مسؤول باید در موضع مسؤول قرار گیرد؛ یعنی حقیقتاً احساس مسؤولیت کند. مسؤولیت _آن‌گونه که در ذهن بعضی افراد هست _به معنای اختیارداری و صاحب‌اختیاری و عنان‌گسیختگی نیست. بعضی افراد وقتی به مسؤولیتی می‌رسند کأنّه مجال واسع و امکان تاختن برایشان پیدا شد. مسؤولیت را نباید به این معنا گرفت. البته وقتی امکانات در اختیار کسی قرار می‌گیرد؛ وقتی قدرتی برای مقصودی در یک بخش در اختیار کسی قرار می‌گیرد، طبعاً دست او را باز می‌گذارد برای این‌که کار کند. در این شکّی نیست. منتها این دستِ باز و این توانِ کار باید با احساس مسؤولیتِ کامل همراه باشد؛ یعنی انسان خود را در موضع مسؤول بداند و همیشه آماده باشد که از او سؤال کنند: «این کار را چرا کردی» تا بتواند جواب دهد. انسان بعضی از کارها را پنهانی انجام می‌دهد _طبیعت کار پنهانی است_ امّا همان کارها را هم باید طوری انجام داد که اگر قرار شد به صحنه‌ی تلویزیون بیاید، انسان ابایی نداشته باشد. این از توصیه‌های همیشگی امام به ما بود. امام می‌گفتند همان کارهای مخفی را که باید به‌خاطر مصلحتشان مخفی بمانند، طوری انجام دهید که اگر قرار شد آشکار شود، ابایی نداشته باشید. مثلاً اگر یک مذاکره یا یک معامله‌ی سیاسی انجام دادید؛ دستوری به کسی دادید یا قراردادی با کسی بستید که بناست مکتوم بماند، این کارها را طوری انجام دهید که اگر روزی بناگزیر افشا شد، شما مشکلی نداشته باشید و کاملاً سربلند بگویید: «خیلی خوب؛ من این کار را کرده‌ام.» قاعده‌اش این است.
در دیدار هیأت دولت در ماه مبارک رمضان 1381/09/10