به فدای خشکی حنجرت
سر بی تنت، تن بی سرت
به فدای کاکل اکبرت
به فدای خنده اصغرت


تا پدر آرزوی روی پیمبر می‌کرد
نظر از مهر به روی علی‌اکبر می‌کرد
تا که شه‌زاده آزاده روان شد سوی جنگ
خیمه تشنه‌لبان جلوه محشر می‌کرد
خواهر آورد برش آینه و قرآن را
عمه اسپند دل خویش به مجمر می‌کرد
تا پسر بود عیان چشم پدر از عقبش
هم‌چو شهباز که تعقیب کبوتر می‌کرد


به کجا می‌روی ای یوسف زهرا پسرم
گرگ بسیار بُود در دل صحرا پسرم
پیش من سروقدم راه برو چند قدم
تا کنم قد تو را خوب تماشا پسرم
می‌روی لیک بدان خون پدر گردن توست
تو مرا می‌کشی از غصه، نه اعدا پسرم