بسم الله الرّحمن الرّحیم(۱)
 

اوّلاً خیلى متشکّرم از اظهار لطفى که فرمودید نسبت به من و من حقیقتاً بدون اینکه بخواهم تعارف بکنم، خودم را قابل این لطفها و عنایتها نمیدانم. براى من شرف بزرگى است که در این خانه که زادگاه انقلاب عظیم اسلامى است، مجدّداً بعد از چند سال حضور پیدا کنم. البتّه در مثل  این خانه‌اى که از زوایاى این خانه و از هر اتاقى از این اتاقهایى که من دیدم، یادى از امام عظیم‌الشّأن راحلمان داریم، جاى خالى ایشان را مشاهده کردن، سخت است؛ ولى همان‌طور که فرمودید، این خاطرات یک خاطرات جاودانه است و تمام‌نشدنى است. اینجا همان جایى است که اوّلین جرقّه‌هاى این انقلاب عظیم زده شده و درخشیده و فرمایشات جاودانه‌ى امام بزرگوارمان در این منزل به همه‌ى دنیا فرستاده شده و سخت‌ترین امتحانها را این بزرگوار در اینجا از سر گذراندند و در این خانه به دنیایى یاد دادند چگونگىِ استقامت در مقابل باطل را و امید به حق را.

دیروز با دوستان صحبت میکردیم؛ روز دوّم فروردین سال ۴۲، مثل همین حالا در مقابل چشمم است. وقتى ما بعد از قضایاى مدرسه‌ى فیضیّه و آن حوادث کذائى، خودمان را با دوستان اینجا رساندیم ــ چون همه نگران بودند از این خانه که چه خواهد شد ــ از درِ آن حیاط کوچک وارد شدیم، من دیدم ایشان ایستاده‌اند آن گوشه‌ى حیاط، مشغول اقامه‌ى نماز مغرب و عشا هستند ــ اوّل شب بود ــ و جمعى هم با ایشان مشغول نمازند. آن‌چنان طمأنینه در وجود ایشان بود که هر اضطرابى را تمام میکرد. اصلاً کأنّه هیچ حادثه‌اى اتّفاق نیفتاده؛ مثل کوه! واقعاً مثل کوه استوار؛ همین‌جور ایشان ایستاده بودند، مشغول نماز بودند. بعد هم آمدند از آن پلّه‌ها بالا و ــ از همان پلّه‌هایى که ما حالا آمدیم ــ اتاق دست چپى تشریف بردند، نشستند. طلبه‌ها هم ریختند که بیانات ایشان را بشنوند.

از جمله‌ى حرفهاى ایشان آن روز ــ سال ۴۲ ــ در عین شدّت اختناق و تسلّط دستگاه ستمگر این بود که گفتند اینها خواهند رفت و شماها خواهید ماند و سخت‌تر از این را هم ما دیده‌ایم؛ تحمّل کنید، ایستادگى کنید؛ اینها رفتنى هستند، شما ماندنى هستید. این، درس امید است. یعنى حقیقتاً استقامت ایشان در مقابل شدائد و امیدشان به نیکى این بوده و همین است که امروز هم ملّت ما را میتواند پیش ببرد: امید به آینده و ایستادگى در مقابل مشکلات. ایشان درس عملى و عینىِ این را دادند و راهشان این راه بود.

ما از خداى متعال میخواهیم که ما را هدایت کند به همان روشى که ایشان داشتند و پیش گرفتند و بزرگ‌ترین کارهاى این روزگار را با همین روش توانستند انجام بدهند و میخواهیم که روح مقدّس و مبارک ایشان را مشمول تفضّلات و فیوضات دائمى خودش بکند و مقامات عالى ایشان را باز هم عالى‌تر بفرماید؛ ان‌شاءاللّه به عدد نفوس مؤمنینى که از فضل حرکت ایشان بر دانششان یا بر وضع زندگی‌شان یا بر حرکتشان اثرى گذاشته شد ــ به عدد همه‌ى آحاد این میلیون‌ها بلکه صدها میلیون مسلمان و آنچه بعداً از نسل اینها خواهند آمد ــ خداوند به ایشان حسنه و ثواب و فضل عنایت بکند و ما را هم توفیق بدهد که آن راه را ان‌شاءاللّه‌ دنبال بکنیم.

خیلى هم متشکّریم که این زحمت را جنابعالى قبول کردید.(۲) ما توقّع نداشتیم که شما متحمّل زحمتى بشوید؛ ما میخواستیم فقط یک  خاطره‌اى تجدید کنیم و عرض سلامى به حضّار این بیت ــ آنهایى که هستند ــ بکنیم.