دادند به دست من دل‌مرده چراغی
هنگام عبور از شب بی‌روزن باغی

گفتند از این کوچه مرو، راه ندارد
اکنون که نداری نه نشانی، نه سراغی

بیگانه نبودند، بیان بود و عیان بود
حتّی لب نان لیک نه اسبی، نه الاغی

رفتند و نرفتم، لب آن کوچه نشستم
نه بانگ سگی بود و نه آواز کلاغی

شد روز؛ ته کوچه دری باز شد امّا
نه پنجره‌ای بود، نه طاقی، نه اتاقی

دل گفت همین‌جاست برو تا که ببینی
دیوار و دری دارد و گوریّ و چراغی

پیری متولّی و جوانی که شکسته‌ست
با دختر همسایۀ این باغ، جناغی

گفتم که علی‌الله و ز درگاه گذشتم
بر گور زنی بود سیه‌پوش چو زاغی

آهسته سلامی، صلواتی، نم اشکی
پس فاتحه‌ای با چه دلی با چه دماغی

بر گور نهادم سر و با گریه رسیدم
آنجا که بگیرم ز کف پیر، ایاغی

گفتم چه توان کرد که ناگاه دلم ریخت
از ماغِ یکی گاو، چه گاوی و چه ماغی

دل گفت: شنیدی که چه فرمود؟ خموشی!
بنگر نه زنی مانده، نه گوری و نه باغی

ناگاه یکی ترک پری‌چهره درآمد
از پرده برون چون به شب تیره چراغی

خندید و مرا گفت ببین آنچه شنیدی
بر بام نگیرند ز خورشید سراغی