حالا شما ببینید، اینجا ملّت ایران و انقلابیّون حق داشتند با عوامل آمریکایى در این کشور چه ‌کار کنند؟ خیلى کارها میتوانستند بکنند و اگر هم میکردند، کسى ملامتشان نمیکرد، چون شانزده سال با آمریکایى‌ها مبارزه کرده بودند و کتک خورده بودند؛ هیچ ‌کس نمیگفت چرا شما با آمریکایى‌ها این کار را کردید یا آن کار را کردید؛ در عین ‌حال بعد از آنکه انقلاب پیروز شد، انقلاب و مسئولین و شخص امام بزرگوار نسبت به آمریکایى‌ها در این کشور حدّاکثر ارفاق را کردند؛ سفارتشان سر جاى خودش محفوظ بود و اینجا کاردار داشتند؛ اوّل سفیر داشتند، بعد کاردار داشتند. این جوانهاى پُرشور انقلابى چند نفر از اینها را در روزهاى اوّل انقلاب ــ ۲۲ بهمن یا ۲۳ بهمن و همان ایام ــ دستگیر کردند و آوردند در آن مدرسه‌اى که امام (رضوان الله‌ علیه) اوّل آنجا وارد شدند ــ مدرسه‌ى رفاه و مدرسه‌ى علوى ــ بعد امام پیغام فرستادند به آن دست‌اندرکارهایشان که نبادا کسى به اینها تعرّض کند؛ هیچ ‌کس به اینها تعرّض نکند. یکى‌یکى رهایشان کردند و رفتند؛ عدّه‌اى‌شان [همان] اوّل از کشور خارج شدند و رفتند. بعد هم سفارتشان اینجا مشغول کار و مشغول فعّالیّت بود. شما ببینید این، رفتار این انقلاب و این ملّت نجیب و آن امام کریمِ بزرگوارِ پُراغماض با آمریکایى‌ها در ایران بود.

بیانات در دیدار جمعی از دانش‌آموزان و دانشجویان ۱۳۷۳/۰۸/۱۱