1390/09/12
بعثت خون 1433
روز هفتم: حضرت رباب سلام‌الله علیها
«بعثت خون» در سال دوم (1433ه.قـ.)، به بررسی «نقش بانوان» در واقعه‌ی کربلا و حوادث مرتبط با نهضت حسینی در سال 61 هجری قمری می‌پردازد.
هفتمین برنامه از سری برنامه‌های سال دوم بعثت خون، «گهواره‌ی خالی» نام دارد که گوشه‌ای از رنج و محنت حضرت باب سلام‌الله‌علیها را روایت می‌کند. آنچه در زیر می‌آید، چند برش از تاریخ این رویداد است که توسط جناب آقای دکتر محمدحسین رجبی دوانی از کارشناسان تاریخ اسلام و تشیع بیان شده است:
حضرت رباب سلام‌الله‌علیها، همسر حضرت اباعبدالله الحسین علیه‌السلام است که در کربلا حضور دارد. در بخش حضرت فاطمه بنت الحسین سلام‌الله‌علیها نیز عرض کردم که شخصیت این بانوان در ماجرای کربلا، تحت‌الشعاع شخصیت حضرت زینب سلام‌الله‌علیها قرار دارد.
از حضرت رباب، مادر حضرت علی اصغر علیه‌السلام و حضرت سکینه سلام‌الله‌علیها، که داغ نوزاد خود را به آن صورت دردناک دیده است، چیزی به عنوان ضجه‌زدن و ناله‌کردن و بی‌تابی‌کردن در از دست‌دادن فرزندش در اوج مظلومیت، به ثبت نرسیده است.
این رفتار، نشان دهنده‌ی بصیرت این بانوست که در آن موقعیت که امام حسین علیه‌السلام دارند آن هم سختی و داغ را می‌بیند و اگر این مادر بخواهد از عواطف مادری آه و ناله کند، موجب منقلب‌شدن روحی امام شود.
در منابع داریم که این بانوی بزرگوار بعد از فاجعه‌ی کربلا به خاطر آن صحنه‌هایی که دیده بودند، زیر سقف نمی‌رفتند و مرتب عزادار همسر و امام بزرگوار خود بودند و بعد از حادثه‌ی کربلا بیش از یک سال عمر نکردند و از دنیا رفتند.
هفتمین برنامه از سری برنامه‌های سال دوم بعثت خون، «گهواره‌ی خالی» نام دارد که گوشه‌ای از رنج و محنت حضرت باب سلام‌الله‌علیها را روایت می‌کند. آنچه در زیر می‌آید، چند برش از تاریخ این رویداد است که توسط جناب آقای دکتر محمدحسین رجبی دوانی از کارشناسان تاریخ اسلام و تشیع بیان شده است:
حضرت رباب سلام‌الله‌علیها، همسر حضرت اباعبدالله الحسین علیه‌السلام است که در کربلا حضور دارد. در بخش حضرت فاطمه بنت الحسین سلام‌الله‌علیها نیز عرض کردم که شخصیت این بانوان در ماجرای کربلا، تحت‌الشعاع شخصیت حضرت زینب سلام‌الله‌علیها قرار دارد.از حضرت رباب، مادر حضرت علی اصغر علیه‌السلام و حضرت سکینه سلام‌الله‌علیها، که داغ نوزاد خود را به آن صورت دردناک دیده است، چیزی به عنوان ضجه‌زدن و ناله‌کردن و بی‌تابی‌کردن در از دست‌دادن فرزندش در اوج مظلومیت، به ثبت نرسیده است.
این رفتار، نشان دهنده‌ی بصیرت این بانوست که در آن موقعیت که امام حسین علیه‌السلام دارند آن هم سختی و داغ را می‌بیند و اگر این مادر بخواهد از عواطف مادری آه و ناله کند، موجب منقلب‌شدن روحی امام شود.
در منابع داریم که این بانوی بزرگوار بعد از فاجعه‌ی کربلا به خاطر آن صحنه‌هایی که دیده بودند، زیر سقف نمی‌رفتند و مرتب عزادار همسر و امام بزرگوار خود بودند و بعد از حادثه‌ی کربلا بیش از یک سال عمر نکردند و از دنیا رفتند.