بنده در دوره‌ی مبارزه، گاهی که در سلول خیلی فشار می‌آمد، دلم به حال بچه‌های کمونیست می‌سوخت؛ می‌گفتم چون اینها خدا ندارند. وقتی اوضاع بر ما خیلی تنگ می‌شود و فشار می‌آید، با خدا درد دل می‌کنیم؛ حرفی می‌زنیم و قطره‌ی اشکی می‌ریزیم و چیزی می‌خواهیم و امیدی در دل ما می‌درخشد؛ اما اینها آن را ندارند. انسان وقتی خدا را داشته باشد، امید و افق روشنی دارد.

بیانات در دیدار معلمان کرمان ۱۳۸۴/۲/۱۲