کجای وسعتی از آفتابگردان‌ها
نشسته‌ای به تماشای ما پریشان‌ها

کجای این شب مهتاب می‌زنی لبخند
به روی مزرعۀ آفتابگردان‌ها

شهید باغ اشارات چشم‌های تواند
که مانده‌اند در اوصافشان غزل‌خوان‌ها

تمام جاده چراغانی نفس‌هایت
نشسته‌اند به پابوسی‌ات خیابان‌ها

زمین، قلمروِ گل‌های آفتابی توست
زمان، پر از هیجان شکوفه‌باران‌ها

دوباره دست تکان می‌دهی از آن بالا
دوباره شور شگفتی‌ست در نیستان‌ها

کنار تپّۀ نرگس مسافری می‌خواند
خوشا هوای تو و جشن گل‌به‌دامان‌ها

درآ که تفرقه تعطیل کرده عاطفه را
پرندگان پراکنده‌اند انسان‌ها

بهار می‌رسد از راه، تازه مثل ظهور
خوش است فرصت گل چیدن از فراوان‌ها