چو ماه چاردهی رهبرا به نیمه‌ی ماه
گرفته‌ام من از این شب به صدق گفته گواه

دراز باد شب بیدلان در این محفل
دروغ باد اگر صبح صادق است پگاه

بساط شعر بسیط است از عنایت دوست
که شاعران صله خواهند یک کرشمه نگاه

شرافتی که به شعر و ادب کرم کردی
نگر به جوهر تیغش نگر به خیل سپاه

غرور شعر شده غیرتی که بخشیدی
امید شعر نباشد به جز در این درگاه

به جد اطهرتان رحمتی است «لنت لهم»
کرم نموده شما را کریم مهر گیاه

اگر قبول کنی خادمانه می‌گویم
که بی قبول شما اجر رنج گشته تباه

نشانه‌ای است ز «بالأخسرین أعمالا»
که در ولایت عشقت نمی‌شوم گمراه

قسم به حُسن حَسن کاین شب ولادت اوست
نصیب خصم مبادا به غیر روز سیاه

دلی که آینه‌سان وقف امتت کردی
خطاست گر که مکدر شود ز هاله آه

کنون که چشمه و طالوت و یک کف آب است
به امتحان همه آماده‌ایم بسم الله

نشانه‌ای که ز «کم من فئه» نشان دادند
بصیرت است و وفا ای زعامت آگاه

درازگویی‌ام از فرط شوق دیدار است
ز بخل وقت شما قصه می‌کنم کوتاه