دلم گرفته از این گیرودار یأس و امید
ستاره‌های سحر! سدّ راه من نشوید

دلم گرفته، دلم را گرفته‌ام بروم
نشان کوچۀ خورشید را به من بدهید

گذشت دورۀ پایان من، مگر نگذشت؟
رسید لحظۀ آغاز من، مگر نرسید؟

زمانه‌ای‌ست که آیینه نیز صدرنگ است
چگونه می‌شود از خویشتن دروغ شنید؟

سوار اسب سپیدم به سمت شهر غزل
ستاره‌های سحر! سدّ راه من نشوید