمگین و با حسرت خیابان را 
یک نفر در جان من مست و غزل‌خوان می‌رود بالا 

خواجه در رویای خود از پای بست خانه می‌گوید 
ناگهان صدها ترک از نقش ایوان می‌رود بالا 
 
گشته ام میدان به میدان شهر را هر گوشه دردی هست
ارتفاع درد از پیچ شمیران می رود بالا

درد من هر چند درد خانه و پوشاک ارزان نیست 
با بهای سکه در بازار تهران می‌رود بالا 

گاه شب‌ها بعد کار سخت و ارزان خواب می‌بینم 
پول خان با چکمه‌اش از دوش دهقان می‌رود بالا 

جوجه‌های اعتقادم را کجا پنهان کنم، وقتی 
شک شبیه گربه از دیوار ایمان می‌رود بالا 

فکر من آرام از طول خیابان می‌رود پایین 
یک نفر در جان من اما غزل خوان می‌رود بالا