نسخه قابل چاپ - کشته من را مشک خالی، نی عمود آهنینم/ محمود کریمی

ب ب ب مرورگر شما توانایی چاپ متن با فونت درخواستی را ندارد!
1391/09/03 کشته من را مشک خالی، نی عمود آهنینم/ محمود کریمی دومین شب عزاداری سالار شهیدان، حضرت اباعبدالله الحسین علیه‌السلام، با حضور حضرت آیت‌الله خامنه‌ای رهبر معظم انقلاب اسلامی در حسینیه امام خمینی رحمه‌الله برگزار شد. در این مراسم آقای محمود کریمی مدیحه‌سرایی کرد که متن اشعار خوانده‌شده توسط وی به شرح زیر منتشر می‌شود: ای قمر ثاقب زهرا سلام ای پسر غایب زهرا سلام شمس هدایت به فدایت شوم ذره شوم گرد هوایت شوم گر بنوازی مسلمان شوم با نظر لطف تو سلمان شوم هاجر دل از لب زمزم گذشت جمعه‌ی دوم ز محرّم گذشت از همه‌ی چشم‌به‌راهی من مانده فقط سیر تباهی من منتظرم چهره هویدا کنی درد من خسته مداوا کنی من ز تو درمان خودم خواستم خانه‌ام از غیر نپیراستم منتظر واقعی‌ات نیستم عمر خودم را به «منم» زیستم وای که غافل شدم از احتضار افضل اعمال بود انتظار مُحرم ایام محرّم شدم شور حسین آمد و آدم شدم آرزویم هست هدایت شوم بوذر و عمّار ولایت شوم در ره او تیغ بگیرم به دست تیغ همان تیغ که او گفته است تیغ وفا، تیغ جنم، تیغ ذکر تیغ قلم، تیغ دعا، تیغ فکر جان حسین از در خویشم مران من به عزای تو شدم روضه‌خوان از در احسان تو یابن‌الحسن آمده‌ام با دم «ای بی‌کفن» من فدایی سر موی امیرالمؤمنینم غیر زهرا را ندیدم در وجود آتشینم خاک پایم سرمه‌ی چشم تمام عارفان و لیک خود خاک کف پای امیرالمؤمنینم دست بر دامان من دارد هر آن کو مانده در ره من دخیل چادر بانوی روز واپسینم هر گرفتاری برایم روضه می‌گیرد ولی من روضه‌خوان خانه‌ی مولای افلاک برینم خدمت درگاه من گر آرزوی اهل دل شد خود کنیز نوگلان پاک ختم‌المرسلینم در مصائب نی فقط سنگ صبور اهل دردم در شداید محرم راز امام المتّقینم «مَن أراد الله...» باید راه آل‌الله پوید در مسیر عشق اهل البیت نهج‌السالکینم در دو عالم مرتضی باشد امام‌الصالحین و در دو عالم مادر شمس عمادالصالحینم با همان دستی که در حشر است اسباب شفاعت من سهیم بخشش جرم تمام مجرمینم اختر اقبال خود را جست‌وجو می‌کردم اکنون کهکشان بخت و اقبال خودم را خوشه‌چینم کس نرفته ناامید از خانه‌ی باب‌الحوائج منتهای آرزوی دست‌های سائلینم خواب دیدم ماه و اختر ریخت بر دامانم آخر گشت تعبیر همان رؤیا که امروز این‌چنینم من رعیت بودم و سلطان عالم با عنایت انتخابم کرد و زان‌پس ساکن کاخ گِلینم از همان دم کآمدم در خانه‌ی زهرا به خدمت رشک اهل آسمانم، غبطه‌ی اهل زمینم گریه کردم پابه‌پای زینب اما پاک کردم اشک او با معجر خود، اشک خود با آستینم من کجا و مادری کردن برای آل عصمت عذر خدمت دارم و از روی زهرا شرمگینم دادی از آن مزد عشقم را به پای شیر یزدان کودکی را که برای نوکری شد جانشینم چهره‌اش چون ماه کامل، چشم‌هایش عین ساحل کودکی حیدرشمایل، گفت مولا آفرینم یاوه‌گویان بعد از آن گفتند بر اولاد زهرا نیست آن مهر و وفاداری و عشق اولینم هست در یاد من از این شهر، بی‌مهری به مولا نیست از اهل مدینه انتظاری بیش از اینم قد کشید عباس با شیر من و نان ولایت نان خوشبویی که خورد از دست شاهنشاه دینم در حضور پاک اربابان خود آموخت این که من دوزانو باادب پایین سفره می‌نشینم خرده‌نانِ مانده از آن سفره را دادم به عالم عالمی حاجت گرفت از سفره‌ی امّ‌البنینم دور آل‌الله گرداندم گل رعنای خود را تا بگویم که فدایی هم منم هم مه‌جبینم بود لالایی طفل کوچکم نام حسین و یاعلی بود آیه‌ی فاللهُ خیرُ الحافظینم با اباالفضلم دل آل علی را شاد کردم من که خیرالشاکرین از لطف خیرالوارثینم هر زمان دلگیر بود از غم حسینم گفت مادر اول صبح آمدم عباس را اول ببینم سایه‌سارانم یکایک از سرم رفتند و تنها زینب و کلثوم من ماند و حسین نازنینم تا علیِ اکبر و قاسم به من گفتند مادر در دلم گفتم که اکنون واقعاً امّ‌البنینم کاروان جان من راهی دشت کربلا شد گفتم عباسم تو هستی آبروی آخرینم می‌روی با سید و مولای خود هرجا که او رفت وقت برگشتن تو را بی سید و مولا نبینم وای از آن روزی که در یثرب خبر دادند ما را از به خاک افتادن فرزند مقطوع‌الیمینم گفتم عباسم فدای زینبم شد شکر لله من عزادار شه مظلوم مقطوع‌الوتینم تا ابد در پیش فرزندان زهرا سربه‌زیرم کشته من را مشک خالی، نی عمود آهنینم آه از آن ساعتی، که با تن چاک‌چاک نهادی ای تشنه‌لب، صورت خود روی خاک تنت به سوز و گداز، تو گرم راز و نیاز سوی خیام حرم، دو چشم تو مانده باز آه از آن ساعتی، که با تن چاک‌چاک نهادی ای تشنه‌لب، صورت خود روی خاک آمده از خیمه‌گه، خواهر غمدیده‌ات دید که شمر از جفا، نشسته بر سینه‌ات گفت بده مهلتی، تا برسم بر سرش برادرم تشنه است، مبُر سر از پیکرش آه از آن ساعتی، که با تن چاک‌چاک نهادی ای تشنه‌لب، صورت خود روی خاک اباالفضل باوفا، علمدار لشگرم مه هاشمی‌نسب، امیر دلاورم معنی سعادتی، هادی هدایتی بهترین شهادتی، کشته‌ی ولایتی لایق سیادتی، یا اباالفضل اباالفضل باوفا، علمدار لشگرم مه هاشمی‌نسب، امیر دلاورم شاه باوفایی و شهید کربلایی و شاهد بزم مایی و شمع خدانمایی و شورش سینه‌هایی، یا اباالفضل ابالفضل باوفا، علمدار لشگرم مه هاشمی‌نسب، امیر دلاورم چشم دلگشایی، چشمه‌ی نینوایی چاوش نوحه‌هایی، چهره‌ی دلربایی چاره‌ی درد مایی، یا اباالفضل اباالفضل باوفا، علمدار لشگرم مه هاشمی‌نسب، امیر دلاورم آخرین امیدی، غبطه‌ی هر شهیدی شیردل رشیدی، به هر دری کلیدی غیر خدا ندیدی، یا اباالفضل اباالفضل باوفا، علمدار لشگرم مه هاشمی‌نسب، امیر دلاورم

پايگاه اطلاع‌رسانی دفتر حفظ و نشر آثار حضرت آيت‌الله‌العظمی سيدعلی خامنه‌ای (مد‌ظله‌العالی) - مؤسسه پژوهشی فرهنگی انقلاب اسلامی

1391/09/03

کشته من را مشک خالی، نی عمود آهنینم/ محمود کریمی

دومین شب عزاداری سالار شهیدان، حضرت اباعبدالله الحسین علیه‌السلام، با حضور حضرت آیت‌الله خامنه‌ای رهبر معظم انقلاب اسلامی در حسینیه امام خمینی رحمه‌الله برگزار شد.
در این مراسم آقای محمود کریمی مدیحه‌سرایی کرد که متن اشعار خوانده‌شده توسط وی به شرح زیر منتشر می‌شود:

https://farsi.khamenei.ir/themes/fa_fatemiyeh/images/ver2/li_star_1.gif

ای قمر ثاقب زهرا سلام
ای پسر غایب زهرا سلام
شمس هدایت به فدایت شوم
ذره شوم گرد هوایت شوم
گر بنوازی مسلمان شوم
با نظر لطف تو سلمان شوم
هاجر دل از لب زمزم گذشت
جمعه‌ی دوم ز محرّم گذشت
از همه‌ی چشم‌به‌راهی من
مانده فقط سیر تباهی من
منتظرم چهره هویدا کنی
درد من خسته مداوا کنی
من ز تو درمان خودم خواستم
خانه‌ام از غیر نپیراستم
منتظر واقعی‌ات نیستم
عمر خودم را به «منم» زیستم
وای که غافل شدم از احتضار
افضل اعمال بود انتظار
مُحرم ایام محرّم شدم
شور حسین آمد و آدم شدم
آرزویم هست هدایت شوم
بوذر و عمّار ولایت شوم
در ره او تیغ بگیرم به دست
تیغ همان تیغ که او گفته است
تیغ وفا، تیغ جنم، تیغ ذکر
تیغ قلم، تیغ دعا، تیغ فکر
جان حسین از در خویشم مران
من به عزای تو شدم روضه‌خوان
از در احسان تو یابن‌الحسن
آمده‌ام با دم «ای بی‌کفن»

من فدایی سر موی امیرالمؤمنینم
غیر زهرا را ندیدم در وجود آتشینم
خاک پایم سرمه‌ی چشم تمام عارفان و
لیک خود خاک کف پای امیرالمؤمنینم
دست بر دامان من دارد هر آن کو مانده در ره
من دخیل چادر بانوی روز واپسینم
هر گرفتاری برایم روضه می‌گیرد ولی من
روضه‌خوان خانه‌ی مولای افلاک برینم
خدمت درگاه من گر آرزوی اهل دل شد
خود کنیز نوگلان پاک ختم‌المرسلینم
در مصائب نی فقط سنگ صبور اهل دردم
در شداید محرم راز امام المتّقینم
«مَن أراد الله...» باید راه آل‌الله پوید
در مسیر عشق اهل البیت نهج‌السالکینم
در دو عالم مرتضی باشد امام‌الصالحین و
در دو عالم مادر شمس عمادالصالحینم
با همان دستی که در حشر است اسباب شفاعت
من سهیم بخشش جرم تمام مجرمینم
اختر اقبال خود را جست‌وجو می‌کردم اکنون
کهکشان بخت و اقبال خودم را خوشه‌چینم
کس نرفته ناامید از خانه‌ی باب‌الحوائج
منتهای آرزوی دست‌های سائلینم
خواب دیدم ماه و اختر ریخت بر دامانم آخر
گشت تعبیر همان رؤیا که امروز این‌چنینم
من رعیت بودم و سلطان عالم با عنایت
انتخابم کرد و زان‌پس ساکن کاخ گِلینم
از همان دم کآمدم در خانه‌ی زهرا به خدمت
رشک اهل آسمانم، غبطه‌ی اهل زمینم
گریه کردم پابه‌پای زینب اما پاک کردم
اشک او با معجر خود، اشک خود با آستینم
من کجا و مادری کردن برای آل عصمت
عذر خدمت دارم و از روی زهرا شرمگینم
دادی از آن مزد عشقم را به پای شیر یزدان
کودکی را که برای نوکری شد جانشینم
چهره‌اش چون ماه کامل، چشم‌هایش عین ساحل
کودکی حیدرشمایل، گفت مولا آفرینم
یاوه‌گویان بعد از آن گفتند بر اولاد زهرا
نیست آن مهر و وفاداری و عشق اولینم
هست در یاد من از این شهر، بی‌مهری به مولا
نیست از اهل مدینه انتظاری بیش از اینم
قد کشید عباس با شیر من و نان ولایت
نان خوشبویی که خورد از دست شاهنشاه دینم
در حضور پاک اربابان خود آموخت این که
من دوزانو باادب پایین سفره می‌نشینم
خرده‌نانِ مانده از آن سفره را دادم به عالم
عالمی حاجت گرفت از سفره‌ی امّ‌البنینم
دور آل‌الله گرداندم گل رعنای خود را
تا بگویم که فدایی هم منم هم مه‌جبینم
بود لالایی طفل کوچکم نام حسین و
یاعلی بود آیه‌ی فاللهُ خیرُ الحافظینم
با اباالفضلم دل آل علی را شاد کردم
من که خیرالشاکرین از لطف خیرالوارثینم
هر زمان دلگیر بود از غم حسینم گفت مادر
اول صبح آمدم عباس را اول ببینم
سایه‌سارانم یکایک از سرم رفتند و تنها
زینب و کلثوم من ماند و حسین نازنینم
تا علیِ اکبر و قاسم به من گفتند مادر
در دلم گفتم که اکنون واقعاً امّ‌البنینم
کاروان جان من راهی دشت کربلا شد
گفتم عباسم تو هستی آبروی آخرینم
می‌روی با سید و مولای خود هرجا که او رفت
وقت برگشتن تو را بی سید و مولا نبینم
وای از آن روزی که در یثرب خبر دادند ما را
از به خاک افتادن فرزند مقطوع‌الیمینم
گفتم عباسم فدای زینبم شد شکر لله
من عزادار شه مظلوم مقطوع‌الوتینم
تا ابد در پیش فرزندان زهرا سربه‌زیرم
کشته من را مشک خالی، نی عمود آهنینم

آه از آن ساعتی، که با تن چاک‌چاک
نهادی ای تشنه‌لب، صورت خود روی خاک
تنت به سوز و گداز، تو گرم راز و نیاز
سوی خیام حرم، دو چشم تو مانده باز
آه از آن ساعتی، که با تن چاک‌چاک
نهادی ای تشنه‌لب، صورت خود روی خاک
آمده از خیمه‌گه، خواهر غمدیده‌ات
دید که شمر از جفا، نشسته بر سینه‌ات
گفت بده مهلتی، تا برسم بر سرش
برادرم تشنه است، مبُر سر از پیکرش
آه از آن ساعتی، که با تن چاک‌چاک
نهادی ای تشنه‌لب، صورت خود روی خاک

اباالفضل باوفا، علمدار لشگرم
مه هاشمی‌نسب، امیر دلاورم

معنی سعادتی، هادی هدایتی
بهترین شهادتی، کشته‌ی ولایتی
لایق سیادتی، یا اباالفضل

اباالفضل باوفا، علمدار لشگرم
مه هاشمی‌نسب، امیر دلاورم

شاه باوفایی و شهید کربلایی و
شاهد بزم مایی و شمع خدانمایی و
شورش سینه‌هایی، یا اباالفضل

ابالفضل باوفا، علمدار لشگرم
مه هاشمی‌نسب، امیر دلاورم

چشم دلگشایی، چشمه‌ی نینوایی
چاوش نوحه‌هایی، چهره‌ی دلربایی
چاره‌ی درد مایی، یا اباالفضل

اباالفضل باوفا، علمدار لشگرم
مه هاشمی‌نسب، امیر دلاورم

آخرین امیدی، غبطه‌ی هر شهیدی
شیردل رشیدی، به هر دری کلیدی
غیر خدا ندیدی، یا اباالفضل

اباالفضل باوفا، علمدار لشگرم
مه هاشمی‌نسب، امیر دلاورم