به کدام واژه بخوانمت، به کدام واژه نارسا
به کدام جلوه بجویمت، متعالیا و مقدسا

همه جا نشان جمال تو، همه سو شکوه جلال تو
همه در ثنای تو نغمه‌خوان، همه در حریم تو جبهه‌سا

ورقی گشوده در این چمن، صفحات دفتر حسن تو
که شکفته بر لب هر گلی، به ستایشت غزلی رسا

چه خوش است وقت موحدان، به حدیث قدسی زلف تو
چه خوش است صحبت دوستان، به صفای سایه این کسا

نه همین تبسم فطرتم، که هزار آینه حیرتم
به کدام جذبه سفر کنم، به رواق مهر تو ذره‌سا

چو نی از ترنم حزن خود، چه ترانه‌ها که شنیده‌ام
همه شب در این غم دلنشین، به صباح می‌رسم از مسا

قدم شهود خیال من، نرسد به ساحت قدس تو
که بریده در ره جست‌وجو، نفس سلوک بسا کسا

سبحات روی تو دلنشان، نفحات کوی تو گل‌فشان
فبنور وجهک غشّنی، لیسیر لیلی شامسا

به مدیحه تو نمی‌رسم، نه به تازی و نه به پارسی
مگر آن که وصف تو بشنوم، به زبان مردم پارسا

سخنم تمام و هنوز هم، عطشی نهفته به جان من
کلمات افاقه نمی‌کند، به سکوت می‌رسم ای بسا