دادند به دست من دلمرده چراغی
هنگام عبور از شب بی‌روزن باغی

گفتند از این کوچه مرو راه ندارد
اکنون که نداری نه نشانی نه سراغی

بیگانه نبودند بیان بود و عیان بود
حتی لب نان لیک نه اسبی نه الاغی

رفتند و نرفتم لب آن کوچه نشستم
نه بانگ سگی بود و نه آواز کلاغی

شد روز، ته کوچه دری باز شد اما
نه پنجره‌ای بود نه طاقی نه اتاقی

دل گفت همین جاست برو تا که ببینی
دیوار و دری دارد و گوری و چراغی

پیری متولی و جوانی که شکسته‌ست
با دختر همسایه‌ی این باغ جناقی

گفتم که عَلَی‌الله و ز درگاه گذشتم
بر گور زنی بود سیه‌پوش چو زاغی

آهسته سلامی صلواتی نم اشکی
پس فاتحه‌ای با که دلی با که دماغی

بر گور نهادم سر و با گریه رسیدم
آن جا که بگیرم ز کف پیر ایاغی

گفتم چه توان کرد که ناگاه دلم ریخت
از ماغ یکی گاو، چه گاوی و چه ماغی

دل گفت شنیدی که چه فرمود؟ خموشی
بنگر نه زنی مانده نه گوری و نه باغی

ناگاه یکی ترک پریچهره درآمد
از پرده برون چون به شب تیره چراغی

خندید و مرا گفت ببین آن‌چه شنیدی
بر بام نگیرند ز خورشید سراغی