نامه را بگیر مالک
چشم‌ها در انتظارند
زود می‌رسی اگرچند
جاده‌ها نمی‌گذارند
 
کوفه کوفه از عبایم
خستگی تکاندی امشب
بوی غربت مرا داشت
نامه‌ای که خواندی امشب
 
شهری از غریب، مالک!
مانده بی‌نصیب، مالک!
تا به کی سخن نگویم
از غم، از فریب، مالک!
 
لحظه‌های هجرت تو
مانده در ادامۀ من
ای نگاه مهربانت
در خطوط نامۀ من
 
بر نهالی از گلویم
میوه‌های کال گریه‌ست
ای شکوه بغض! بشکن
لحظۀ محال گریه‌ست





آتشی آویخت از رعد نگاهت ناگهان
ماه را دزدید لبخند سیاهت ناگهان

آن کمین سبز، آن افعی که در نام تو بود
خنده زد بر شانۀ بی‌تکیه‌گاهت ناگهان

ای نگاه بی‌جهان! ای روبه‌روی گم‌شده
یک جهان آیینه ابری شد ز آهت ناگهان

کفش‌هایت رد پا شد، گام‌هایت راه شد
ایستادی تا به پایان برد راهت ناگهان

دوش کشکول تو کشتی بود بر دریای خون
بیخ و بن برکند صبح از خانقاهت ناگهان

از عدم جوشید اندوه قدح‌فرسای تو
با زوال آمیخت شوق گاه‌گاهت ناگهان